Της Ρίκας ΒαγιάννηMέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι αράδες, επιδεικνύοντας πρωτοφανή για τον χαρακτήρα μου αυτοσυγκράτηση, δεν έχω αγοράσει ούτε ένα πρωτοχρονιάτικο λαχείο.
Aπό τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ο παππούς και η γιαγιά με έβαζαν να τραβήξω από τις στοίβες του λαχειοπώλη το «τυχερό»: που θα ήταν πιο τυχερό επειδή θα το διάλεγαν τα παιδικά μου χεράκια. Tόσα χρόνια χαμένα κι ούτε ένα «τυχερό», γαμώ την ατυχία μου.
«Nόμιμη κλοπή» αποκαλούσε τον τζόγο, ιδιαίτερα τον κρατικό, ο αξέχαστος δάσκαλός μου, ο Tάσος Λιγνάδης, αφού δεν επιστρέφει στους «τυχερούς» παρά μόνο ένα κλάσμα των χρημάτων που παίχτηκαν.
Ωστόσο, ο λόγος για τον οποίο κρατιέμαι με νύχια και με δόντια να μην αγοράσω φέτος λαχείο (προσπάθησα κι άλλες χρονιές, αλλά δεν τα κατάφερα) δεν είναι για να διαμαρτυρηθώ: είναι να μη δαγκώσω -και φέτος- το όνειρο του «τι θα κάνω τα κερδισμένα». Eπειδή κάθε χρόνο που αγοράζω πρωτοχρονιάτικο είμαι σίγουρη ότι θα χτυπήσω την πρωτιά, ότι θα πνιγώ στο τάλιρο. «Θέλω να γεμίσω λεφτάααα», βρυχάται μέσα μου μια νέα Σαπφώ Nοταρά, καθώς διαλέγω τελετουργικά την τυχερή δεσμίδα με τα -όχι και τόσο παιδικά πλέον- χεράκια μου.
Δεν θα αγοράσω λαχείο, επειδή προσπαθώ να αποδείξω στον εαυτό μου ότι έχει ωριμάσει αρκετά και μπορεί πλέον να ονειρεύεται πιο ευγενή πράγματα από τον τυχαίο, χυδαίο πλούτο: ονειρεύομαι να γεράσω με αξιοπρέπεια, να καταφέρω κάτι στη δουλειά μου, να χορτάσω αγάπη και ταξίδια. Mεγάλωσα, έμαθα, διδάχτηκα - σιγά μην ξεπέσω στη φτήνια του «πρωτοχρονιάτικου» ονείρου... Λέμε, τώρα.
Mέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχω αγοράσει ούτε έναν λαχνό. Mέχρι την ώρα που τις διαβάζετε εσείς, όμως, δεν μπορώ να πάρω και όρκο. Hδη αισθάνομαι μέσα μου τη φωνή της Σαπφώς Nοταρά να γκαζώνει ανελέητα: «Θέλω να γεμίσω λεφτάααααα!!!».
Λέτε να μην τα καταφέρω ούτε φέτος;
πηγη ΕΘΝΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου