Η συνταγή της ευτυχίας

Του Ρούσσου Βρανά
(rvranas@otenet.gr)

Γιατί οι άνθρωποι κάνουν παιδιά; Υπάρχουν πολλοί λόγοι. Κατά τη βιολογία, είναι κάτι που μας έρχεται φυσικά. Γραμμένο στα γονίδια. Αυξάνεσθαι και πληθύνεσθαι, λένε οι γραφές. Μα ακόμη κι όταν δεν μας πείθουν αυτές, μας πείθουν οι φίλοι μας. Μόλις τους βλέπουμε να αποκτούν παιδιά, βιαζόμαστε να κάνουμε κι εμείς το ίδιο. Καλή ιδέα.

Οι εξηγήσεις αυτές αφήνουν όμως απ΄ έξω ένα μεγάλο μυστήριο: γιατί βλέπουμε τόσο συχνά γονείς πεσμένους στα τέσσερα να μαστορεύουν τα παιχνίδια των παιδιών τους και να παίζουν με αυτά; Ο βιβλιοκριτικός της εφημερίδας «Ουάσιγκτον Ποστ» Μάικλ Ντίρντα έρχεται να δώσει την απάντηση: «Τα παιδιά μας μάς δίνουν την ευκαιρία να ξαναπαίξουμε με τα παλιά μας παιχνίδια». Υπάρχει καλύτερο πράγμα, μέρες γιορτινές, από τα να ξαναγινόμαστε παιδιά; Μπάρμπι, Λέγκο, μολυβένια στρατιωτάκια, κούκλες, τρενάκια, πατίνια, χούλα χουπ, βιου μάστερ, ξύλινα αλογάκια- στο βιβλίο του «Κλασικά παιχνίδια», ο συγγραφέας Σκοτ Έμπερλι δεν αφήνει τίποτα απ΄ έξω. Ούτε μερικά εκπληκτικά στοιχεία. «Αν βάζαμε τις ένα δισεκατομμύριο Μπάρμπι που έχουν πουληθεί μέχρι σήμερα τη μια κολλητά στην άλλη, πόδια με κεφάλι», γράφει ο Έμπερλι, «θα συμπλήρωναν επτά φορές την περίμετρο της Γης».

Εντυπωσιακό; Όχι και τόσο. Γιατί ακόμη και μια Μπάρμπι ξέρει πως 6 μόνο κύβοι της Λέγκο μπορούν να συνδυαστούν με 102.981.500 διαφορετικούς τρόπους. Ή πως το ταπεινό γιο-γιο ανακηρύχθηκε πριν από μερικά χρόνια το πιο δημοφιλές παιχνίδι στη μεγάλη έκθεση παιχνιδιών του Λονδίνου. Πολλά από τα καλύτερα κλασικά παιχνίδια είναι επίσης τα απλούστερα, παρατηρεί ο Έμπερλι.

Δεν υπάρχει γονιός που να μην έχει προσέξει πως πολλές φορές το περιτύλιγμα ενός δώρου τραβάει την προσοχή του παιδιού πολύ περισσότερο από όσο το ίδιο το δώρο. «Η δημιουργικότητα ενός παιδιού μπορεί να μετατρέψει ένα κομμάτι χαρτόνι ή χαρτί σε ένα σωρό υπέροχα παιχνίδια», γράφει ο Έμπερλι. Και αναφέρεται με κάποια νοσταλγία στα μαστορέματα, σε μια εποχή που η επιστημονική και τεχνολογική πρόοδος της βιομηχανίας των παιχνιδιών έχει θέσει στο περιθώριο τη γοητεία των ατομικών αναζητήσεων. Κάποτε, από τη σαβούρα της αποθήκης του σπιτιού, τα παιδιά μαστόρευαν μόνα τους αυτοσχέδια τεχνολογικά θαύματα, παιχνίδια που ερέθιζαν την παιδική φαντασία, παιχνίδια που δυνάμωναν το σώμα και τον νου, παιχνίδια που καλούσαν σε συνεργασία και σε συναγωνισμό.

Ποτέ δεν είναι αργά, όμως, λέει ο Μάικλ Ντίρντα και δίνει τη δική του συνταγή για την ευτυχία (μικρών και μεγάλων): «Πάρ΄ τε από το χέρι το παιδί σας και ψάξτε να βρείτε όσους περισσότερους ξύλινους κύβους μπορείτε. Καλύτερα μεγάλους και σε διάφορα σχήματα, με αψίδες και γωνίες. Ύστερα κάντε μπόλικο χώρο στην τραπεζαρία, ακόμη κι αν χρειαστεί να μετακομίσετε τα έπιπλα. Κι αρχίστε να χτίζετε μαζί το μεγαλύτερο κάστρο που χτίσατε ποτέ. Χωρίς καμιά βιασύνη. Σαν να είναι ολόκληρος ο χρόνος αυτού του κόσμου κατάδικός σας».

πηγη ΤΑ ΝΕΑ