Επιμέλεια: ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΣΣτον πλούσιο κόσμο, γράφει ο Economist, συντελέστηκε μια σιωπηρή επανάσταση. Οι γυναίκες κατέκτησαν σταδιακώς τους χώρους εργασίας και συνεχίζουν την κατακτητική τους πορεία.
Η αλήθεια είναι ότι το δημοσίευμα εστιάζει περισσότερο στην αμερικανική αγορά, στην οποία, γράφει το βρετανικό περιοδικό, τους επόμενους μήνες οι γυναίκες θα ξεπεράσουν το 50% των εργαζομένων. Ηδη, όπως σημειώνει, στις χώρες του ΟΟΣΑ οι γυναίκες που αποφοιτούν από τα πανεπιστήμια είναι περισσότερες των ανδρών. Και σε μερικές πλούσιες χώρες είναι περισσότερες από τους άνδρες επαγγελματίες. Γυναίκες διευθύνουν μάλιστα μερικές από τις μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου, όπως την αμερικανική PepsiCo και τη γαλλική Areva.
Κάποτε ήταν σχεδόν ρουτίνα να υφίστανται σεξιστική συμπεριφορά και να εγκαταλείπουν την καριέρα τους όταν παντρεύονταν ή έκαναν παιδιά. Τώρα διευθύνουν κολοσσούς, στους οποίους κάποτε ήταν δεύτερης κατηγορίας εργαζόμενοι. Και δεν χύθηκε πολύ αίμα σε αυτή την επανάσταση. Οι άνδρες καλωσόρισαν την εισβολή των γυναικών.
Κάποτε ήταν σχεδόν ρουτίνα να υφίστανται σεξιστική συμπεριφορά και να εγκαταλείπουν την καριέρα τους όταν παντρεύονταν ή έκαναν παιδιά. Τώρα διευθύνουν κολοσσούς, στους οποίους κάποτε ήταν δεύτερης κατηγορίας εργαζόμενοι. Και δεν χύθηκε πολύ αίμα σε αυτή την επανάσταση. Οι άνδρες καλωσόρισαν την εισβολή των γυναικών.
Ωστόσο, ακόμη και οι πιο θετικές αλλαγές μπορεί να είναι ατελείς. Η συγκεκριμένη έχει δύο θέματα.
Πρώτον ότι είναι λίγες οι γυναίκες στην κορυφή των εταιρειών. Μόνο το 2% των αφεντικών σε μεγάλες εταιρείες της Αμερικής είναι γυναίκες και μόνο 5% σε εταιρείες της Βρετανίας. Και κατά μέσον όρο πληρώνονται λιγότερο από τους άνδρες.
Το δεύτερο πρόβλημα είναι ότι πολύ δύσκολα συνδυάζονται η κορυφαία καριέρα και η ανατροφή παιδιών. Τα ζευγάρια της μεσαίας τάξης παραπονιούνται ότι έχουν ελάχιστο ή καθόλου χρόνο για τα παιδιά τους. Οι μεγάλοι χαμένοι εδώ, γράφει το βρετανικό περιοδικό, είναι τα φτωχά παιδιά, κυρίως σε χώρες όπως η Αμερική και η Βρετανία, οι οποίες έχουν μεγάλη συμμετοχή των γυναικών στο εργατικό δυναμικό και μικρή συμμετοχή του κράτους στις δαπάνες για παιδικούς σταθμούς.
Τα δύο αυτά προβλήματα συνδέονται γιατί πολλές γυναίκες αισθάνονται ότι είναι υποχρεωμένες να διαλέξουν ανάμεσα στα παιδιά τους και την καριέρα τους. Οι γυναίκες που πάνε πολύ καλά σε απαιτητικές εταιρείες όσο είναι στη δεκαετία των 20, τα εγκαταλείπουν στη δεκαετία των 30, όταν έρχονται τα παιδιά. Οι γυναίκες με λιγότερες ικανότητες είναι παγιδευμένες σε χαμηλούς μισθούς και επισφαλείς διευθετήσεις για τη φροντίδα των παιδιών τους όσο εκείνες είναι στη δουλειά. Η μητρότητα είναι το πρόβλημα και όχι ο σεξισμός. Οι γυναίκες χωρίς παιδιά κερδίζουν σχεδόν όσα και οι άνδρες. Αλλά οι γυναίκες με παιδιά κερδίζουν πολύ λιγότερα. Και αυτή η σχετική φτώχεια των μανάδων έχει επιπτώσεις στα παιδιά.
Το πρόβλημα γίνεται κάπως πιο ελαφρύ από τη ζήτηση για γυναικεία μυαλά. Εταιρείες συμβούλων, νομικές εταιρείες και τράπεζες επανεξετάζουν την πολιτική της «προαγωγής ή αποχώρησης» γιατί χάνουν ικανές γυναίκες. Πάνω από το 90% των εταιρειών σε Γερμανία και Σουηδία επιτρέπουν ευέλικτες μορφές εργασίας. Η νέα τεχνολογία διευκολύνει τον ανασχεδιασμό όλων των ειδών εργασίας με έναν πιο φιλικό στις οικογένειες τρόπο.
Το κράτος μπορεί να βοηθήσει εδώ με τα επιδόματα και με την αλλαγή τρόπου εργασίας κάποιων θεσμών. Στη Γερμανία, για παράδειγμα, τα σχολεία κλείνουν το μεσημέρι. Στην Αμερική, τα σχολεία κλείνουν για δύο μήνες το καλοκαίρι. Αυτά μπορούν να αλλάξουν χωρίς κόστος. Στην Αμερική ήδη υπάρχουν σχολεία που έχουν περισσότερες ώρες απασχόλησης των παιδιών και μικρότερες καλοκαιρινές διακοπές. Η Αμερική, χωρίς να φτάσει σε μεγέθη Σουηδίας, μπορεί να επενδύσει μεγαλύτερο μέρος του ΑΕΠ για τα παιδιά της, γράφει ο Economist.
Ξοδεύει τα λιγότερα από σχεδόν κάθε άλλη πλούσια χώρα σε δημόσιες δαπάνες για τη φροντίδα των παιδιών. Είναι η μόνη πλούσια χώρα που αρνείται άδεια μητρότητας με αποδοχές. Αυτά δυσκολεύουν την επαγγελματική εξέλιξη των γυναικών. Ισως ο Μπαράκ Ομπάμα πρέπει να εκπληρώσει τις αναγκαίες προδιαγραφές για την προεκλογική ρητορική του για «πραγματικές οικογενειακές αξίες».
Τα δύο αυτά προβλήματα συνδέονται γιατί πολλές γυναίκες αισθάνονται ότι είναι υποχρεωμένες να διαλέξουν ανάμεσα στα παιδιά τους και την καριέρα τους. Οι γυναίκες που πάνε πολύ καλά σε απαιτητικές εταιρείες όσο είναι στη δεκαετία των 20, τα εγκαταλείπουν στη δεκαετία των 30, όταν έρχονται τα παιδιά. Οι γυναίκες με λιγότερες ικανότητες είναι παγιδευμένες σε χαμηλούς μισθούς και επισφαλείς διευθετήσεις για τη φροντίδα των παιδιών τους όσο εκείνες είναι στη δουλειά. Η μητρότητα είναι το πρόβλημα και όχι ο σεξισμός. Οι γυναίκες χωρίς παιδιά κερδίζουν σχεδόν όσα και οι άνδρες. Αλλά οι γυναίκες με παιδιά κερδίζουν πολύ λιγότερα. Και αυτή η σχετική φτώχεια των μανάδων έχει επιπτώσεις στα παιδιά.
Το πρόβλημα γίνεται κάπως πιο ελαφρύ από τη ζήτηση για γυναικεία μυαλά. Εταιρείες συμβούλων, νομικές εταιρείες και τράπεζες επανεξετάζουν την πολιτική της «προαγωγής ή αποχώρησης» γιατί χάνουν ικανές γυναίκες. Πάνω από το 90% των εταιρειών σε Γερμανία και Σουηδία επιτρέπουν ευέλικτες μορφές εργασίας. Η νέα τεχνολογία διευκολύνει τον ανασχεδιασμό όλων των ειδών εργασίας με έναν πιο φιλικό στις οικογένειες τρόπο.
Το κράτος μπορεί να βοηθήσει εδώ με τα επιδόματα και με την αλλαγή τρόπου εργασίας κάποιων θεσμών. Στη Γερμανία, για παράδειγμα, τα σχολεία κλείνουν το μεσημέρι. Στην Αμερική, τα σχολεία κλείνουν για δύο μήνες το καλοκαίρι. Αυτά μπορούν να αλλάξουν χωρίς κόστος. Στην Αμερική ήδη υπάρχουν σχολεία που έχουν περισσότερες ώρες απασχόλησης των παιδιών και μικρότερες καλοκαιρινές διακοπές. Η Αμερική, χωρίς να φτάσει σε μεγέθη Σουηδίας, μπορεί να επενδύσει μεγαλύτερο μέρος του ΑΕΠ για τα παιδιά της, γράφει ο Economist.
Ξοδεύει τα λιγότερα από σχεδόν κάθε άλλη πλούσια χώρα σε δημόσιες δαπάνες για τη φροντίδα των παιδιών. Είναι η μόνη πλούσια χώρα που αρνείται άδεια μητρότητας με αποδοχές. Αυτά δυσκολεύουν την επαγγελματική εξέλιξη των γυναικών. Ισως ο Μπαράκ Ομπάμα πρέπει να εκπληρώσει τις αναγκαίες προδιαγραφές για την προεκλογική ρητορική του για «πραγματικές οικογενειακές αξίες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου