Τα νεοφιλελεύθερα τείχη της ντροπής..

Γράφει ο Ευγένιος Ανδρικόπουλος στο Ελληνικό Καφενείο

Ξεχείλισαν οι ευρωπαϊκές φυλλάδες από αναλύσεις για την πτώση του Βερολινέζικου τείχους. Σε μια ψυχωτική προσπάθεια να πείσουν για τα δεινά που είχε αυτό επιφέρει στους Ανατολικο-Γερμανούς στρέβλωσαν ή απέκρυψαν μια οδυνηρή αλήθεια. Πως νέα και άκρως επικίνδυνα τείχη υψώθηκαν μεταξύ των δύο λαών. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Και πως το χειρότερο: Είναι δια γυμνού οφθαλμού αόρατα. Πρόκειται για το ηλεκτροφόρο συναίσθημα του μίσους που συσσωρεύεται στο θυμικό του κοινωνικά αποκλεισθέντος ηττημένου, από την αλαζονική υπεροψία του νικητή δυτικογερμανού.

Απόδειξη ότι στο παρασκήνιο του λούμπεν «γιορταστικού», σέρνονταν δημοσκοπήσεις σύμφωνα με τις οποίες πλέον του 30% του Ανατολικο-γερμανικού πληθυσμού, όχι μόνον έχει περιθωριοποιηθεί της πολιτισμικής εξέλιξης, αλλά φορτισμένο από οργή δηλώνει αμετανόητα νοσταλγός του προηγούμενου «στυγερού» κατά την δύση καθεστώτος. Kαταδυναστευόμενος φουσκώνει καθημερινά στα στήθια του η μαγιά μιας νέας ανατροπής!

Επειδή ναι, η σοσιαλιστική αντίληψη για την κοινωνία και τις σχέσεις των ανθρώπων μπορεί να μην ενσαρκώνεται στις απαγορεύσεις, την λογοκρισία, τις εκτοπίσεις και τα εκτελεστικά αποσπάσματα του «υπαρκτού», αλλά η νέα τάξη πραγμάτων, ύψωσε στον ορίζοντά του τους σκοτεινούς τοίχους μιας άδηλης υψίστης ασφαλείας φυλακή, από τα σιδερόφρακτα κελιά της οποίας και αντιθέτως προς τα τείχη των επικοινωνιακών συναυλιών του Βερολίνου, δεν δραπετεύει κανείς.

Για να αποδειχθεί ότι η δυσανασχέτηση των Ανατολικογερμανών δεν προερχόταν από την γραφειοκρατία ή την κυβερνώσα κλίκα μα ούτε ακόμη ακόμη από την όποια οικονομική τους καχεξία, αλλά από την απουσία ενός συγκριτικού πεδίου και κυρίως την δυναστική παρουσία του μονόσημου και όχι του μονοσήμαντου.

Δοθείσης ωστόσο της ευκαιρίας διέσχισε κατά τον γνωστό περιπετειώδη τρόπο τα σύνορά του, για να διαπιστώνει οδυνηρά, πως και οι απέναντι τού καπιταλιστικού παραδείσου μια και μόνη επιλογή είχαν και έχουν. Ανεξαρτήτως της σχιζοειδούς κατάστασης των πολλαπλών μορφών που αυτή προβάλλεται «ψευδαισθητικά» ως είδος ελευθερίας. Επομένως αν κάπου ηττήθηκε το κοινωνικά ορθό από την ανορθογραφία της παγκόσμιας τάξης, αυτό βρίσκεται στο ότι οι «ινστρούκτορες του υπαρκτού» στιγμάτισαν με την μονολιθική ως φοβική τους συμπεριφορά το ευγενέστερο εγχείρημα του σύγχρονου ανθρώπου. Τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.

Ως εκ τούτου ας μην επιχαίρουν οι δυτικοί με φθηνά πανηγυράκια. Το τέλος της ιστορίας δεν θα το υπογράψει κάποιος Φουκουγιάμα αλλά οι λαοί. Κι αυτοί απέναντι στην τάξη των Αμερικανο-Ευρωπαίων Μπλερ δεν έχουν ακόμη πει την τελευταία τους λέξη. Οσονούπω και ηχηρά...

Ευγένιος Ανδρικόπουλος
eandrik@otenet.gr

RADAR:

Ευγένιε σεβαστές οι απόψεις σους, αλλά λίγο ΘΟΛΕΣ.

Το "δια ταύτα" ΔΕΝ το λες ξεκάθαρα
Τα σημερινά νεοφιλελεύθερα τείχη είναι της ντροπής
Το τείχος του Βερολίνου ΗΤΑΝ Ή ΔΕΝ ΗΤΑΝ της ΝΤΡΟΠΗΣ και του ΑΙΣΧΟΥΣ?
Ξεκάθαρα πράγματα και θέσεις παρακαλώ θερμά