Καλά εξήντα

Tου Παντελη Μπουκαλα

Ανεπιτυχώς και μάλλον απρεπώς αστεϊζόμενος, πιθανόν παρακινημένος από κάποια εξορκιστικών διαστάσεων διάθεση για μαύρο κι άραχλο χιούμορ, είχα θυμηθεί εδώ και κάνα-δυο χρόνια πριν, επί των ιλαροτραγικών ημερών του κ. Αλογοσκούφη και του κ. Μαγγίνα, δηλαδή του κ. Καραμανλή, το «Κείων νόμιμον»· κι όχι τόσο για να το προτείνω σαν ανακουφιστική θεραπεία του συνταξιοδοτικού και ασφαλιστικού προβλήματος όσο για να ψευτοπαρηγορηθώ ενθυμούμενος και θυμίζοντας ότι πάντοτε υπάρχουν και χειρότερα.

Οι τότε αρμόδιοι υπουργοί (όπως και οι προκάτοχοί τους και οι συνεχιστές τους), αντί να μεριμνήσουν ώστε κάτι να κάνουν με την τεράστια εισφοροδιαφυγή και επιπλέον να ασφαλίσουν τους αμέτρητους ανασφάλιστους για να υποστυλώσουν τα καταρρέοντα Ταμεία, είχαν υποσχεθεί (εκ του κενού στο κενό) ότι οι εργαζόμενοι που θα αποφάσιζαν να δουλέψουν τρία χρόνια παραπάνω θα επιβραβεύονταν με πενήντα ευρώ για κάθε μήνα, εφάπαξ.

Είχα αντιπροτείνει τότε, λοιπόν, να ξανασκεφτούν και πιθανόν να ξαναθέσουν σε εφαρμογή το ηρωικό έθιμο των κατοίκων της αρχαίας Κέας, όπως το κατέγραψαν ιστορικοί και λογοτέχνες, λ.χ. ο κωμωδιογράφος Μένανδρος: «Καλόν το Κείων νόμιμόν εστι, ο μη δυνάμενος ζει καλώς, ου ζη κακώς»· χονδρικώς, όποιος δεν μπορεί να ζει καλά ας μη συνεχίζει να ταλαιπωρείται ζώντας κακά.

Ζορισμένοι από τα πράγματα, από τις πολιορκίες των Αθηναίων δηλαδή και από τη στενότητα του νησιού τους, οι παλαιοί Τζιώτες είχαν αποφασίσει να παίρνουν κώνειο όσοι πατούν τα εξήντα τους, ώστε η υπάρχουσα λιγοστή τροφή να επαρκεί για τους εναπομένοντες. Εφτασε ο καιρός να επαναληφθεί η τραγωδία σαν τραγωδία; Αν υποθέσουμε ότι τα μέλη της τρόικας που έχει πλέον το δεσμείν και λύειν στη χώρα μας, σαν πολίτες δυτικών χωρών που είναι, κάποια γεύση έχουν από τη θύραθεν παιδεία, είναι να φοβόμαστε. Ισως κάποτε, στα θρανία της νιότης τους, κάτι να πήρε το αυτί τους για την πρακτική της Κέας· μπορεί λοιπόν να θυμηθούν αυτή τη μέθοδο και να αποφασίσουν να την αναστήσουν, με ανθρωπινότερους όρους βέβαια, ταιριαστούς με τον τρέχοντα ουμανισμό.

Είναι κι αυτός ο σημαδιακός αριθμός εξήντα που, θες δε θες, σε βάζει σε θλιβερές σκέψεις: Στα εξήντα τους (σε ηλικία αρκετά προχωρημένη για την εποχή τους) έπρεπε να αυτοκτονούν οι Κείοι, στο 60% πέφτει η σύνταξή σου, σύμφωνα με τη φρέσκια πρόταση του ΔΝΤ, αν αφρόνως και αντιπαραγωγικώς την απαιτήσεις ύστερα από μόλις 37 χρόνια εργασίας. Επιπλέον αυξάνεται στα εξήντα (τι άλλο) χρόνια το ελάχιστο όριο για πρόωρη συνταξιοδότηση, ενώ και τα φάρμακα που προτείνει η Κομισιόν για τις συντάξεις και τις απολύσεις είναι (μοιραία) έξι. Πάλι καλά δηλαδή που ακόμα τιθασεύουμε τη δεισιδαιμονία μας και δεν της επιτρέπουμε ν’ αρχίσει να παραμιλάει για τον Αριθμό του Θηρίου, το 666.

Διάβολε. Δεν πάψαμε ποτέ να είμαστε εγγόνια του εδώ ακμάσαντος Ορθού Λόγου και παιδιά του Διαφωτισμού. Ως και το τραγούδι, «για μας τα ντόρτια κι οι διπλές και γι’ άλλους οι εξάρες», το βάλαμε στη λίστα των απαγορευμένων για να μη μας πτοεί.