Της Μάρθας Καϊτανίδη Φόρεσε το σακάκι του. Ήθελε να αναπνεύσει λίγο καθαρό αέρα.
Του είχαν τελειώσει και τα τσιγάρα... Μόλις βγήκε έξω από το γραφείο θυμήθηκε πως δεν είχε χρήματα στο πορτοφόλι του. Κατευθύνθηκε προς την πλησιέστερη τράπεζα. 40 ευρώ του έφταναν, άλλωστε τα χρήματα που είχε στον λογαριασμό του ήταν μετρημένα. Για λίγα δευτερόλεπτα σκέφτηκε πως «υπάρχει Θεός»: τον περίμεναν χιλιάδες ευρώ στο... υπόλοιπο του λογαριασμού του.
Έμεινε να κοιτά την οθόνη του ΑΤΜ. Στην αρχή, δεν πίστευε στην τύχη του. Οι αυταπάτες δεν διήρκεσαν για πολύ. Ήταν ένας από εκείνους, που έως πριν από λίγα λεπτά συναντούσε στους διαδρόμους του κτιρίου όπου εργάζεται, και ευχόταν να μη βρεθεί στη θέση τους.
Συχνά- πυκνά άκουγε ψίθυρους πίσω από την πλάτη του. Σταματούσε τις σκέψεις του πριν μεταμορφωθούν σε εκείνον τον φόβο που δεν σε αφήνει να βρεις ηρεμία ούτε στον ύπνο σου. Αναλογιζόταν επί ημέρες, πόσο πολύ είχαν βελτιωθεί οι χρόνοι του και γενικότερα η απόδοσή του στην εργασία του. «Αποκλείεται», έλεγε και καθησύχαζε τον εαυτό του.
Την ίδια ώρα, ένας ακόμη υπάλληλος βρισκόταν στο γραφείο του προϊσταμένου του. Του τόνισε πως τίποτα από όλα αυτά δεν θα συνέβαινε εάν δεν είχε προκύψει η οικονομική κρίση, ενώ δεν παρέλειψε να τον επαινέσει για όλα εκείνα που είχε προσφέρει στην εταιρεία. Ακολούθησαν οι ευχές για άμεση εύρεση μίας ακόμη καλύτερης και υποσχόμενης καριέρας. Η σύντομη αυτή αποχαιρετιστήρια τελετή έληξε με την υπενθύμιση πως και εκείνος λυπάται!
Πόσο; Δεν αμφιβάλλω για τις καλές προθέσεις του, ίσως και για την πηγαία εκτίμηση που έτρεφε όλα αυτά τα χρόνια για τον υπάλληλό του...
Όμως, το «πρόσωπο» της απόλυσης παραμένει σκληρό, είτε γίνεται πρόσωπο με πρόσωπο είτε... απρόσωπα.
Του είχαν τελειώσει και τα τσιγάρα... Μόλις βγήκε έξω από το γραφείο θυμήθηκε πως δεν είχε χρήματα στο πορτοφόλι του. Κατευθύνθηκε προς την πλησιέστερη τράπεζα. 40 ευρώ του έφταναν, άλλωστε τα χρήματα που είχε στον λογαριασμό του ήταν μετρημένα. Για λίγα δευτερόλεπτα σκέφτηκε πως «υπάρχει Θεός»: τον περίμεναν χιλιάδες ευρώ στο... υπόλοιπο του λογαριασμού του.
Έμεινε να κοιτά την οθόνη του ΑΤΜ. Στην αρχή, δεν πίστευε στην τύχη του. Οι αυταπάτες δεν διήρκεσαν για πολύ. Ήταν ένας από εκείνους, που έως πριν από λίγα λεπτά συναντούσε στους διαδρόμους του κτιρίου όπου εργάζεται, και ευχόταν να μη βρεθεί στη θέση τους.
Συχνά- πυκνά άκουγε ψίθυρους πίσω από την πλάτη του. Σταματούσε τις σκέψεις του πριν μεταμορφωθούν σε εκείνον τον φόβο που δεν σε αφήνει να βρεις ηρεμία ούτε στον ύπνο σου. Αναλογιζόταν επί ημέρες, πόσο πολύ είχαν βελτιωθεί οι χρόνοι του και γενικότερα η απόδοσή του στην εργασία του. «Αποκλείεται», έλεγε και καθησύχαζε τον εαυτό του.
Την ίδια ώρα, ένας ακόμη υπάλληλος βρισκόταν στο γραφείο του προϊσταμένου του. Του τόνισε πως τίποτα από όλα αυτά δεν θα συνέβαινε εάν δεν είχε προκύψει η οικονομική κρίση, ενώ δεν παρέλειψε να τον επαινέσει για όλα εκείνα που είχε προσφέρει στην εταιρεία. Ακολούθησαν οι ευχές για άμεση εύρεση μίας ακόμη καλύτερης και υποσχόμενης καριέρας. Η σύντομη αυτή αποχαιρετιστήρια τελετή έληξε με την υπενθύμιση πως και εκείνος λυπάται!
Πόσο; Δεν αμφιβάλλω για τις καλές προθέσεις του, ίσως και για την πηγαία εκτίμηση που έτρεφε όλα αυτά τα χρόνια για τον υπάλληλό του...
Όμως, το «πρόσωπο» της απόλυσης παραμένει σκληρό, είτε γίνεται πρόσωπο με πρόσωπο είτε... απρόσωπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου