"Νάνος ανορθούμενος" παγιδευμένος στην κατανάλωση

Ο Δ.Γ.Παπαδοκωστόπουλος μας θυμίζει

«Το σημερινόν έθνος δεν επήγε, δυστυχώς, τόσον εμπρός, όσον λέγουν αυτοί. Το έθνος το ελληνικόν, το δούλον τουλάχιστον, είναι ακόμη πολύ οπίσω, και το ελεύθερον δεν δύναται να τρέξη αρκετά εμπρός, χωρίς το όλον να διασπαραχθή, ως διασπαράσσεται, φευ! ήδη. Ο τρέχων πρέπει να περιμένη και το επόμενον, εάν θέλει ασφαλώς να τρέχη, ο ελεύθερος πρέπει να βοηθή τον δεσμώτην ή πρέπει να τον ανακουφίζη.

Όσον παρέρχεται ο χρόνος, τόσον το ελεύθερο έθνος καθίσταται οίμοι! ανικανώτερον όπως δώση χείρα βοηθείας εις το δούλον έθνος.

Άγγλος ή Γερμανός ή Γάλλος δύναται να είναι κοσμοπολίτης ή αναρχικός ή άθεος ή ό,τιδήποτε. Έκαμε το πατριωτικόν χρέος του, έκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα είναι ελεύθερος να επαγγέλλεται, χάριν πολυτελείας, την απιστίαν και την απαισιοδοξίαν.
Αλλά Γραικύλος της σήμερον, όστις θέλει να κάμη δημοσία τον άθεον ή τον κοσμοπολίτην, ομοιάζει με νάνον ανορθούμενον επ’ άκρων ονύχων και τανυόμενον να φθάση εις ύψος και φανή και αυτός γίγας.

Το ελληνικόν έθνος, το δούλον, αλλ’ ουδέν ήττον και το ελεύθερον, έχει και θα έχει διά παντός ανάγκην της θρησκείας του.

Το επ’ εμοί, ενόσω ζω και αναπνέω και σωφρονώ, δεν θα παύσω πάντοτε, να υμνώ μετά λατρείας τον Χριστόν μου, να περιγράφω μετ’ έρωτος την φύσιν και να ζω- γραφώ μετά στοργής τα γνήσια ελληνικά ήθη».

Τα παραπάνω έγραφε χρόνια πολλά πριν ο Άγιος των γραμμάτων μας, ο Σκιαθίτης Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, σ’ ένα από τα διηγήματά του, τον «Λαμπριάτικο Ψάλτη», περιγράφοντας μια μορφή της αλλοτρίωσης που χαρακτηρίζει τον χωρίς ρίζες Έλληνα της σήμερον.

Η κατανάλωση και τα πολύχρωμα λαμπιόνια αποτελούν χαρακτηριστικό των ημερών και, ταυτόχρονα, σήμα κατατεθέν του σύγχρονου κόσμου.

Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί «ψαρεύουν» ακροαματικότητα μοιράζοντας δώρα , και η τηλεόραση με τις διαφημίσεις και τα γελαστά (με το ζόρι) πρόσωπα των παρουσιαστών επιχειρεί να πείσει πόσο ευδαίμονες θα γίνουμε, αν καταναλώσουμε περισσότερο.

Και όλα αυτά για να διασκεδαστεί προσώρας η υπαρξιακή αγωνία που ταλανίζει τον χωρίς ρίζες άνθρωπο. Η απομόνωση που αισθάνεται, παρά την πολλή συνάφεια με τους γύρω του, δυστυχώς δεν αντιμετωπίζεται ούτε με προσφορές, ούτε με ευκαιρίες μισοτιμής...