Παίζω και έναν μισθό...

Γράφει ο ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ

Δεν ξέρω αν έχετε φίλους σε σχετικά καλές θέσεις σε ευρωπαϊκούς Οργανισμούς. Εγώ έχω. Και μερικές φορές μου προωθούν e-mail με πλάκες για την Ελλάδα, με ευρήματα που αποδίδουν σκωπτικά την πραγματική κατάσταση.

Τώρα στα γραφεία κάποιων τεχνοκρατών έχει πέσει μια άτυπη γραμμή να είναι προσεκτικοί στην αλληλογραφία τους μην τυχόν και μας θίξουν. Σημειώνω πως ήδη μας έχουν θίξει, κατά τα λεγόμενα, επειδή οι γραφειοκράτες που ήρθαν εδώ μίλησαν πιεστικά στους υπουργούς μας. Ωραία. Τώρα θέλω να μου πείτε ποιος σέβεται περισσότερο αυτήν τη χώρα: Ο μέσος πολιτικός και ενίοτε υπουργός της ή ο ευρωπαίος τεχνοκράτης που υπηρετεί με συνέπεια και επαγγελματισμό τη γραφειοκρατία; Μπορείτε να μου πείτε αν οι μεγαλύτερες προσβολές που έχει δεχθεί αυτή η χώρα έχουν προέλθει από Έλληνες ή από ξένους; Έτσι μπράβο. Και τώρα πάμε στην ουσία.

Αυτή τη στιγμή είμαι πρόθυμος να παίξω έναν μισθό στοιχηματίζοντας ότι το έλλειμμα του 2009 δεν θα κλείσει στο 12,7%, αλλά θα είναι μεγαλύτερο, ίσως ξεπεράσει και το 13% - αποκλείεται πάντως να προσεγγίσει το 14%.

Γιατί το λέω αυτό; Είναι δύσκολο τεχνικά να σας το εξηγήσω, αλλά ετοιμαστείτε να ακούσετε θηριωδίες όσον αφορά τα στατιστικά στοιχεία. Η έκθεση της Eurostat, που μας ξεφτιλίζει για άλλη μια φορά, δεν αδικεί την αλήθεια: Τα στοιχεία στην Ελλάδα είναι τόσο εύπλαστα, σαν κουλουράκια από συνταγή της Χρύσας Παραδείση. Όλοι το ήξεραν, εδώ και χρόνια, ότι μεταξύ Γενικού Λογιστηρίου και υπουργείου Οικονομικών παίζεται ένα παιχνίδι πρωτίστως πολιτικό, με τον αρμόδιο υπουργό να δίνει τον στόχο και τις υπηρεσίες να προσαρμόζουν τα στοιχεία.

Ομοίως το γνώριζαν και στις υπηρεσίες της Κομισιόν - έχουν υπάρξει περιπτώσεις που τα στοιχεία άλλαζαν μέσα στη μέρα, μη μου κάνουν τώρα τα αγνά κορίτσια! Μου εξηγούν ότι αυτό έχει αλλάξει εσχάτως, κυρίως με πρωτοβουλία των υπηρεσιακών παραγόντων που προωθούν πλέον πραγματικά στοιχεία. Ωστόσο δεν έχει αποτυπωθεί πλήρως και σε μια αξιόπιστη λειτουργία της Στατιστικής Υπηρεσίας.

Τι θέλω να πω; Ότι αν η αλήθεια αποκαθίστατο αναδρομικά, θα έπρεπε να βγουν συνεργεία στους δρόμους, να μαζεύουν τα ευρώ και να τα αντικαθιστούν με παλιές καλές δραχμές. Διότι εκεί είμαστε, εκεί ανήκουμε, αλλά ευτυχώς δεν πρόκειται να γυρίσουμε.

Δεν ξέρω αν το μάθατε, αλλά την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη την πρότεινε ένας αμερικανός αναλυτής με άρθρο του στους «Financial Times». Μη μου λέτε ότι αυτά τα πράγματα δεν γίνονται. Γίνονται. Απλώς θα τελειώσει πολιτικά η έννοια της κοινοτικής αλληλεγγύης και μετά όλοι θα ψάχνουν τον επόμενο, θα είμαστε η κλωστή στο πουλόβερ που ξηλώνεται.

Αυτό που δεν μπορεί να γίνει τεχνικά και νομικά είναι η πτώχευση της χώρας. Μπορεί επιμέρους τομείς να καταρρεύσουν ή να ανακοινώσουν στάση πληρωμών (ΟΑΕΔ, για παράδειγμα, που περιφέρει ένα στοιχειωμένο ομόλογο), αλλά η πτώχευση της χώρας δεν προβλέπεται από τη συνθήκη του Μάαστριχτ.