Η Αριστερά ως όμηρος κάθε «επαναστάτη»

Του Τακη Kαμπυλη

Η μετάβαση από τους «Αθανάσιους Διάκους» του Αλ. Αλαβάνου στην (έστω και ημιαυτόνομη) «Λωρίδα της Γάζας» του Α. Τσίπρα εκφράζει, αν μη τι άλλο, τη συνέπεια με την οποία η –εκτός ΚΚΕ– Αριστερά στην Ελλάδα βαδίζει μακριά από κάθε σύγχρονη αριστερή αντίληψη. Επιλέγει –είτε με Αλαβάνο είτε με Τσίπρα– συγκεκριμένη ιδεολογική στάση, ένα, γνωστό από το παρελθόν, προϊόν αριστερίστικου ακτιβισμού και σεχταρισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ, στεγάζοντας πολιτικά το «Χώρο», ουσιαστικά λειτουργεί σαν μαγνήτης προς όλους αυτούς που εκτιμούν ότι η Κοινωνία της Ειρήνης δεν είναι δυνατή. Ο αριστερίστικος ακτιβισμός διαφέρει από τον αντίστοιχο της σύγχρονης Αριστεράς, από αυτόν της Κοινωνίας των Πολιτών διότι είναι συγκρουσιακός και όχι προϊόν «συμβιβασμών» – της πεμπτουσίας του πολιτικού πολιτισμού, όπως έλεγε ο αείμνηστος Μιχάλης Παπαγιαννάκης.
Επιπλέον, ο σεχταρισμός, δηλαδή η βεβαιότητα πως η Αριστερά ως δύναμη αλλαγής είναι φύσει μειοψηφική στις καπιταλιστικές κοινωνίες, οδηγεί στην πεποίθηση πως τελικά η Αριστερά είναι «αντισυστημική» και πως μόνο με τη ρήξη μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Μόνον έτσι (αυτο) εκπληρώνεται ο σχεδόν μεσσιανικός χαρακτήρας των «γκρουπούσκουλων» μικρών και μεγαλύτερων.
Για παράδειγμα, στο ερώτημα αν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική και αποτελεσματική αστυνομία, ο κ. Τσίπρας και οι περί αυτόν έχουν σαφέστατα απαντήσει αρνητικά. Γι’ αυτό και δεν τη θέλουν στα κάστρα τους (Εξάρχεια, ΑΕΙ κ. λπ.).

Ο ναρκισσισμός του αντισυστημικού «μάρτυρα» δεν επιτρέπει να αντιληφθούν, πρώτον, πως η εγκληματικότητα είναι μείζον κοινωνικό πρόβλημα και πως, δεύτερον, πλήττει κυρίως τα χαμηλά κοινωνικοοικονομικά στρώματα του πληθυσμού. Οι πλούσιοι δεν έχουν ανάγκη την Αστυνομία, πληρώνουν στρατούς και χτίζουν σπίτια–κάστρα. Ο φτωχοί και οι εν αδυναμία την έχουν ανάγκη. Διαφορετικά, οι περιοχές κατοικίας τους, τα σπίτια τους και οι ζωές τους θα βρεθούν στα χέρια κάθε λογής μαφίας.
Ο φτωχός και ο εξαθλιωμένος δεν έχει άλλο καταφύγιο από το οργανωμένο κράτος και τους θεσμούς του. Η λειτουργία και όχι η απαξίωση της Αστυνομίας είναι το ζητούμενο. Μια αστυνομία που να επιβάλλει το νόμο αλλά και να τον τηρεί, είναι η σύγχρονη αριστερή πολιτική και όχι η σιωπηλή συγκατάβαση προς όσους την πολεμούν.

Ο φτωχός, ο ευρισκόμενος σε επισφάλεια, έχει ανάγκη την Αστυνομία γι’ αυτό και δεν βρίσκω πιο σύγχρονη αριστερή πρόταση από το αίτημα για μια πιο δυνατή και πιο δημοκρατική αστυνομία.

Αραγε, μπορεί σήμερα –για την Αριστερά του κ. Τσίπρα– ένας αριστερός να εργάζεται ως αστυνομικός;

Αποτελεί νομίζω κοινό τόπο πως η Αριστερά του κ. Τσίπρα δεν έχει σχέση με τη σύγχρονη Αριστερά του αείμνηστου Μιχάλη Παπαγιαννάκη και όσων σήμερα συνεχίζουν στον ίδιο δρόμο. Σαφώς ο κ. Φώτης Κουβέλης και άλλα στελέχη της ανανεωτικής τάσης πιστεύουν πως το ζητούμενο της σύγχρονης Αριστεράς σήμερα είναι η μείωση της ανισότητας μέσα από την ενίσχυση της δημοκρατίας και των θεσμών της. Το ερώτημα είναι πως –ή γιατί ακόμη– συμβιώνουν με τις τάσεις του ΣΥΡΙΖΑ που ονειρεύονται νησίδες «αυτονομίας»;

Εφόσον οι ανανεωτικοί αντιλαμβάνονται την –πολιτική– απόσταση που τους χωρίζει, γιατί εξακολουθούν να συνυπάρχουν σ’ έναν χώρο που εκτιμά πως ο «γιαλός είναι στραβός»;

Και γιατί δεν κινούν πολιτικές διεργασίες που θα απεγκλωβίσουν τις δυνάμεις της σύγχρονης ελληνικής Αριστεράς από την «κατάσταση πολιορκίας»; Τι περιμένουν; Πόσο αριστερή μπορεί να είναι μια πρόταση που ονειρεύεται την Αθήνα των νησίδων; Και γιατί σιωπήσατε εσείς οι ανανεωτικοί;
Η ευθύνη δεν βαραίνει μόνο τον Αλέξη Τσίπρα, άλλωστε αυτός –σε κάθε ευκαιρία– παίζει με ανοιχτά χαρτιά. Κυρίως βαραίνει εσάς. Εσείς μιλήσατε για τον δημοκρατικό δρόμο προς μια κοινωνία ισότητας. Εσείς μιλήσατε για τη διεύρυνση των θεσμών, τα ξεχάσατε;
Κάποτε η λαϊκιστική Δεξιά έλεγε πως δεν είναι συμβατό να «είσαι κομμουνιστής και πλούσιος».

Σήμερα η λαϊκιστική Αριστερά λέει πως δεν υπάρχει «δημοκρατική αστυνομία» επειδή το κράτος δεν είναι παρά αποκλειστικά και μόνο το πεδίο «ταξικών συγκρούσεων». Επομένως, δεν μπορεί να υπάρξει ως προοπτική μια κοινωνία με ειρήνη και ίσες ευκαιρίες για όλους τους πολίτες. Η ουτοπία δεν χωράει, μόνον ο πόλεμος. Εσείς τι λέτε;
Είναι σαφές πως ο χώρος της ελληνικής μη κομμουνιστικής Αριστεράς θα συνεχίσει να βρίσκεται σε ομηρία από τον κάθε αυτόκλητο «επαναστάτη», εκτός αν ληφθούν συγκεκριμένες πολιτικές πρωτοβουλίες. Και το διαζύγιο είναι μέσα σε αυτές...
Καλός ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, σύντροφοι της ανανεωτικής τάσης, αρκεί να υπάρχει περιεχόμενο. Και όχι μόνο ντουβάρια και έδρες...

ΠΗΓΗ: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ