"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


Τι αθλητισμό θέλουμε;

Του Ν. Α. Κωνσταντοπουλου

Σε στενωπό έχει μπει ο ελληνικός αθλητισμός. Η οικονομική κρίση δεν ήταν δυνατόν να τον αφήσει αλώβητο. Τα πράγματα χρόνο με το χρόνο χειροτερεύουν και όλα δείχνουν πως φέτος, από τον «κρουνό» της χρηματοδότησης τα χρήματα θα βγαίνουν με το σταγονόμετρο.

Τι αθλητισμό θέλει το κράτος; Αυτό το ερώτημα πρέπει ν’ απαντηθεί σύντομα. Οπως φαίνεται, δεν θέλει αθλητισμό μεταλλίων. Το μοντέλο αυτό εφαρμόσθηκε επί χρόνια. Εφερε πολλά μετάλλια (ολυμπιακά, παγκόσμια και ευρωπαϊκά) στην Ελλάδα, αλλά, εξαιτίας διαφόρων γεγονότων που σχετίζονταν με τη χρήση απαγορευμένων ουσιών, έπληξε –κυρίως από το 2004 κι εντεύθεν– και το κύρος της χώρας.

Αν, λοιπόν, το μοντέλο αυτό εγκαταλείφθηκε, λογικά θα ακολουθηθεί κάποιο άλλο. Ποιο; Φυσιολογικά, του καθαρού αθλητισμού. Και γράφοντας «καθαρού», δεν εννοώ το ντόπινγκ, αλλά τον απαλλαγμένο από τον πρωταθλητισμό αθλητισμό. Αυτές οι δύο έννοιες δεν είναι ταυτόσημες. Μπορεί, όμως, με τις σημερινές συνθήκες να έχουμε αθλητισμό για όλους; Δύσκολο. Γιατί;

Κατ’ αρχάς, τα παιδιά δεν διαθέτουν πολύ ελεύθερο χρόνο. «Στραγγαλίζονται» από το παράλογο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Μετά, όταν τελειώσουν το σχολείο, θα ενδιαφερθούν πρωτίστως για την επαγγελματική τους αποκατάσταση. Τον αθλητισμό θα κοιτάξουν; Ισως μόνο οι φοιτητές έχουν την ευχέρεια να προπονούνται. Αλλά πολλοί από αυτούς εργάζονται για να βγάζουν «τα προς το ζην». Επιπλέον, στην Ελλάδα δεν υφίσταται πανεπιστημιακός αθλητισμός. Α, άνεση για να κάνουν αθλητισμό έχουν και οι γόνοι εύπορων οικογενειών. Πόσους τέτοιους αθλητές (όχι αθλούμενους) γνωρίζετε; Εμείς, λίγους.

Για να μπορεί ένα παιδί να κάνει αθλητισμό, πρέπει να έχει κοντά του στάδιο ή κολυμβητήριο ή γυμναστήριο. Παρ’ ότι τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα κατασκευάστηκαν πολλοί αθλητικοί χώροι, υπάρχουν ακόμη ελλείψεις. Ο Πειραιάς, ας πούμε, ουσιαστικά δεν διαθέτει στάδιο και έχει... ενάμισι κολυμβητήριο. Συνεπώς, σε όλη τη χώρα πρέπει να δημιουργηθούν υποδομές για να γυμνάζονται όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά γίνεται. Πρέπει, όμως, να στηριχθούν και τα ερασιτεχνικά σωματεία. Οχι οι ποδοσφαιρικές και καλαθοσφαιρικές εταιρείες. Οι ερασιτεχνικοί σύλλογοι δεν έχουν λάβει κρατική επιχορήγηση τα τελευταία χρόνια. Ως φαίνεται, αυτή καταργήθηκε. Μεγάλα ερασιτεχνικά σωματεία, όπως ο Ολυμπιακός και ο Πανελλήνιος, βρίσκονται σε δύσκολη οικονομική θέση.

Ο Ολυμπιακός έχει μήνες να πληρώσει τους αθλητές του σε όλα τα τμήματα. Την οικονομική κατάσταση του συλλόγου έδειξε με έμφαση η μεταγραφική περίοδος του στίβου. Ο Ολυμπιακός «έχασε» πολλούς αθλητές πρώτης γραμμής και απέκτησε ελάχιστους. Οι υπεύθυνοι του συλλόγου μόνο που δεν πανηγύριζαν, αφού θα μειωθούν οι δαπάνες για το τμήμα. Ο Πανελλήνιος χρωστάει αμοιβές ενάμιση χρόνου σε αθλητές και προπονητές. Οι αθλητές καταγγέλλουν ότι τα περισσότερα χρήματα όλων των τμημάτων πηγαίνουν στο μπάσκετ και λίγα στο χάντμπολ, επειδή οι αθλητές του τελευταίου μπορούν να πιέσουν, απειλώντας με αποχή. Μας καταγγέλλουν, μάλιστα, ότι το σωματείο χρωστάει στους υπαλλήλους τον μισθό του Δεκεμβρίου και το δώρο των Χριστουγέννων.

Να επισημάνουμε δε, ότι χορηγίες πλέον στον αθλητισμό δεν δίνονται. Ή δίνονται ελάχιστες και πολύ επιλεκτικά.

Γι’ αυτό λέμε ότι η νέα κυβέρνηση πρέπει να ξεκαθαρίσει σύντομα τι αθλητισμό θέλει. Και να κάνει «ό, τι δει» για να εφαρμόσει και να στηρίξει το είδος που θα προκρίνει.
πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Δεν υπάρχουν σχόλια: