Του ΗΛΙΑ ΚΑΝΕΛΛΗ
Χρωστάω κάτι χρήματα στον ΟΑΕΕ, δεν έχω να τα δώσω και πρέπει να
κάνω ρύθμιση. Εγώ να πληρώσω με δόσεις ένα οφειλόμενο ποσό κι οι
υπάλληλοι της υπηρεσίας, αφού πληρώσω κι αφού αποδείξω ότι πλήρωσα, να
μου δώσουν ασφαλιστική ενημερότητα.
Εσπευσα, επειδή είχα επειγόντως ανάγκη την ενημερότητα - και όχι
προσβλέποντας στα ανταποδοτικά οφέλη από το Ταμείο. Δεν βρήκα άκρη,
μερικές ημέρες ξαναπήγα με τον λογιστή μου.
Μια ευγενική κυρία τύπωσε
ένα χαρτί με τις δόσεις που θα κατέβαλλα, εκκρεμούσε μια λεπτομέρεια,
αλλά για να τη μάθω έπρεπε να πάρω τηλέφωνο τον διευθυντή. Μου έγραψε το
τηλέφωνό του σε ένα χαρτί.
Τηλεφώνησα την άλλη ημέρα. Μου ζήτησε να πάρω σε μία ώρα. Πήρα σε
μία ώρα. Μου είπε να ξαναπάρω σε μία ώρα. Ξαναπήρα σε μία ώρα. Δεν
απάντησε κανείς.
Αφού επί δυο-τρεις ημέρες δεν μπορούσα να συνεννοηθώ από το
τηλέφωνο, να 'μαι πάλι στην υπηρεσία. Με άκουσε ο ίδιος ο προϊστάμενος,
αλλά δήλωσε αδυναμία - δεν είχε σαφή την ταμειακή εικόνα. Επρεπε να
ερωτηθούν τα κεντρικά. Επρεπε δηλαδή να ξαναπάω.
Ξαναπήγα την άλλη ημέρα το μεσημέρι, 12 παρά κάτι. Μου ζήτησαν
ευγενικά συγγνώμη, λυπούνται - αλλά σε λίγο άρχιζε στάση εργασίας.
«Ξαναπεράστε αύριο».
Ξαναπέρασα αύριο. Η υπάλληλος, επιτέλους, βρήκε τα χαρτιά μου, μου
έδωσε και το έγγραφο με αναλυτικό το χρέος μου.
Να πληρώσω τώρα την
πρώτη δόση; ρώτησα.
Οχι. Η πληρωμή έπρεπε να γίνει με το ταχυδρομείο.
Πήγα στο ταχυδρομείο την άλλη ημέρα, πλήρωσα και μου έδωσαν απόδειξη. Με
την απόδειξη στο χέρι, ξαναπήγα στην υπηρεσία. Σφράγισαν κάποια χαρτιά
και μου έδωσαν και τον επόμενο λογαριασμό - θα έληγε στις 31 Δεκεμβρίου.
«Θα μου δώσετε και το χαρτί που θέλω;», ρώτησα.
Οχι πριν πληρώσω και
τον λογαριασμό που λήγει στις 31 Δεκεμβρίου. Τότε; Οχι, τώρα! Και ναι,
πάλι έπρεπε να τον πληρώσω στο ταχυδρομείο και να πάω το χαρτί στην
υπηρεσία.
Εσφιξα τα δόντια και ξαναέκανα ό,τι έπρεπε. Αλλά έλα που αυτή
τη φορά είχε άδεια η κυρία που έπρεπε να υπογράψει. Χρειάστηκε, λοιπόν,
να πάω και να ξαναπάω - και τελικά, παρά την υπομονή μου, να εκραγώ. Κι
αφού εξερράγην, συγκινήθηκαν και μου έκαναν τη χάρη: μου έφτιαξε ένας
κύριος το πολυπόθητο χαρτί.
Κάπως έτσι νίκησα το τέρας της γραφειοκρατίας. Προσωρινά. Διότι ένα
κεφάλι κόβεις, δέκα φυτρώνουν.
Αν ήταν έξυπνοι και νοιάζονταν όχι για
το δημόσιο συμφέρον και για τους εκατοντάδες ταλαίπωρους που
ταπεινώνονται και αγωνιούν στις ουρές κάθε μέρα, τα κεφάλια δεν θα
έπρεπε να τα κόβουν οι ταλαίπωροι πολίτες αλλά οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου