Η επιλεκτική όραση στις "μαύρες τρύπες"

Του Ρούσσου Βρανά

Πόσες τρύπες έχουμε; Οι επιστήμονες του περιβάλλοντος σκύβουν στην Κοπεγχάγη πάνω από την τρύπα του όζοντος, οι εργαζόμενοι ψαχουλεύουν την τρύπα στην τσέπη τους και οι κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών χωρών έχουν βαλθεί να κλείσουν πάση θυσία (όχι απαραιτήτως δική τους) την περίφημη μαύρη τρύπα του ασφαλιστικού συστήματος.

Πόσοι ζουν όσο χρειάζεται για να εισπράξουν κάποτε τη σύνταξή τους;

«Η διαφορά στο προσδόκιμο ζωής πλούσιων και φτωχών αυξήθηκε από πεντέμισι τη δεκαετία του 1970 στα εννιάμισι χρόνια τη δεκαετία του 1990», έγραφε στην εφημερίδα «Γκάρντιαν» ο σερ Μπάικλ Μάρμοτ, καθηγητής στο Πανεπιστημιακό Κολέγιο του Λονδίνου. «Μπαίνοντας κάποιος στο μετρό στον κεντρικό σταθμό του Λονδίνου και τραβώντας προς τις φτωχότερες ανατολικές συνοικίες, διαπιστώνει πως από σταθμό σε σταθμό το προσδόκιμο ζωής μειώνεται κατά έναν χρόνο».

Το σύστημα από το οποίο εξαρτώνται οι συντάξεις και η υγεία των εργαζομένων γιατί πρέπει σώνει και καλά να είναι κερδοφόρο; Είναι το εκπαιδευτικό σύστημα κερδοφόρο; Η κοινωνία πληρώνει για την παιδεία, επειδή είναι ένα συλλογικό αγαθό. Είναι η πυροσβεστική κερδοφόρος; Είναι ο στρατός κερδοφόρος; Γιατί πρέπει να διαχειριστούμε τα οικονομικά του ασφαλιστικού συστήματος όπως διαχειρίζονται τα δικά τους οι επιχειρήσεις που είναι εισηγμένες στο χρηματιστήριο; Και γιατί δεν βλέπουμε μαύρες τρύπες παρά μόνο στο Ασφαλιστικό;

Οι ενισχύσεις που δόθηκαν στους τραπεζίτες δεν δημιούργησαν μαύρες τρύπες στα δημόσια ταμεία; Οι προκλητικές αμοιβές των μεγαλοστελεχών; Ο εμπαιγμός των φοροφυγάδων που σιγουρεύουν τα λεφτά τους στους φορολογικούς παραδείσους; Κανένας δεν προτείνει μέτρα γι΄ αυτές τις χαίνουσες πληγές. Οι κυβερνήσεις βλέπουν ελλείμματα μόνο στα ασφαλιστικά ταμεία.

Για να αποδείξουν πως το αναδιανεμητικό και συλλογικό σύστημα δεν είναι πια διατηρήσιμο, δίνουν το μήνυμα «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». «Αναγκαστική εξατομίκευση της κοινωνίας», έτσι το χαρακτηρίζει αυτό ο πολιτικός αναλυτής Ετιέν Φιλιόλ. Οι κυβερνήσεις χειραγωγούν τους φόβους των εργαζομένων για να αποδομήσουν την κοινωνική αλληλεγγύη. Όμως, οι αβυσσαλέες μαύρες τρύπες για τις οποίες μιλούν, δεν είναι παρά οι δαπάνες μιας κοινωνίας που παραστέκεται με αλληλεγγύη στους ασθενείς και τους ηλικιωμένους της.

Το λεξιλόγιο των κυβερνήσεων είναι απατηλό όταν μιλούν για «κοινωνικά βάρη» που θα επαυξήσουν το κόστος της εργασίας. Γιατί αυτά τα «βάρη» είναι ήδη ένα μέρος της αμοιβής της εργασίας, που οφείλεται στους εργαζομένους από τους εργοδότες και που απλώς καταβάλλεται αργότερα. Αυτοί που θέλουν να φορτώσουν όλα τα «κοινωνικά βάρη» στην αμοιβή της εργασίας ανοίγουν τον δρόμο για την ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής προστασίας προς όφελος των ασφαλιστικών εταιρειών, που θα υποκαταστήσουν την κοινωνική αλληλεγγύη.

Η λογική των κυβερνήσεων, λέει ο συγγραφέας Ολιβιέ Μπονέ, δεν είναι παρά μια οικονομική ευγονική: οι προνομιούχοι θα έχουν πρόσβαση σε υψηλά εισοδήματα και καλές ιατρικές φροντίδες, ενώ τα θύματά τους θα πεθαίνουν από τις αρρώστιες και την πείνα.

πηγη ΤΑ ΝΕΑ