ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΝΑ ΦΡΙΞΕΤΕTης Tανιας Γεωργιοπουλου
Ο κ. Μ.Τ. είναι αναπληρωτής καθηγητής Παθολογίας και Φυσιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάζεται στο Λαϊκό Νοσοκομείο. Γιατρός αναγνωρισμένος, εξαιρετικός γαστρεντερολόγος όπως ομονοούν οι ασθενείς του, εδώ και 35 χρόνια βρίσκεται πλέον κοντά στη σύνταξη.
Πριν από λίγους μήνες το ελληνικό Δημόσιο και συγκεκριμένα η ελληνική δικαιοσύνη ζήτησαν τη συνδρομή του για τη διαλεύκανση μιας υπόθεσης. Τον κάλεσαν να συντάξει μια πραγματογνωμοσύνη για υπόθεση που απαιτούσε εξειδικευμένες γνώσεις.
Ο κ. Μ.Τ. είναι αναπληρωτής καθηγητής Παθολογίας και Φυσιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάζεται στο Λαϊκό Νοσοκομείο. Γιατρός αναγνωρισμένος, εξαιρετικός γαστρεντερολόγος όπως ομονοούν οι ασθενείς του, εδώ και 35 χρόνια βρίσκεται πλέον κοντά στη σύνταξη.
Πριν από λίγους μήνες το ελληνικό Δημόσιο και συγκεκριμένα η ελληνική δικαιοσύνη ζήτησαν τη συνδρομή του για τη διαλεύκανση μιας υπόθεσης. Τον κάλεσαν να συντάξει μια πραγματογνωμοσύνη για υπόθεση που απαιτούσε εξειδικευμένες γνώσεις.
Ο Μ.Τ. εργάστηκε επί πέντε μήνες προκειμένου να εκτελέσει την εργασία που του ανατέθηκε.
Μάλιστα είχε τη χαρά να πραγματοποιήσει ανακοίνωση σε διεθνές συνέδριο για τα αποτελέσματα της συγκεκριμένης έρευνας. Με τη χρήση των δεδομένων της δικής του πραγματογνωμοσύνης, μάλιστα, το άτομο που κατηγορούνταν στη συγκεκριμένη υπόθεση αθωώθηκε.
Πέρασαν μήνες, ο Μ.Τ. σχεδόν είχε ξεχάσει τη συγκεκριμένη υπόθεση όταν του τηλεφώνησαν από το δημόσιο ταμείο της περιοχής του «για υπόθεσή του». «Εχω πληρώσει τις οφειλές μου προς την εφορία» αντέτεινε, αλλά τον πληροφόρησαν ότι τον καλούσαν όχι για να καταβάλει αλλά για να εισπράξει την αμοιβή του για την πραγματογνωμοσύνη.
Συγκέντρωσε, λοιπόν, τα χαρτιά που του ζήτησαν, συμπλήρωσε τις «φόρμες» με τα στοιχεία που απαίτησαν (Δημόσιο γαρ) και στήθηκε στην ουρά στο ταμείο για να παραλάβει την αμοιβή του. Οταν τελικά έφτασε η σειρά του, παρέδωσε τα παραστατικά και του έδωσαν τα «οφειλόμενα» δεν πίστευε στα μάτια του.
Για τις επιστημονικές του γνώσεις, για την πείρα του, για τη θέση του, για τις υπηρεσίες του πληρώθηκε 25 ευρώ μεικτά ήτοι 18 καθαρά.
Δεν μπόρεσε να κρατηθεί και είπε: «Βρε παιδιά, δεν ήταν ανάγκη να με φωνάξετε και να με βάλετε να κάνω τόσο κόπο». Επέστρεψε στη δουλειά του στο νοσοκομείο, αλλά κράτησε την απόδειξη-πειστήριο της υπέρογκης αμοιβής του. Αλλωστε έπρεπε να την επισυνάψει στην επόμενη φορολογική του δήλωση. Για όσους αναρωτιούνται, ο Μ.Τ. λαμβάνει ετησίως 38.000 ευρώ από το Λαϊκό νοσοκομείο όπου εργάζεται αφού δεν θέλει να συμμετέχει στο πρόγραμμα των εφημεριών.
«Αυτές είναι οι αμοιβές στο Δημόσιο, τι περιμένεις», μου ανέφερε επίσης άτομο που κατά καιρούς είχε την «τύχη» να έχει ανάλογες συναλλαγές. Το ίδιο Δημόσιο όμως που τιμολογεί ευτελώς την επιστημονική εργασία αμείβει αδρά όσους έχουν τον τρόπο τους. Το ίδιο Δημόσιο βρίσκει τρόπους να αμείβει «ημετέρους» με υπέρογκους μισθούς, για ελάχιστη προσφορά πραγματικής εργασίας. Το ίδιο Δημόσιο που παρήγγειλε τρία εκατομμύρια εμβόλια κατά της γρίπης. Το ίδιο Δημόσιο που αγοράζει ακριβά τα αναλώσιμα των νοσοκομείων και αδυνατεί να ελέγξει τις υπερτιμολογήσεις.
Και είναι βέβαια το ίδιο Δημόσιο που πληρώνουμε μέσω της φορολογίας για να λειτουργεί το κράτος και να διευκολύνει τη ζωή μας. Τι περιμένω, λοιπόν; Ισως λίγο περισσότερο σεβασμό ή απλώς κοινή λογική.
Λέτε να πιάσει η ευχή... μέρα που είναι;
ΥΓ.: Το πρόσωπο που αναφέρεται καθώς και τα στοιχεία είναι πραγματικά και βρίσκονται στη διάθεση κάθε ενδιαφερομένου.
Πέρασαν μήνες, ο Μ.Τ. σχεδόν είχε ξεχάσει τη συγκεκριμένη υπόθεση όταν του τηλεφώνησαν από το δημόσιο ταμείο της περιοχής του «για υπόθεσή του». «Εχω πληρώσει τις οφειλές μου προς την εφορία» αντέτεινε, αλλά τον πληροφόρησαν ότι τον καλούσαν όχι για να καταβάλει αλλά για να εισπράξει την αμοιβή του για την πραγματογνωμοσύνη.
Συγκέντρωσε, λοιπόν, τα χαρτιά που του ζήτησαν, συμπλήρωσε τις «φόρμες» με τα στοιχεία που απαίτησαν (Δημόσιο γαρ) και στήθηκε στην ουρά στο ταμείο για να παραλάβει την αμοιβή του. Οταν τελικά έφτασε η σειρά του, παρέδωσε τα παραστατικά και του έδωσαν τα «οφειλόμενα» δεν πίστευε στα μάτια του.
Για τις επιστημονικές του γνώσεις, για την πείρα του, για τη θέση του, για τις υπηρεσίες του πληρώθηκε 25 ευρώ μεικτά ήτοι 18 καθαρά.
Δεν μπόρεσε να κρατηθεί και είπε: «Βρε παιδιά, δεν ήταν ανάγκη να με φωνάξετε και να με βάλετε να κάνω τόσο κόπο». Επέστρεψε στη δουλειά του στο νοσοκομείο, αλλά κράτησε την απόδειξη-πειστήριο της υπέρογκης αμοιβής του. Αλλωστε έπρεπε να την επισυνάψει στην επόμενη φορολογική του δήλωση. Για όσους αναρωτιούνται, ο Μ.Τ. λαμβάνει ετησίως 38.000 ευρώ από το Λαϊκό νοσοκομείο όπου εργάζεται αφού δεν θέλει να συμμετέχει στο πρόγραμμα των εφημεριών.
«Αυτές είναι οι αμοιβές στο Δημόσιο, τι περιμένεις», μου ανέφερε επίσης άτομο που κατά καιρούς είχε την «τύχη» να έχει ανάλογες συναλλαγές. Το ίδιο Δημόσιο όμως που τιμολογεί ευτελώς την επιστημονική εργασία αμείβει αδρά όσους έχουν τον τρόπο τους. Το ίδιο Δημόσιο βρίσκει τρόπους να αμείβει «ημετέρους» με υπέρογκους μισθούς, για ελάχιστη προσφορά πραγματικής εργασίας. Το ίδιο Δημόσιο που παρήγγειλε τρία εκατομμύρια εμβόλια κατά της γρίπης. Το ίδιο Δημόσιο που αγοράζει ακριβά τα αναλώσιμα των νοσοκομείων και αδυνατεί να ελέγξει τις υπερτιμολογήσεις.
Και είναι βέβαια το ίδιο Δημόσιο που πληρώνουμε μέσω της φορολογίας για να λειτουργεί το κράτος και να διευκολύνει τη ζωή μας. Τι περιμένω, λοιπόν; Ισως λίγο περισσότερο σεβασμό ή απλώς κοινή λογική.
Λέτε να πιάσει η ευχή... μέρα που είναι;
ΥΓ.: Το πρόσωπο που αναφέρεται καθώς και τα στοιχεία είναι πραγματικά και βρίσκονται στη διάθεση κάθε ενδιαφερομένου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου