«Δεν με φοβίζει τίποτα, όσο οι φοβισμένοι»...

Του ΔΙΟΝΥΣΗ ΤΣΑΚΝΗ .

«Δεν με φοβίζει τίποτα, όσο οι φοβισμένοι»..Εγραφε ο φίλος μου Οδυσσέας Ιωάννου, σ' ένα τραγούδι που λίγα χρόνια πριν φτιάξαμε μαζί. Και στο επόμενο ρεφρέν αντικαθιστούσε το ρήμα φοβάμαι, με το συνώνυμό του (αλλά περισσότερο δηλωτικό της έντασης του συναισθήματος) τρομάζω.

Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποια στιχάκια, εκεί που μάλλον τα έχεις καταχωνιάσει στο πίσω μέρος του μυαλού σου, ξεπηδάνε στην επιφάνεια για να σου υπογραμμίσουν αυτό που ακριβώς νιώθεις.

Κι ούτε είναι παράξενο που οι δημιουργοί την ώρα που γράφουν, ίσως δεν συνειδητοποιούν τη δύναμη που μπορεί να έχει μια φράση ή μια λέξη τους. Το έχω βιώσει.

Και τούτο το διάστημα, δεν με εκφράζει τίποτα πιο πολύ απ' αυτό το στιχάκι, φίλε μου. Παντού γύρω μου βλέπω φοβισμένους ανθρώπους. Σαν να έχει παγώσει το γέλιο μέσα τους και σαν να προσπαθούν να αποσείσουν από πάνω τους ένα αδιόρατο κακό, που ούτε καν θέλουν να ονοματίσουν. Η καχυποψία κυριαρχεί στην εξαγωγή των όποιων συμπερασμάτων στις συζητήσεις και η περιχαράκωση γύρω απ' το κύτταρο της στενής και μόνο οικογένειας να χαρακτηρίζει τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Κάτι σαν το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».

Ο γενικευμένος φόβος δεν μπορεί παρά να είναι σχεδιασμένος κεντρικά. Δεν υπάρχει άλλωστε πιο βολικός αντίπαλος απ' τον τρομοκρατημένο. Μπορείς, με την απειλή και μόνο μιας ενδεχόμενης καταστροφής του (εκ μέρους σου φυσικά), να τον καθυποτάξεις πριν καν το κάνεις. Οι θεωρητικοί του πολέμου το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό. Μόνο που ο πόλεμος, με τη μεταφορική έννοια του όρου, δεν αφορά μόνον τις συρράξεις τακτικών ή μη στρατών, με κρατική οντότητα, αλλά και τις αντιπαραθέσεις των ισχυρών με τους αδύνατους σε καθαρά ταξικό επίπεδο.

Ο φόβος του οικονομικού αφανισμού είναι καλό χαρτί. Η διαφαινόμενη φτωχοποίηση του μικροαστού δημιουργεί αλυσιδωτές αντιδράσεις. Σε μια κοινωνία σαν τη δική μας, όπου το μικροαστικό στοιχείο κυριαρχεί, είναι εύκολο να δημιουργηθεί ένα κύμα πανικού, που εύκολα μπορεί να διοχετευτεί στα κατώτερα οικονομικά κοινωνικά στρώματα, που έτσι κι αλλιώς, λόγω της θέσης τους, νιώθουν καλά στο πετσί τους την έννοια της οικονομικής τρομοκρατίας, άρα του φόβου.

Σατανικό παιχνίδι της εξουσίας αυτό, μόνο που όσες φορές το έπαιξε -η Ιστορία έχει να επιδείξει πολλά παραδείγματα-, θέρισε πτώματα από παντού. Ο τρόπος που ασκείται αυτή η φοβική εκστρατεία εκ μέρους των ισχυρών, των ομιλουσών γραβατών (που λέει και ο καλός μου Στάθης), αλλά και των απανταχού δημοσιογραφικών παπαγαλακίων τους, είναι άκρως αποτελεσματικός και δοκιμασμένος, θα πρόσθετα.

Η χρησιμοποίηση του πρώτου πληθυντικού της υποκρισίας, «θα περάσουμε δύσκολες μέρες και πρέπει όλοι να το συνειδητοποιήσουμε και να πάρουμε τα μέτρα μας», επικεντρώνει το ζήτημα στα μέτρα που πρέπει να πάρει ο καθείς ξεχωριστά, ενώ ταυτόχρονα μας απομακρύνει απ' το να σκεφτούμε πού οφείλεται αυτή η καταστροφή. Ο φόβος βλέπεις...

Είναι δεδομένο πλέον και το έχουν αποδεχτεί ακόμα και τα κόμματα εξουσίας πως η καραμέλα «φταίνε μόνον οι προηγούμενοι» δεν περνάει πια. Γι' αυτό και το τροπάριο «καταναλώνουμε περισσότερα απ' ό,τι παράγουμε» ηχεί ως πλάγιος ήχος, καλύτερα. Ισα και όμοια δηλαδή και στην παραγωγή και στην κατανάλωση ή στη σπατάλη (του δημόσιου χρήματος εννοείται).

Τι να σπαταλήσει, ωρέ καρεκλοκένταυροι, ο άνεργος κι ο συνταξιούχος; Ο δασκαλάκος κι ο καθηγητής, ο ιδιωτικός κι ο δημόσιος υπάλληλος;

Δεν βαριέσαι, στείλε τον να μαζεύει αποδείξεις μαζί με τους υπόλοιπους... τρομαγμένους.

ΥΓ. Προς Πασόκα δημοσιογράφο: Οχι κυρία μου, ο μέσος μισθός του δημοσίου υπαλλήλου δεν είναι πάνω από 3.000 ευρώ!!! Πιστέψτε με. Η γυναίκα μου, απόφοιτος ΑΕΙ (έστω, χωρίς Χάρβαρντ), με 23 χρόνια προϋπηρεσίας, δεν παίρνει ούτε τα μισά. Θέλετε απόδειξη;