Γράφει ο ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ«Ω εποχή, μου θυμίζεις τον Καίσαρα και οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν...»
Ακολούθησα έναν σύνδεσμο στο δίκτυο και να που γράφω τώρα ακούγοντας τον Νικόλα Άσιμο μέσα από το Youtube. Δεν θυμάμαι πότε πέθανε ο Νικόλας, αλλά είμαι βέβαιος ότι δεν θα καταλάβαινε με ποιον ακριβώς τρόπο η φωνή του ταξιδεύει ως τα μεγάλα αυτιά μου στα βόρεια προάστια.
Επίσης χαμογελώ καθώς συνειδητοποιώ ότι κι εσείς, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι από εσάς, αγνοείτε τον Νικόλα Άσιμο, δεν ξέρετε ούτε ποιος ήταν ούτε τι μουσική έχει γράψει. Λοιπόν η μουσική του Άσιμου ταιριάζει μια χαρά στις σύγχρονες επετείους του Πολυτεχνείου. Πώς ακούς τα Χριστούγεννα Sinatra; Πώς βάζεις το Πάσχα κάτι σε πιο χαρούμενο; Έτσι και στην επέτειο του Πολυτεχνείου επιβάλλεται πλέον να ακούς μόνο Άσιμο. Σπεύδω να εξηγηθώ, μη διαμαρτύρεστε.
Τα τραγούδια που έχουν ταυτιστεί με την επέτειο του Πολυτεχνείου είναι, ασφαλώς, φορτισμένα συγκινησιακά, αλλά έχουν εξαντληθεί από τους συμβολισμούς της εποχής.
Εντάξει, θα μου πείτε ότι μπορείς να ακούς τα τραγούδια του Μίκη και του Λοΐζου με τον τρόπο που ακούς τη Βέμπο για την 28η Οκτωβρίου. Δεν είναι το ίδιο.
Τα τραγούδια που έχουν ταυτιστεί με την επέτειο του Πολυτεχνείου είναι, ασφαλώς, φορτισμένα συγκινησιακά, αλλά έχουν εξαντληθεί από τους συμβολισμούς της εποχής.
Εντάξει, θα μου πείτε ότι μπορείς να ακούς τα τραγούδια του Μίκη και του Λοΐζου με τον τρόπο που ακούς τη Βέμπο για την 28η Οκτωβρίου. Δεν είναι το ίδιο.
Διότι τα θέματα που σου βάζει το Πολυτεχνείο είναι, ακόμα, ανοιχτά. Και αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι πρόβλημα για ολόκληρη την κοινωνία.
Είναι πρόβλημα και για μένα που βγάζω αυτήν τη σχιζοειδή συμπεριφορά εδώ μέσα, από τη μια εμφανίζομαι ως κουκουλοφόρος και από την άλλη ως μαντάμ της Φιλοθέης. Ωστόσο ναι, εδώ θα επιμείνω. Δεν είναι διόλου θετικό που το Πολυτεχνείο παραμένει επίκαιρο, πυροδοτεί αντιδράσεις.
Διότι, αγάπη μου, αυτό δείχνει τις βαθιές χαρακιές που έχεις στο σώμα σου ως κοινωνία. Η επαναστατικότητα των νέων με γοητεύει. Μου αρέσει, θα ήθελα να την κατανοήσω περισσότερο. Μόνο που ποθώ να τη δω συνδεδεμένη με το σήμερα, όχι με τα φαντάσματα του παρελθόντος. Είναι άλλο να τιμάς τη μνήμη και την αγωνιστικότητα και άλλο να δηλώνεις ότι συνεχίζεις τον ίδιο αγώνα. Γιʼ αυτό και τα τραγούδια του Άσιμου είναι πλέον πιο επίκαιρα από ποτέ. Επειδή περιγράφουν μια μοναχική ματιά, όχι μια συλλογική και καθοδηγούμενη στάση...
πηγη: ΠΑΡΟΝ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου