Tης Σαντυς Τσαντακη
Δεν είναι η πρώτη oύτε η τελευταία φορά που καλλιτέχνης επιλέγει να σκηνοθετήσει το ριάλιτι της ζωής του. Εχουμε δει καλλιτέχνες να κοιμούνται σε βιτρίνες καταστημάτων, να... κόβουν εισιτήριο για να παρακολουθήσουμε σε γκαλερί σκηνές της καθημερινότητας, φωτογράφους να στήνουν καρέ καρέ από μια γέννηση μέχρι μια κηδεία. Τι γίνεται, όμως, όταν μια γυναίκα επιλέγει να εκθέσει, στην κυριολεξία αυτή τη φορά, ολόκληρη την οικογένειά της, δίνοντας έμφαση κυρίως στα παιδιά της;
Εδώ ακριβώς ξεκινάει το πρόβλημα. Γιατί ειδικά τα παιδιά υποτίθεται ότι θα έπρεπε να είναι προστατευμένα από τα φλας, την υπερβολική έκθεση. Φανταστείτε, λοιπόν, τον υποψήφιο αγοραστή που πηγαίνει αυτές τις ημέρες στην γκαλερί του Τζέιμς Χάιμαν στο Λονδίνο για να επενδύσει σε ένα έργο της Ελινορ Καρούτσι. Λίγες ημέρες μετά, θα κρεμάσει στον μοναδικό λευκό τοίχο του σαλονιού του σπιτιού του τον πατέρα της καλλιτέχνιδος με το ιδιαίτερό του εσώρουχο να δείχνει μάλλον ενοχλημένος από την παρουσία της φωτογραφικής κάμερας...
Στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί υπάρχουν ενσταντανέ που μάλλον κανείς δεν θα ήθελε να βγουν έξω από τον μικρόκοσμό του. Εκτός κι αν πρόκειται φυσικά για υψηλή τέχνη κι εκεί δεν υπάρχουν ονόματα, ταυτότητες, παρεξηγήσεις. Το ερώτημα των Βρετανών δημοσιογράφων είναι κατ’ αρχήν αν έχει το δικαίωμα μια φωτογράφος να στρέφει την κάμερα στα παιδιά της και να πουλάει αργότερα τα έργα της...
Η αλήθεια είναι ότι τα οικογενειακά της πορτρέτα μοιάζουν εξαιρετικά προσωπικά, μαζί και αποκαλυπτικά. Σκοτεινά σίγουρα. Και ο τίτλος της έκθεσης αυτός είναι «Intimacy», όπως οικειότητα. Και το περίεργο είναι πως επέλεξε να πρωταγωνιστούν στην έκθεσή της η ίδια, οι γονείς της, ο σύζυγός της και τα δίδυμα παιδιά τους που είναι πέντε χρόνων.
Τα συναισθήματα είναι εκείνα που την ενδιαφέρουν. Και είναι αυτό ακριβώς που μπορεί κι εμείς να μην αντέχουμε να βλέπουμε ως θεατές. Για τους συνειρμούς που μπορεί να δημιουργήσουν τόσο αληθινές εικόνες. Οπως όταν βλέπουμε ένα παιδί να ψήνεται στον πυρετό...
Αν μας ξενίζει κάτι, είναι η απόφαση μιας γυναίκας να γυρίσει οικειοθελώς τη ζωή της σε ντοκιμαντέρ με ελεύθερη είσοδο. Να καταγράψει το προσωπικό της ημερολόγιο χωρίς να έχει την άδεια όλων όσοι θα αφηγηθούν την ιστορία τους.
Οι ενήλικες ειδικά δείχνουν πόσο άβολα νιώθουν. Τα παιδιά έχουν μάλλον συνηθίσει, από τη γέννα ακόμη, την παρουσία ενός τρίτου ματιού, αυτού της κάμερας. Κι αν όταν μεγαλώσουν, επαναστατήσουν γι’ αυτό; «Μπορεί να θυμώσουν μαζί μου και είμαι προετοιμασμένη γι’ αυτό», λέει η Ελινορ Καρούτσι. Δεν έχει να κάνει με το τι θα σκεφτούν για τις συγκεκριμένες φωτογραφίες όταν μεγαλώσουν, αλλά με την εικόνα που θα έχουν για τη μητέρα τους. Κι αυτή δεν ρετουσάρεται με τίποτα.
ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου