Του ΜΩΥΣΗ ΛΙΤΣΗ Διαβάζοντας τα όσα είπε τις προάλλες ο κοινοτικός «κομισάριος» Κλάους Μαζούχ, ότι «με 720 ευρώ τον μήνα ο συνταξιούχος δεν περνάει άσχημα στην Ελλάδα», υπονοώντας βέβαια ότι πρέπει να μειωθούν κι άλλο οι συντάξεις, θυμήθηκα ένα απόσπασμα απ' όσα περιγράφει στο βιβλίο του «Η Μεγάλη Αυταπάτη» (εκδόσεις Λιβάνη 2003) ο νομπελίστας Αμερικανός οικονομολόγος Τζόζεφ Στίγκλιτς.
Γράφει λοιπόν ο Στίγκλιτς: «Τα προγράμματα του ΔΝΤ (...) διαμορφώνονται με σύντομες αποστολές, κατά τις οποίες τα μέλη του προσωπικού του μελετούν αριθμούς στα υπουργεία Οικονομικών και στις κεντρικές τράπεζες, ενώ συγχρόνως αναπαύονται σε ξενοδοχεία πέντε αστέρων στις πρωτεύουσες».
«Η διαφορά αυτή, συνεχίζει, δεν είναι απλώς συμβολική -δεν μπορεί κανείς να γνωρίσει... ένα έθνος αν δεν βγει στην ύπαιθρο. Δεν θα έπρεπε να βλέπει την ανεργία ως στατιστική και μόνο, ως οικονομική "καταμέτρηση των απωλειών", των ακούσιων απωλειών στον αγώνα για καταπολέμηση του πληθωρισμού ή για διασφάλιση της εξόφλησης των δυτικών τραπεζών. Οι άνεργοι είναι άνθρωποι, με οικογένειες, των οποίων η ζωή επηρεάζεται -και μερικές φορές καταστρέφεται- από τις οικονομικές πολιτικές που συνιστούν και, στην περίπτωση του ΔΝΤ, ουσιαστικά επιβάλλουν κάποιοι ξένοι».
Αν αντί για ΔΝΤ βάλει κάποιος τη λέξη Ευρωπαϊκή Επιτροπή ή ΕΚΤ και τους άλλους τεχνοκράτες των Βρυξελλών-Φρανκφούρτης και αν αντί στη θέση των αναπτυσσόμενων χωρών, στις οποίες αναφερόταν τότε ο Αμερικανός οικονομολόγος, μπει η Ελλάδα και όποιος άλλος Ευρωπαίος ασθενής (που μέχρι χθες τις εξυγιαντικές πολιτικές και αναπτυξιακά μοντέλα εκείνων ακολουθούσε), η εικόνα είναι ίδια.
Ετσι και σήμερα λοιπόν ο Γερμανός υπάλληλος της Κομισιόν, βλέποντας την Ελλάδα μέσα από τα λογιστικά βιβλία και το άγχος των αγορών, στις οποίες λογοδοτεί, τολμά να μιλά με πρωτοφανή κυνισμό για τις συντάξεις πείνας, χωρίς να τον παίρνουν με τις... πέτρες.
Στο ίδιο βιβλίο υπάρχει ένα ακόμη διδακτικό απόσπασμα: «Το 1995, λέει ο Στίγκλιτς, ήμουν στην Ιορδανία για μία συνάντηση με τον διάδοχο του θρόνου και άλλους αξιωματούχους της κυβέρνησης, όταν το ΔΝΤ υποστήριζε την περικοπή των επιδοτήσεων στα τρόφιμα για τη βελτίωση του προ- υπολογισμού της κυβέρνησης. Είχαν σχεδόν καταφέρει να εξασφαλίσουν τη συμφωνία, όταν ο βασιλιάς Χουσεΐν παρενέβη κι έθεσε τέλος στις συζητήσεις... Στην εξαιρετικά ρευστή κατάσταση της Μέσης Ανατολής, οποιεσδήποτε ταραχές που θα προκαλούσε η έλλειψη τροφίμων θα μπορούσαν κάλλιστα να ανατρέψουν την κυβέρνηση και, μαζί με αυτήν, την εύθραυστη ειρήνη στην περιοχή».
Και αν ο Ιορδανός μονάρχης, που δεν φημιζόταν για τις κοινωνικές του ευαισθησίες, είπε «όχι» στη λιτότητα, φοβούμενος για το κεφάλι του, μία σοσιαλιστική κυβέρνηση δεν θα έπρεπε να έχει άμεση προτεραιότητα, όχι την ικανοποίηση των «φονταμενταλιστών της αγοράς», αλλά των κοινωνικών στρωμάτων που την ανέδειξαν στην εξουσία, έστω με την ελπίδα για το μη χείρον βέλτιστον;
Αλλά δεν ήταν και «σοσιαλιστές» όλοι αυτοί που πουλούσαν το ελληνικό... θαύμα στα περιώνυμα «ροντ σόου» του λονδρέζικου Σίτι και της Γουόλ Στριτ για να προσελκύσουν επενδυτές του... αέρα, αντί να έχουν κατά νου την επεξεργασία μιας εθνικής οικονομικής πολιτικής; Οχι με εθνικιστικούς όρους περιχαράκωσης, αλλά ικανοποίησης των αναγκών των εκατομμυρίων ανθρώπων που έτυχαν να ζουν στον γεωγραφικό χώρο που λέγεται Ελλάδα.
Οπως έλεγε άλλωστε και ο μεγάλος Γερμανός θεατρικός συγγραφέας και ποιητής Μπέρτολτ Μπρεχτ: « Αυτοί που αρπάνε το φαΐ από το τραπέζι/ κηρύχνουν τη λιτότητα. Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα/ ζητάν θυσίες». (Από το «Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου».)
Γράφει λοιπόν ο Στίγκλιτς: «Τα προγράμματα του ΔΝΤ (...) διαμορφώνονται με σύντομες αποστολές, κατά τις οποίες τα μέλη του προσωπικού του μελετούν αριθμούς στα υπουργεία Οικονομικών και στις κεντρικές τράπεζες, ενώ συγχρόνως αναπαύονται σε ξενοδοχεία πέντε αστέρων στις πρωτεύουσες».
«Η διαφορά αυτή, συνεχίζει, δεν είναι απλώς συμβολική -δεν μπορεί κανείς να γνωρίσει... ένα έθνος αν δεν βγει στην ύπαιθρο. Δεν θα έπρεπε να βλέπει την ανεργία ως στατιστική και μόνο, ως οικονομική "καταμέτρηση των απωλειών", των ακούσιων απωλειών στον αγώνα για καταπολέμηση του πληθωρισμού ή για διασφάλιση της εξόφλησης των δυτικών τραπεζών. Οι άνεργοι είναι άνθρωποι, με οικογένειες, των οποίων η ζωή επηρεάζεται -και μερικές φορές καταστρέφεται- από τις οικονομικές πολιτικές που συνιστούν και, στην περίπτωση του ΔΝΤ, ουσιαστικά επιβάλλουν κάποιοι ξένοι».
Αν αντί για ΔΝΤ βάλει κάποιος τη λέξη Ευρωπαϊκή Επιτροπή ή ΕΚΤ και τους άλλους τεχνοκράτες των Βρυξελλών-Φρανκφούρτης και αν αντί στη θέση των αναπτυσσόμενων χωρών, στις οποίες αναφερόταν τότε ο Αμερικανός οικονομολόγος, μπει η Ελλάδα και όποιος άλλος Ευρωπαίος ασθενής (που μέχρι χθες τις εξυγιαντικές πολιτικές και αναπτυξιακά μοντέλα εκείνων ακολουθούσε), η εικόνα είναι ίδια.
Ετσι και σήμερα λοιπόν ο Γερμανός υπάλληλος της Κομισιόν, βλέποντας την Ελλάδα μέσα από τα λογιστικά βιβλία και το άγχος των αγορών, στις οποίες λογοδοτεί, τολμά να μιλά με πρωτοφανή κυνισμό για τις συντάξεις πείνας, χωρίς να τον παίρνουν με τις... πέτρες.
Στο ίδιο βιβλίο υπάρχει ένα ακόμη διδακτικό απόσπασμα: «Το 1995, λέει ο Στίγκλιτς, ήμουν στην Ιορδανία για μία συνάντηση με τον διάδοχο του θρόνου και άλλους αξιωματούχους της κυβέρνησης, όταν το ΔΝΤ υποστήριζε την περικοπή των επιδοτήσεων στα τρόφιμα για τη βελτίωση του προ- υπολογισμού της κυβέρνησης. Είχαν σχεδόν καταφέρει να εξασφαλίσουν τη συμφωνία, όταν ο βασιλιάς Χουσεΐν παρενέβη κι έθεσε τέλος στις συζητήσεις... Στην εξαιρετικά ρευστή κατάσταση της Μέσης Ανατολής, οποιεσδήποτε ταραχές που θα προκαλούσε η έλλειψη τροφίμων θα μπορούσαν κάλλιστα να ανατρέψουν την κυβέρνηση και, μαζί με αυτήν, την εύθραυστη ειρήνη στην περιοχή».
Και αν ο Ιορδανός μονάρχης, που δεν φημιζόταν για τις κοινωνικές του ευαισθησίες, είπε «όχι» στη λιτότητα, φοβούμενος για το κεφάλι του, μία σοσιαλιστική κυβέρνηση δεν θα έπρεπε να έχει άμεση προτεραιότητα, όχι την ικανοποίηση των «φονταμενταλιστών της αγοράς», αλλά των κοινωνικών στρωμάτων που την ανέδειξαν στην εξουσία, έστω με την ελπίδα για το μη χείρον βέλτιστον;
Αλλά δεν ήταν και «σοσιαλιστές» όλοι αυτοί που πουλούσαν το ελληνικό... θαύμα στα περιώνυμα «ροντ σόου» του λονδρέζικου Σίτι και της Γουόλ Στριτ για να προσελκύσουν επενδυτές του... αέρα, αντί να έχουν κατά νου την επεξεργασία μιας εθνικής οικονομικής πολιτικής; Οχι με εθνικιστικούς όρους περιχαράκωσης, αλλά ικανοποίησης των αναγκών των εκατομμυρίων ανθρώπων που έτυχαν να ζουν στον γεωγραφικό χώρο που λέγεται Ελλάδα.
Οπως έλεγε άλλωστε και ο μεγάλος Γερμανός θεατρικός συγγραφέας και ποιητής Μπέρτολτ Μπρεχτ: « Αυτοί που αρπάνε το φαΐ από το τραπέζι/ κηρύχνουν τη λιτότητα. Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσίματα/ ζητάν θυσίες». (Από το «Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου».)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου