Κυκλοφορούσαμε φαιδροί

Άρθρο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ

«Δρέψατε πάλιν ερασταί ευδαίμονας ναρκίσσους

εις του Μαΐου τους φαιδρούς και ευώδεις παραδείσους».

Ετσι υμνούσε τον ρομαντικό του Μαΐου ο καθαρεύων ποιητής και ένας επίσης ρομαντικός και ανυποψίαστος δάσκαλος που θα ανέλυε κατά τον πατροπαράδοτον τρόπο στη σχολική αίθουσα τους στίχους, ακολουθώντας την ερβαρτιανή εκλογικευμένη μέθοδο ερμηνείας της ποίησης θα ρητόρευε πομπωδώς ενώπιον των μισοκοιμισμένων και πιθανώς εν καιρώ έαρος ερωτικώς υπεριπταμένων μαθητών του

Αυτό το ψευδόμενο δίστιχο (και ως εκ τούτου: δύστυχο) δεν σας θυμίζει τίποτε αυτήν την άνοιξη κι αυτόν τον Μάη, ραγιάδες, ραγιάδες;

Χρόνια τώρα δεν κυκλοφορούσαμε σαν παραλοϊσμένοι εραστές της ευημερίας, της σπατάλης, της κατανάλωσης και της εγωτικής αυτοϊκανοποίησης στους τεχνητούς παραδείσους ενός ουτοπικού κράτους; Μεθυσμένοι με ουίσκι, σαμπάνιες και μπίρες (τα τρία ποτά των εγγυητριών μας δυνάμεων της ανεξαρτησίας μας) και κάποιοι «αντιστεκόμενοι» με βότκα, κυκλοφορούσαμε φαιδροί σπάζοντας πιάτα και σπάζοντας καρέκλες στα γήπεδα, γελούσαμε με την αφέλεια των γειτόνων μας, την εργασιομανία των συμμάχων μας, ευωδιάζαμε τους διαδρόμους των πανεπιστημίων με σπασμένους δοκιμαστικούς σωλήνες επιστημονικών πειραμάτων, θριαμβεύαμε στη Γιουροβίζιον και αγοράζαμε αγεληδόν συμπαγείς δίσκους για να δούμε τι έκανε πριν από έξι αιώνες η προγιαγιά μας με τον κηπουρό της στο κατώι.

Χρόνια τώρα δρέπαμε ευδαίμονες ναρκίσσους, δηλαδή φτιάχναμε ανθοδέσμες με φανταστικά πράγματα, χάρτινα, ζωγραφιστά, γιατί νάρκισσοι πραγματικοί, αληθινοί, απτοί και ευδαίμονες φύονται σε άλλες αυλές, άλλες εποχές και σε αληθινούς κήπους. Διότι όταν δεν υπάρχουν πραγματικοί νάρκισσοι, δεν υπάρχουν και ευδαίμονες, αλλά δεν υπάρχουν ούτε φαιδροί ούτε ευώδεις Παράδεισοι. Διότι όταν απουσιάζουν τα μυριστικά μεθυστικά φυτά δραπετεύει και η ευδαιμονία που προκαλούν και η φαιδρότης και το ευώδες περιβάλλον. Αρα και ο παραδείσιος κήπος είναι φανταστικός. Και σ΄ ένα τέτοιο φανταστικό, χάρτινο σκηνικό κήπου παίζαμε έως τώρα τους εραστές και αποδειχτήκαμε κυριολεκτικά ψώνια.

Το κράτος μας στους καιρούς μας έπαιζε στις εκπομπές της κυρίας Πάνια, όπου συνωθούνται κάτι ψώνια εραστές της τέχνης, ευδαίμονες εν τη θεία αφελεία τους, ανύποπτοι και γελοίοι, φαιδροί που φαντασιώνονται πως δρέπουν ναρκίσσους, ενώ είναι οι ίδιοι θλιβεροί αυτόχειρες, ερωτευμένοι με το είδωλό τους που συχνά μάλιστα το καμαρώνουν να φορά χλαμύδα, σανδάλια και βλακεία με περικεφαλαία.

Νάρκισσοι πάπαλα. Ευδαιμονία πάπαλα. Η ευωδία δυσωδία. Ο Παράδεισος spread. Και η φαιδρότης παγκόσμια.