Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΚΙΩΝΗ
Αν κάποιος κακός άνεμος έριχνε έναν αλεξιπτωτιστή σε αθηναϊκό δρόμο (ή σε οποιαδήποτε άλλη ελληνική πόλη -ακόμα και χωριό ή γειτονιά, που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από τις ασχήμιες της πρωτεύουσας) και προσπαθούσε να καταλάβει από τις επιγραφές των μαγαζιών σε ποια χώρα βρίσκεται, θα είχε μεγάλο πρόβλημα.
Αν κάποιος κακός άνεμος έριχνε έναν αλεξιπτωτιστή σε αθηναϊκό δρόμο (ή σε οποιαδήποτε άλλη ελληνική πόλη -ακόμα και χωριό ή γειτονιά, που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από τις ασχήμιες της πρωτεύουσας) και προσπαθούσε να καταλάβει από τις επιγραφές των μαγαζιών σε ποια χώρα βρίσκεται, θα είχε μεγάλο πρόβλημα.
Παλαιότερη έρευνα ενός βραχύβιου περιοδικού («Κανονάκι») έδειξε ότι οι καθαρά ελληνικές επιγραφές στους κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας περιορίζονται μόλις στο 25%. Υποθέτω ότι έκτοτε το ποσοστό θα έχει συρρικνωθεί περισσότερο...
Αμερικάνικα και αντιαμερικανισμός
Η ίδια εικόνα και στα έντυπα: Στις εφημερίδες (κυρίως τις αθλητικές, τις κυριακάτικες, τις δωρεάν -free press για όσους δεν το καταλαβαίνουν ελληνικά- που βγήκαν τα τελευταία χρόνια) και τα περιοδικά, όπου σχεδόν όλα έχουν ξενόγλωσσα ονόματα. Το ίδιο φαινόμενο στα τηλεοπτικά κανάλια και τους ραδιοσταθμούς. Λίγο (και κομμάτι... μπανάλ) φαίνεται πέφτει το ελληνικότατο (και καλόηχο) Μεγάλο Κανάλι, αντί του Mega, Κεραία αντί του Αντέννα, Ουρανός αντί του ΣΚΑΪ, Αστέρι αντί του Star κ.ο.κ. -για να περιοριστώ στα κανάλια. Βάλτε και τα ξενόγλωσσα κάθε είδους ελληνικότατα προϊόντα καθημερινής χρήσης.
Κι όταν λέμε ξενόγλωσσα εννοούμε κυρίως αγγλόφωνα -αμερικανόφωνα για την ακρίβεια, κι ας εμφανιζόμαστε αντιαμερικανοί· στην αμερικανική πρεσβεία καταλήγουν άλλωστε οι περισσότερες διαδηλώσεις. (Αντιαμερικανοί, αλλά αμερικάνικα ή απομιμήσεις τα ενίοτε ξεσκισμένα «τζιν» που φοράμε, οι περισσότερες τροφές και τα ποτά που κατεβάζουμε, οι ταινίες και τα τηλεοπτικά προγράμματα που βλέπουμε, οι μουσικές που ακούμε, οι χοροί, η τεχνολογία, τα παιδικά παιχνίδια, το λεξιλόγιό μας).
Η μοναδική περίοδος που είχαν αποκαθηλωθεί οι ξενόγλωσσες επιγραφές ήταν στο τέλος του '50 και στις αρχές του '60, όταν βρίσκονταν σε έξαρση οι διαδηλώσεις για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
Η ξένη πελατεία είναι το άλλοθι πολλών επιχειρηματιών για τις ξενόγλωσσες ονομασίες σε επιχειρήσεις και προϊόντα (κάτι που φαίνεται δεν απασχολεί «υπανάπτυκτες» χώρες, όπως η Τουρκία). Στην πραγματικότητα πρόκειται για την εκτίμηση ότι ο Ελληνας ξιπάζεται ή έχει περισσότερο εμπιστοσύνη στο ξένο (οπότε δεν χρειάζεται να μας απαξιώνουν οι ξένοι, τα καταφέρνουμε και μόνοι μας). Βάλτε και το στοιχείο της απάτης.
Αμερικάνικα και αντιαμερικανισμός
Η ίδια εικόνα και στα έντυπα: Στις εφημερίδες (κυρίως τις αθλητικές, τις κυριακάτικες, τις δωρεάν -free press για όσους δεν το καταλαβαίνουν ελληνικά- που βγήκαν τα τελευταία χρόνια) και τα περιοδικά, όπου σχεδόν όλα έχουν ξενόγλωσσα ονόματα. Το ίδιο φαινόμενο στα τηλεοπτικά κανάλια και τους ραδιοσταθμούς. Λίγο (και κομμάτι... μπανάλ) φαίνεται πέφτει το ελληνικότατο (και καλόηχο) Μεγάλο Κανάλι, αντί του Mega, Κεραία αντί του Αντέννα, Ουρανός αντί του ΣΚΑΪ, Αστέρι αντί του Star κ.ο.κ. -για να περιοριστώ στα κανάλια. Βάλτε και τα ξενόγλωσσα κάθε είδους ελληνικότατα προϊόντα καθημερινής χρήσης.
Κι όταν λέμε ξενόγλωσσα εννοούμε κυρίως αγγλόφωνα -αμερικανόφωνα για την ακρίβεια, κι ας εμφανιζόμαστε αντιαμερικανοί· στην αμερικανική πρεσβεία καταλήγουν άλλωστε οι περισσότερες διαδηλώσεις. (Αντιαμερικανοί, αλλά αμερικάνικα ή απομιμήσεις τα ενίοτε ξεσκισμένα «τζιν» που φοράμε, οι περισσότερες τροφές και τα ποτά που κατεβάζουμε, οι ταινίες και τα τηλεοπτικά προγράμματα που βλέπουμε, οι μουσικές που ακούμε, οι χοροί, η τεχνολογία, τα παιδικά παιχνίδια, το λεξιλόγιό μας).
Η μοναδική περίοδος που είχαν αποκαθηλωθεί οι ξενόγλωσσες επιγραφές ήταν στο τέλος του '50 και στις αρχές του '60, όταν βρίσκονταν σε έξαρση οι διαδηλώσεις για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
Η ξένη πελατεία είναι το άλλοθι πολλών επιχειρηματιών για τις ξενόγλωσσες ονομασίες σε επιχειρήσεις και προϊόντα (κάτι που φαίνεται δεν απασχολεί «υπανάπτυκτες» χώρες, όπως η Τουρκία). Στην πραγματικότητα πρόκειται για την εκτίμηση ότι ο Ελληνας ξιπάζεται ή έχει περισσότερο εμπιστοσύνη στο ξένο (οπότε δεν χρειάζεται να μας απαξιώνουν οι ξένοι, τα καταφέρνουμε και μόνοι μας). Βάλτε και το στοιχείο της απάτης.
Δύο νόμοι στο ψυγείο
Και όμως, από το 1984 υπάρχει νόμος που απαγορεύει τα ξενόγλωσσα. Είναι ο Ν. 1491 του υπουργείου Εσωτερικών με την επωνυμία «Μέτρα για τη διευκόλυνση της διακίνησης των ιδεών, τον τρόπο διενέργειας της εμπορικής διαφήμισης, την ενίσχυση της αποκέντρωσης και άλλες διατάξεις». Οπου στο άρθρο 5, παρ. 5 ορίζεται: «Οι επιγραφές των εμπορικών επιχειρήσεων και καταστημάτων γράφονται ελληνικά. Επιτρέπεται επιπρόσθετη αναγραφή της επιγραφής ξενόγλωσσα».
Και πιο κάτω, στο άρθρο 9, παρ. 3: «Μέσα σε ένα έτος από τη δημοσίευση του νόμου αυτού όσοι έχουν αναγράψει, αναρτήσει ή προσαρτήσει ξενόγλωσσες επιγραφές υποχρεούνται να τις προσαρμόσουν σύμφωνα με τις διατάξεις της παρ. 5 του άρθρου 5 αυτού του νόμου και με προϋποθέσεις και διαδικασία που θα καθοριστεί με κοινή απόφαση των υπουργών Εσωτερικών και Εμπορίου. Η παραπάνω προθεσμία μπορεί να παραταθεί για 6 μήνες με κοινή απόφαση των υπουργών Εσωτερικών και Εμπορίου».
Παρά την προθεσμία και την παράταση ο νόμος, 27 χρόνια από τη δημοσίευσή του, παραμένει ανενεργός, στο ψυγείο. Την ίδια τύχη είχε και ο παρεμφερής νόμος 2946 του 2001 του ίδιου υπουργείου, μολονότι προβλέπει ποινές από 600 - 6.000 € για τους παραβάτες. Για να επιβεβαιωθεί, για μια ακόμη φορά, η αποστροφή: «Σ' αυτό τον τόπο οι νόμοι γίνονται για να παραβιάζονται».
Ας σημειωθεί ότι οι ίδιοι νόμοι προβλέπουν όρους και κυρώσεις για τις παράνομες υπαίθριες διαφημιστικές πινακίδες, που έχουν στοιχίσει ουκ ολίγα θύματα.
Αναρωτιέται κανείς (αφελώς βέβαια) πώς θα αντιδρούσαμε αν μια καταπιεστική εξουσία επέβαλλε όλα αυτά -τα κακά, ψυχρά κι ανάποδα- που επιλέγουμε με την ελεύθερη θέλησή μας. Ειδικότερα όταν πρόκειται για θέματα που έχουν σχέση με την έρμη την εθνική μας υπερηφάνεια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου