Του Ρούσσου Βρανά
Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτοµέρειες, λένε. Και κρύβεται ακόµη καλύτερα όταν αυτές δεν είναι «ευανάγνωστες». Μια τέτοια λεπτοµέρεια ισχυρίστηκε η «Ντέιλι Τέλεγκραφ» πως ανακάλυψε τις προάλλες στο ευρωπαϊκό σχέδιο σωτηρίας του ενός τρισεκατοµµυρίου. Και ίσως αυτή η λεπτοµέρεια µπορεί επιτέλους να εξηγήσει γιατί οι µεγαλύτεροι πωλητές του ευρωπαϊκού δηµόσιου χρέους (και οι µεγαλύτεροι αγοραστές ασφαλίστρων για την αδυναµία αποπληρωµής του) είναι οι κυβερνήσεις εκείνων ακριβώς των χωρών που διατρέχουν τον µεγαλύτερο κίνδυνο χρεοκοπίας.
Μια τέτοια ρήτρα προβλέπει πως «σε περίπτωση που µια χώρα δεν θα έχει πια τη δυνατότητα να αντλεί κεφάλαια µε επιτόκιο κατώτερο του 5% για τη χρηµατοδότησή της, θα µπορεί να εξαιρείται από τις ρυθµίσεις του πακέτου σωτηρίας». Σύµφωνα όµως µε τους αναλυτές της τράπεζας ΒΝΡ Ρaribas, αυτή η ρήτρα θα µπορούσε να κλιµακώσει ταχύτατα µια κρίση ολόκληρου του συστήµατος του ευρώ, αν χώρες όπως η Ισπανία περιέλθουν σε αυτή την κατάσταση. Και όπως επισηµαίνει ο αµερικανός οικονοµικός αναλυτής Τάιλερ Ντάρντεν, επειδή οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες θα δουν σύντοµα τα χρέη τους να συσσωρεύονται µαζικά και να αυξάνεται κι άλλο το κόστος του δανεισµού τους, ίσως να δούµε µια κατάσταση σαν κι αυτή που περιγράφεται από τη θεωρία των παιγνίων: το όφελος για την πρώτη χώρα που θα επιλέξει να το βάλει στα πόδια θα είναι πολύ µεγαλύτερο από την όποια ζηµιά, ενώ η χώρα που θα αποµείνει τελευταία θα κληθεί να σηκώσει στους ώµους το βάρος από τα χρέη όλων των προηγούµενων.
«Από τη στιγµή που η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιταλία θα γονατίσουν, θα τερµατιστεί η συµµετοχή τους στο πακέτο του ενός τρισεκατοµµυρίου», γράφει ο Τάιλερ Ντάρντεν. «Και όταν συµβεί αυτό, όλο το κόστος του πακέτου σωτηρίας θα πέσει στους ώµους της πλουσιότερης χώρας του Διεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου: των ΗΠΑ. Προφανώς, το κίνητρο να τινάξει µια χώρα το κόστος του χρέους της στον αέρα είναι µεγάλο, αφού ούτε η Γερµανία ούτε οι ΗΠΑ έχουν άλλη επιλογή από το να σπεύδουν να σηκώνουν κάθε κοµµάτι του ντόµινο που θα πέφτει».
Στο µεταξύ όλο και κάποιος δαιµόνιος ρεπόρτερ θα δηµοσιεύει πληροφορίες από ανώνυµες πηγές ότι οι µεγαλύτεροι αγοραστές ασφαλίστρων του ισπανικού χρέους είναι οι ισπανικές τράπεζες, του ιταλικού οι ιταλικές, του βρετανικού οι βρετανικές κ.λπ.
Με δυο λόγια, καταλήγει ο Τάιλερ Ντάρντεν, υπάρχει σήµερα το κίνητρο για να τιναχτεί στον αέρα ολόκληρη η Ευρώπη. Το µόνο που έχουν να κάνουν οι ασθενέστερες χώρες της (και αυτή ακριβώς είναι η δύναµη της αδυναµίας τους), είναι να αυξήσουν το κόστος δανεισµού τους πάνω από το 5%. Και τότε ποιος θα τρέξει να σώσει την Ευρώπη; Μα, ασφαλώς, ο Μπερνάνκι, όπως το έχει υποσχεθεί στα αφεντικά του στη Γουόλ Στριτ. Για να αποδειχτεί για µία ακόµη φορά - και τελευταία - πόσο είναι χρεοκοπηµένο το παγκόσµιο χρηµατοπιστωτικό σύστηµα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου