Του ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΔΡΑΒΑΛΙΑΡΗ
Θα χρησιμοποιήσουμε τον νεολογισμό αυτοκτονικός βολονταρισμός ως σύνδρομο που οδηγεί στην πολιτική αυτοακύρωση του ΣΥΡΙΖΑ.
Στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης η συμμαχία με τον ανεκδιήγητο πρύτανη
μετέτρεψε έναν ακαδημαϊκό χώρο σε χωματερή και νομιμοποίησε την
(απευκταία) επέμβαση της Αστυνομίας. Δικαίωσε τις δυνάμεις του «Νόμου
και της Τάξης».
Στην κεντρική πολιτική σκηνή ο Αλ. Τσίπρας
έσπευσε ως μη όφειλε στη Βουλή να εκτεθεί ως ευάλωτος στόχος με την
περίφημη φράση «Πήρατε τα μέτρα, δεν πήρατε την δόση». Και όταν το
Eurogroup άναψε «πράσινο φως» για εκταμίευση της «ενισχυμένης βοήθειας»
των 44 δισ. ευρώ, που σε συνδυασμό με την μη αναμενόμενη μέχρι εκείνη τη
στιγμή απομείωση του χρέους κατά 45-45 δισ. ευρώ αθροίζουν έναν πακτωλό
ευρωπαϊκής βοήθειας, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Δ.
Παπαδημούλης, δήλωσε πως «η δόση ήταν βέβαιο πως θα δοθεί»!
Μάλιστα. Και
γιατί δεν ήταν «βέβαιο πως θα δοθεί» για τον πρόεδρο του κόμματος;
Έχουν ληξιπρόθεσμα δάνεια η ΕΚΤ και η Ευρωζώνη προς την Ελλάδα που δεν
τα γνωρίζουμε;
Η δήλωση όμως του Δ. Παπαδημούλη έχει και
συνέχεια. «Το ζήτημα», είπε, «ήταν να δοθεί μια απάντηση στο πρόβλημα
της διαχειρισιμότητας του χρέους».
Το «ζήτημα», όμως,
ανακαλύφθηκε κατόπιν Eurogroup. Όταν υπήρξε πρόοδος και σε αυτό το θέμα
υπό την επιμονή της «στρίγγλας» του ΔΝΤ, Κρ. Λαγκάρντ.
Ποιος
αμφιβάλλει κατόπιν τούτων πως στην υποθετική περίπτωση που είχαμε
ουσιώδη λύση και στο πρόβλημα του χρέους, ο Δ. Παπαδημούλης δεν θα
αναδείκνυε το πρόβλημα του σοσιαλισμού που δεν... έλυσε το Eurogroup;
Οι πολίτες που ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και όσοι δεν ψηφίζουν, θα ήθελαν
αναμφίβολα μια «αριστερή» διαχείριση της κρίσης. Δεν την βλέπουν όμως
και ούτε θα τη δουν. Όχι γιατί δεν υπάρχουν «αριστεροί» σε αυτό το
κόμμα. Αλλά γιατί το κόμμα, πλην βωβών εξαιρέσεων, αρνείται να αναλάβει
ρόλο στη «διαχείριση της κρίσης». Γι' αυτό και η δημοσκοπική αλλά και η
εκλογική του άνοδος παραπέμπουν σε ανεμογκάστρι χωρίς να εγκυμονούν
εξουσία.
Η παράσταση για «κανέναν ρόλο», τελικά νομιμοποιεί ρόλο
για έναν. Όποιον διατίθεται να τσουρουφλιστεί εισερχόμενος στη
διακεκαυμένη ζώνη της εξουσίας. Σε αυτόν, τον όποιον «έναν», καλό ή
κακό, στραβό ή όχι, παραδίδει κάθε φορά τα ηνία της εξουσίας η Αριστερά
της ήσσονος ή και της καθόλου ευθύνης.
Υ.Γ.: Δεκαετίες ολόκληρες η
χώρα αυτή με πρώτιστη ευθύνη των κομμάτων που είχαν την ευθύνη
διακυβέρνησης, αλλά όχι με αναμάρτητη την Αριστερά, κυβερνήθηκε ως η
χώρα του «πάντα βρέχει». Μια ειδυλλιακή κατάσταση αντίστοιχη με το
ομώνυμο φαράγγι στον Τορνό Ευρυτανίας. «Πάντα βρέχει» δανεικά και
αγύριστα (;) γι' αυτό και «πέρα βρέχει» για τους πολιτικούς μας ταγούς.
Πλην, όμως, τίποτα δεν είναι παντοτινό, ούτε το «πάντα βρέχει». Αντί
στους καλούς καιρούς να δημιουργούμε δεξαμενές πρωτογενών πλεονασμάτων,
γινόμαστε τώρα ικέτες των ξένων για διάσωση της αποξηραμένης οικονομίας.
Και, βεβαίως, οι... νερουλάδες βάζουν τους όρους τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου