Από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974, ετησίως στο νομικό μας σύστημα προστίθενται 110 νέοι νόμοι.
Στον αθλητισμό ωστόσο η πολυνομία δεν προσέθεσε γραφειοκρατία όπως συνέβη σε άλλους τομείς της δημόσιας ζωής. Η εξήγηση ίσως βρίσκεται στην αδυναμία και στην απροθυμία του κράτους να επιβάλει την πλήρη εφαρμογή του νόμου, ή, αν προτιμάτε, στην ικανότητα των αθλητικών παραγόντων να γράφουν τις επίμαχες διατάξεις στα παλαιά τους υποδήματα.
Από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει κανείς με τις ανεφάρμοστες διατάξεις. Το άρθρο 40 του αθλητικού νόμου 2725 που ψηφίστηκε το 1999 και τροποποιήθηκε το 2001 προβλέπει τη σύσταση Εθνικού Συμβουλίου Αθλητικού Σχεδιασμού. Εξι υφυπουργοί πέρασαν έκτοτε από τη ΓΓΑ. Οι κκ. Ανδρέας Φούρας, Γιώργος Φλωρίδης, Γιάννης Κουράκης, Γιώργος Λιάνης, Γιώργος Ορφανός και Γιάννης Ιωαννίδης . Ουδείς εφήρμοσε τη σχετική διάταξη, προφανώς για να μην αφαιρέσει αρμοδιότητες από τον εαυτό του.
Αποτέλεσμα; Ο κάθε παράγοντας υλοποιεί τη δική του πολιτική, η Ελλάδα στην καλλιέργεια αθλημάτων ξεπέρασε ακόμη και την πρώην ΕΣΣΔ, η μπόχα της ντόπας βρωμίζει τα γυμναστήρια, ο τόπος γέμισε σωματεία-μαϊμούδες και κάθε πρώτη του μηνός όλοι προσέρχονται στη ΓΓΑ με το χέρι απλωμένο.
Οι περισσότερες από 11 τροποποιήσεις του αθλητικού νόμου έγιναν με αφορμή την πάταξη της γηπεδικής βίας. Με τον νόμο 3057/2002 η τότε κυβέρνηση του ΠαΣοΚ επιχείρησε, λέει, να θέσει κανόνες στη λειτουργία των συνδέσμων οργανωμένων οπαδών. Ορισε ως εποπτεύουσα αρχή τη ΓΓΑ, ενώ μεταξύ των άλλων υποχρέωνε τους συνδέσμους να τηρούν βιβλία εσόδων- εξόδων, να επισυνάπτουν ετήσιες καταστάσεις μελών και αποσπάσματα ποινικού μητρώου των στελεχών τους. Υποσχέθηκε μάλιστα και χρηματικά έπαθλα στους «νομιμόφρονες» συνδέσμους.
Τι εφαρμόστηκε από όλα αυτά και από ποιον ελέγχονται; Προφανώς τίποτε και από κανέναν!
Το 2004 με τον νόμο 3262 έγινε υποχρεωτική η έκδοση αριθμημένων και ονομαστικών εισιτηρίων, ενώ απαγορεύτηκε η κατάληψη διαδρόμων και κλιμάκων των εξεδρών από θεατές. Παράλληλα, οι Αθλητικές Ανώνυμες Εταιρείες υποχρεώθηκαν να προσλάβουν ικανό για την ασφάλεια των αγώνων προσωπικό και να παραδώσουν στην αρμόδια επιτροπή για την αντιμετώπιση της βίας (ΔΕΑΒ) καταλόγους με τα στοιχεία, τη διεύθυνση κατοικίας αλλά και την άδεια άσκησης επαγγέλματος των λεγομένων σεκιουριτάδων.
Τι έκαναν οι αθλητικές εταιρείες; Προσέλαβαν τους υπευθύνους ασφαλείας κυρίως από τον οπαδικό στρατό τους, βάζοντας δηλαδή τους λύκους να φυλάνε τα πρόβατα. Και επειδή συνεχιζόταν η ανεξέλεγκτη χουλιγκανική δράση, ήρθε ο αθλητικός νόμος 3708/2008 να επιβάλει τη δημιουργία Λεσχών με ευθύνη των αθλητικών εταιρειών, για να μείνουν χωρίς αντικείμενο... εργασίας οι οργανωμένοι οπαδοί. Ο νόμος απαγορεύει μάλιστα τη διάθεση εισιτηρίων στους συνδέσμους και υποχρεώνει τις αθλητικές εταιρείες να τα πωλούν ατομικά με την επίδειξη της κάρτας φιλάθλου. Παράλληλα καθιέρωσε εκ νέου το ονομαστικό εισιτήριο, την τοποθέτηση ειδικών συστημάτων ελέγχου σε όλα τα γήπεδα, τη δημιουργία δύο επιχειρησιακών κέντρων σε ΟΑΚΑ και Καυτανζόγλειο για την καταγραφή πληροφοριών και τη διαχείριση των κρίσεων.
Επιπλέον, απαγόρευσε την οργανωμένη προσέλευση οπαδών στα γήπεδα αλλά και τον καθορισμό ζωνών για τα μέλη της λέσχης κάποιας ομάδας. Εν ολίγοις, όλοι οι οπαδοί όφειλαν να μάθουν να κάθονται ήσυχα και αγαπημένα δίπλα δίπλα.
Τι από όλα αυτά υλοποιήθηκε; Σχεδόν τίποτε!
Οι εκάστοτε κυβερνήσεις, αφού χάρισαν εκατοντάδες εκατομμύρια χρέη με ειδικές φωτογραφικές διατάξεις ή με τα παράθυρα τύπου άρθρου 44 τα οποία σκοπίμως άφησαν ορθάνοιχτα για τις αθλητικές ΑΕ, είναι αλήθεια ότι επιχείρησαν εσχάτως να θεσπίσουν κάποιους κανόνες ώστε να μπει κάποια τάξη στα οικονομικά των αθλητικών εταιρειών.
Με τον νόμο 3479/2006, το συνολικό ύψος των κάθε είδους αμοιβών του συνόλου των επαγγελματιών αθλητών της κάθε εταιρείας δεν επιτρέπεται να υπερβαίνει το 70% των εσόδων της. Με τον ίδιο νόμο απαγορεύεται η καταβολή στους αθλητές εκτάκτων παροχών (πριμ), ενώ κατά την υπογραφή των συμβολαίων οι αθλητικές εταιρείες οφείλουν να καταβάλλουν στον αθλητή το 1/3 του συμφωνημένου ποσού και τα υπόλοιπα 2/3 σε ισόποσες δόσεις.
Επιπλέον, ο νόμος3057/2002ορίζει ότι οι αθλητικές εταιρείες στο τέλος κάθε τριμήνου από την έναρξη των αντίστοιχων πρωταθλημάτων οφείλουν να καταρτίζουν αναλυτικό πίνακα των πάσης φύσεως εσόδων και εξόδων. Για τους παραβάτες θεσπίστηκαν πρόστιμα, ενώ στις ομοσπονδίες απαγορεύτηκε η έκδοση αθλητικών δελτίων αν η σχετική αίτηση δεν συνοδεύεται από παραστατικό της οικείας Δημόσιας Οικονομικής Υπηρεσίας ότι καταβλήθηκε ο αναλογών φόρος.
Το ερώτημα είναι τι εφαρμόζεται από όλα τα παραπάνω. Διότι οι περισσότερες αθλητικές εταιρείες συνεχίζουν να κάνουν μεταγραφές παρ΄ ότι χρωστάνε και της Μιχαλούς!
Εκτός κι αν η καταπάτηση του νόμου οφείλεται στο δαιμόνιο του έλληνα αθλητικού παράγοντα και στα φίλαθλα αισθήματα των κατά τόπους εφοριακών υπαλλήλων. Και ας μη βιαστούν κάποιοι να επικαλεστούν το αυτοδιοίκητο του ποδοσφαίρου, γιατί στην περιβόητη διάταξη της παραγράφου 12 του άρθρου 29 του νόμου 3479/2006, την οποία η ΕΠΟ κραδαίνοντας τον μπαμπούλα της FΙFΑ επέβαλε στο ελληνικό Κοινοβούλιο, ορίζεται ότι θέματα ελέγχου νομιμότητας, δημόσιας τάξης και ασφαλείας υπόκεινται στην αποκλειστική αρμοδιότητα του κράτους.
Αλλά για ποιο κράτος (μπορεί να) γίνεται λόγος όταν η ΕΠΟ αρνείται κατηγορηματικά να εφαρμόσει το άρθρο 31 του αθλητικού νόμου, απαγορεύοντας να ασκούν το επάγγελμα του προπονητή όσοι έχουν αποκτήσει σχετικό δίπλωμα από τα ελληνικά ΤΕΦΑΑ αν δεν πάρουν τη δική της πιστοποίηση (με καταβολή παραβόλου φυσικά)! Εδώ το υπουργείο Δικαιοσύνης κάνει τα στραβά μάτια και επιτρέπει σε δικηγόρους ή συνταξιούχους δικαστικούς να αποδίδουν δικαιοσύνη, όταν ο αθλητικός νόμος ορίζει ότι η δικαιοσύνη σε όλους τους βαθμούς και σε όλα τα αθλήματα αποδίδεται από τακτικούς δικαστές οι οποίοι εκλέγονται από τα κατά τόπους πρωτοδικεία.
Διαιωνίζεται η ατιμωρησία για το ντόπινγκ
Τα ίδια και απαράλλαχτα με τα προαναφερόμενα λαμβάνουν χώρα και σε άλλους τομείς της αθλητικής δραστηριότητας.
Ουκ ολίγες φορές τροποποιήθηκαν προς το αυστηρότερον οι διατάξεις για την καταπολέμηση του ντόπινγκ, χωρίς κανείς από τους παραβάτες να περάσει την πόρτα της φυλακής, ή να στερηθεί των προνομίων που απολαμβάνει από τον κρατικό κορβανά (αργομισθία στις ένοπλες δυνάμεις κ.ά.).
Ο αθλητικός νόμος ορίζει ότι όποιος χορηγεί σε αθλητή παράνομες ουσίες τιμωρείται τουλάχιστον με ποινή φυλάκισης τριών ετών και χρηματικό πρόστιμο 25.000 ευρώ. Είκοσι πέντε (25) αθλητές βρέθηκαν ντοπαρισμένοι το 2009 και 23 το 2008, ενώ το σύνολο σχεδόν της εθνικής ομάδας άρσης βαρών πιάστηκε ντοπέ το 2007.
Κορυφαίοι ολυμπιονίκες και πρωταθλητές, όπως οι του στίβου Φανή Χαλκιά (φωτογραφία), Αθανασία Τσουμελέκα , Τάσος Γκούσης, Δημήτρης Ρέγας, ο κολυμβητής Γιάννης Δρυμωνάκος, οι αρσιβαρίστες Βίκτωρ Μήτρου και Νίκος Κουρτίδης κ.ά., λέρωσαν με ντόπα το αθλητικό τους μητρώο.
Και τι μ΄ αυτό; Ποιοι λογοδότησαν; Η ποινική Δικαιοσύνη δεν βιάζεται να καταλογίσει ευθύνες. Εδώ δεν έχει ρίξει ακόμη φως στην υπόθεση του περιβόητου τροχαίου των Κώστα Κεντέρη - Κατερίνας Θάνου που διέσυρε παγκοσμίως την Ελλάδα παραμονή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004!
Ο νόμος 3057/2002 προβλέπει στέρηση κάθε είδους παροχών και ευεργετημάτων της πολιτείας σε όποιον αθλητή/-τρια βρέθηκε να έχει κάνει χρήση απαγορευμένων ουσιών.
Με τον νόμο 3708/2008 συμπληρώθηκε η σχετική διάταξη και πλέον όλες οι παροχές, τα ευεργετήματα και οι διευκολύνσεις ανακαλούνται οίκοθεν εφόσον ο διακριθείς αθλητής τιμωρηθεί πειθαρχικά ή ποινικά για παράβαση ντόπινγκ.
ΠΗΓΗ ΤΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου