Γράφει ο GREEK RIDERH ταινία Up in the Air περιγράφει την ιστορία ενός στελέχους, η δουλειά του οποίου είναι να γυρίζει κάθε μέρα όλη την Αμερική πηγαίνοντας σε διαφορετικές πόλεις και επιχειρήσεις απολύοντας κόσμο. Αυτή είναι η δουλειά του, να ανακοινώνει ως εξωτερικός σύμβουλος εκ μέρους της εκάστοτε επιχείρησης απολύσεις.
Πρέπει κάποιος να ομολογήσει ότι την τελευταία 10ετια-12ετια έχουμε από το Hollywood μια ολόκληρη σειρά από πρωτοκλασάτες ταινίες που αμφισβητούν έντονα τα καταναλωτικά μας ήθη και την καπιταλιστική κοινωνία. Δεν ξέρει κανείς από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει:
1) "Το τσεκούρι" του Γαβρά,
2) "Fight Club (1999)",
3) "Matrix (1999)",
4) "Νησί (2005)",
5) "V for Vendetta (2005)",
6) "H δολοφονία του Ρϊτσαρτ Νίξον (2004)",
7) "The Age of Ignorance (2007)", στα ελληνικά ο τίτλος είναι "Τα χρόνια της μαυρίλας"
8) "The Barbarian Invasions (2003)",
9) "25η ώρα (2002)",
10) "The Corporation (2003)",
11) "Enron: The Smartest Guys in the Room (2005)",
12) "Boiler Room (2000)",
13) "Με την ψυχή στο στόμα (2006)"
14) "The Navigators (2001)",
15) "99 francs (2007)"
16) "He Was a Quiet Man (2007)".
17) "The Insider (1999)"
18) "Thank You For Smoking (2005)"
19) "Avatar (2009)"
20) "Up in the Air (2009)"
Είμαι βέβαιος ότι είναι περισσότερες οι ταινίες αλλά δεν θυμάμαι τώρα τις υπόλοιπες. Ενδεικτικές όλες αυτές οι ταινίες της παρακμής της μηδενικής δεκαετίας που τελείωσε.
Στην ταινία "Up in the Air" κυριαρχούν κάποια αεροπλανικά πλάνα των Αμερικανικών πόλεων από ψηλά, η μοναξιά των στελεχών που σπίτι τους είναι τα ξενοδοχεία και τα αεροδρόμια, περιγράφονται πολλές απολύσεις εργαζομένων και η ταινία δείχνει πώς αντιδρούν οι εργαζόμενοι. Το μυστικό όμως της ταινίας δεν έγκειται μόνο στην σκληρότητα των απολύσεων αλλά και στο νόημα της εργασίας μέσα από την συλλογή μιλίων που κάνει ο πρωταγωνιστής.
Σε κάποια φάση ο πρωταγωνιστής ανακοινώνει σε έναν εργαζόμενο ότι απολύεται και αυτός "σπάει", του δείχνει με δάκρυα και εκνευρισμό τις φωτογραφίες των παιδιών του, του λέει ότι θα χάσει το σπίτι του που έχει αγοράσει με δάνειο και ρωτάει τι μπορεί να κάνει πλέον σε αυτή την ηλικία (55αρης+). Και ο "σύμβουλος απολύσεων" του λέει ότι είδε στο βιογραφικό του ότι είχε ως χόμπι την μαγειρική και ότι ενώ κάποτε είχε όνειρο να ασχοληθεί με αυτό που του άρεσε, τα παράτησε όλα και έπιασε εργασία σε μια επιχείρηση. Και τον ρωτάει: "Πόσα χρήματα πήρες με τον αρχικό σου μισθό για να αφήσεις το όνειρο που είχες;".
Αυτό αποτελεί και ένα ενοχοποιητικό άλλοθι για κάθε απολυμένο, είναι όμως και η μόνη ευκαιρία που έχουμε όλοι μας έτσι που έγιναν τα πράγματα. Γιατί αλλιώς, παραμονεύει και η λύση της άλλης εργαζόμενης που ενώ της ανακοίνωναν ότι θα την απολύσουν αυτή κρατούσε χαρακτήρα και τους έλεγε ότι έχει σκεφτεί τι θα κάνει με το που θα απολυθεί, και όταν την ρώτησαν τους αποκάλυψε ότι θα πέσει από μια γέφυρα. Όπως και έκανε στη συνέχεια, κάτι που τάραξε τους πρωταγωνιστές της ταινίας γιατί εδώ πρόκειται για Hollywood, στον πραγματικό κόσμο κανείς δεν θα νοιαζόταν....
Και αυτή είναι μια από τις βασικές αλήθειες. Σε μια εποχή που πολλοί δεν θα πάρουν ποτέ σύνταξη ή αν πάρουν η αγοραστική της δύναμη δεν θα επαρκεί για να ζήσουν, και στην εποχή των μεγάλων απολύσεων και της ανάπτυξης χωρίς νέες προσλήψεις, και στην εποχή της παραγωγικότητας βρυκόλακα (όπως έγραφα πριν 2-3 δημοσιεύσεις), είναι η ώρα να σκεφτεί ο κάθε ένας μας σε τι είναι καλός, να θυμηθεί τι του άρεσε κάποτε να κάνει και πώς θα μπορούσε να το αξιοποιήσει σήμερα μόνος του για να ζήσει.....
Πρέπει κάποιος να ομολογήσει ότι την τελευταία 10ετια-12ετια έχουμε από το Hollywood μια ολόκληρη σειρά από πρωτοκλασάτες ταινίες που αμφισβητούν έντονα τα καταναλωτικά μας ήθη και την καπιταλιστική κοινωνία. Δεν ξέρει κανείς από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει:
1) "Το τσεκούρι" του Γαβρά,
2) "Fight Club (1999)",
3) "Matrix (1999)",
4) "Νησί (2005)",
5) "V for Vendetta (2005)",
6) "H δολοφονία του Ρϊτσαρτ Νίξον (2004)",
7) "The Age of Ignorance (2007)", στα ελληνικά ο τίτλος είναι "Τα χρόνια της μαυρίλας"
8) "The Barbarian Invasions (2003)",
9) "25η ώρα (2002)",
10) "The Corporation (2003)",
11) "Enron: The Smartest Guys in the Room (2005)",
12) "Boiler Room (2000)",
13) "Με την ψυχή στο στόμα (2006)"
14) "The Navigators (2001)",
15) "99 francs (2007)"
16) "He Was a Quiet Man (2007)".
17) "The Insider (1999)"
18) "Thank You For Smoking (2005)"
19) "Avatar (2009)"
20) "Up in the Air (2009)"
Είμαι βέβαιος ότι είναι περισσότερες οι ταινίες αλλά δεν θυμάμαι τώρα τις υπόλοιπες. Ενδεικτικές όλες αυτές οι ταινίες της παρακμής της μηδενικής δεκαετίας που τελείωσε.
Στην ταινία "Up in the Air" κυριαρχούν κάποια αεροπλανικά πλάνα των Αμερικανικών πόλεων από ψηλά, η μοναξιά των στελεχών που σπίτι τους είναι τα ξενοδοχεία και τα αεροδρόμια, περιγράφονται πολλές απολύσεις εργαζομένων και η ταινία δείχνει πώς αντιδρούν οι εργαζόμενοι. Το μυστικό όμως της ταινίας δεν έγκειται μόνο στην σκληρότητα των απολύσεων αλλά και στο νόημα της εργασίας μέσα από την συλλογή μιλίων που κάνει ο πρωταγωνιστής.
Σε κάποια φάση ο πρωταγωνιστής ανακοινώνει σε έναν εργαζόμενο ότι απολύεται και αυτός "σπάει", του δείχνει με δάκρυα και εκνευρισμό τις φωτογραφίες των παιδιών του, του λέει ότι θα χάσει το σπίτι του που έχει αγοράσει με δάνειο και ρωτάει τι μπορεί να κάνει πλέον σε αυτή την ηλικία (55αρης+). Και ο "σύμβουλος απολύσεων" του λέει ότι είδε στο βιογραφικό του ότι είχε ως χόμπι την μαγειρική και ότι ενώ κάποτε είχε όνειρο να ασχοληθεί με αυτό που του άρεσε, τα παράτησε όλα και έπιασε εργασία σε μια επιχείρηση. Και τον ρωτάει: "Πόσα χρήματα πήρες με τον αρχικό σου μισθό για να αφήσεις το όνειρο που είχες;".
Αυτό αποτελεί και ένα ενοχοποιητικό άλλοθι για κάθε απολυμένο, είναι όμως και η μόνη ευκαιρία που έχουμε όλοι μας έτσι που έγιναν τα πράγματα. Γιατί αλλιώς, παραμονεύει και η λύση της άλλης εργαζόμενης που ενώ της ανακοίνωναν ότι θα την απολύσουν αυτή κρατούσε χαρακτήρα και τους έλεγε ότι έχει σκεφτεί τι θα κάνει με το που θα απολυθεί, και όταν την ρώτησαν τους αποκάλυψε ότι θα πέσει από μια γέφυρα. Όπως και έκανε στη συνέχεια, κάτι που τάραξε τους πρωταγωνιστές της ταινίας γιατί εδώ πρόκειται για Hollywood, στον πραγματικό κόσμο κανείς δεν θα νοιαζόταν....
Και αυτή είναι μια από τις βασικές αλήθειες. Σε μια εποχή που πολλοί δεν θα πάρουν ποτέ σύνταξη ή αν πάρουν η αγοραστική της δύναμη δεν θα επαρκεί για να ζήσουν, και στην εποχή των μεγάλων απολύσεων και της ανάπτυξης χωρίς νέες προσλήψεις, και στην εποχή της παραγωγικότητας βρυκόλακα (όπως έγραφα πριν 2-3 δημοσιεύσεις), είναι η ώρα να σκεφτεί ο κάθε ένας μας σε τι είναι καλός, να θυμηθεί τι του άρεσε κάποτε να κάνει και πώς θα μπορούσε να το αξιοποιήσει σήμερα μόνος του για να ζήσει.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου