Εάν είναι αλήθεια ότι το χορτάρι του γείτονα είναι πάντα πιο πράσινο ή το σπίτι του πιο όμορφο, τότε η πλειονότητα των Αφρικανών πιτσιρικάδων ελάχιστα έχει να ζηλέψει τον διπλανό της.
Η γη είναι ακριβώς ίδια για όλους: ξερή απ' τον ήλιο, λασπωμένη απ' τη βροχή. Με φυσικές ανωμαλίες και πέτρες. Με κινδύνους για τα κεφάλια, τους αγκώνες ή τα γόνατα κι ένα σωρό διαφόρων ειδών βουναλάκια που μετατρέπουν το απλό περπάτημα σε άθλο. Πόσο μάλλον το τρέξιμο, ειδικά όταν αυτό γίνεται από δεκάδες ξυπόλητα παιδιά με μια πάνινη ή στη χειρότερη, πλαστική μπάλα, στα πόδια. Σε μια αλάνα όπου οι κοτρόνες έχουν αντικαταστήσει τα δοκάρια, όπου όμως όλοι κερδίζουν, χωρίς κανείς, στην ουσία, να χάσει.
Παρ' όλα αυτά, κι επειδή όλοι μας έχουμε δικαίωμα στην ελπίδα, στη Μαύρη Ηπειρο ονειρεύονται το ίδιο ότι θα γίνουν κάποτε οι νέοι Ντρογκμπά, Τουρέ, Ροζέ Μιλά και Αμπεντί Πελέ κι ας μην έχουν παπούτσια ή ρούχα να φορέσουν. 'Η κανονικές μπάλες να κλοτσήσουν. Και καλά κάνουν να μην το βάζουν κάτω: γιατί σταδιακά το κλίμα στην Αφρική αλλάζει και με αφορμή το Νοτιοαφρικανικό Μουντιάλ, αλλάζει αναγκαστικά κι ο τρόπος σκέψης, φιλοσοφίας και αντιμετώπισης των μεγάλων πολυεθνικών προς τις ανάγκες και την τσέπη της ντόπιας αγοράς.
Κι αν είναι αλήθεια ότι μέχρι πρόσφατα τα παιδάκια ούρλιαζαν «γκόοοολ» μ' έναν πάνινο μπόγο, άλλο τόσο αλήθεια είναι ότι πλέον μπορούν να το κάνουν και με τις κανονικές μπάλες, άσχετα εάν είναι «δεύτερης διαλογής» και μικρής αντοχής, αφού πρόκειται για τις μπάλες που η Nike κι η Adidas αποκαλούν «ατυχή αντίγραφα» όσων χρησιμοποιούνται στα πραγματικά παιχνίδια του Champions League.
Μαζί τους, στοιβαγμένα στα αμπάρια κάποιων πλοίων, ξεμύτισαν στα αφρικανικά λιμάνια και τα πρώτα ρούχα, άσχετα εάν είναι πάντοτε ρέπλικα ή καλή ιμιτασιόν των κανονικών: μπλουζάκια, σορτσάκια, κάλτσες, κυρίως παπούτσια με πλαστικές, έστω, τάπες.
Προσοχή όμως, ο δρόμος είναι ακόμη μακρύς, τα αφρικανικά κράτη πολλά, πράγμα που σημαίνει ότι, για την ώρα, μόνο τα παιδάκια της Νοτίου Αφρικής μπόρεσαν να χαρούν τη νέα τάξη πραγμάτων.
Οπως για παράδειγμα ο 13χρονος Περζιβάλ Μ'Γκίντι, μια ζωή εσώκλειστος ανάμεσα στα οδοφράγματα της township του Μαμελόντι, που, αδιαφορώντας πλέον για το καυσαέριο των λεωφορείων, προπονείται καθημερινά στον Αγιαξ Κέιπ Τάουν, «υποκατάστημα» της μεγάλης σχολής των Κρόιφ και Φαν Μπάστεν, που δύο φορές τον χρόνο διοργανώνει την «ημέρα του ταλέντου», εξυπηρετώντας τις δικές της ανάγκες, αλλά και χαρίζοντας, σε εκατοντάδες παιδιά τα ρίγη ενός κανονικού δοκιμαστικού.
Σχολή ποδοσφαίρου δεν διαθέτει μόνο ο Αγιαξ, αλλά κι η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η Αρσεναλ, η Μπενφίκα, η Ιντερ, μάλιστα η τελευταία σε Μαρόκο, Ουγκάντα, Καμερούν, Ανγκόλα και Κονγκό.
Η κάθε μία απασχολεί καθημερινά 500 με 600 παιδιά κι όπως λέει ο Μάαρτεν Στεκέλενμπουργκ, τερματοφύλακας του Αγιαξ και της Εθνικής Ολλανδίας, υπεύθυνος της σχολής του Κέιπ Τάουν, «το μόνο που ζητάμε από τα παιδιά είναι να μην πάνε σχολείο με τα ποδοσφαιρικά τους παπούτσια στα πόδια. Προς Θεού, δεν είπα ξυπόλητα: για να περπατάνε, τους έχουμε δώσει άλλα»...
πηγη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου