Tου Κωστα ΛεονταριδηΕνα σύνδρομο πλανιέται πάνω από την Ελλάδα, μαυρίζοντας τη διάθεσή μας. Το σύνδρομο της Ψωροκώσταινας, το οποίο δεν θάψαμε τόσο βαθιά όσο νομίζαμε. Τότε π.χ. που θαμπώναμε τους απανταχού κακόβουλους, διοργανώνοντας μια άψογη Ολυμπιάδα, νομίζοντας ότι στρώναμε χαλί για όλον τον μετέπειτα εθνικό βίο.
Το εγχείρημα στηριζόταν σε πήλινα πόδια, ωστόσο πέντε χρόνια τώρα, ποτέ δεν τέθηκε θεσμικά το ερώτημα πόσο βαθιά ήταν η πληγή που άφησε το «2004».
Στα θετικά, οι χιλιάδες συνέλληνες που ωφελήθηκαν από τις χορταστικές μερίδες που μοιράστηκαν ποικιλοτρόπως.
Μορφοποιήσαμε τότε -και στη συνέχεια- ως «Ελλάδα που αντιστέκεται» αθλητές (κάλπικους και μη), ενώ ο χαβαλές αναβαθμίστηκε σε εθνική υπόθεση.
Προηγήθηκε το ιστορικό «για την Ελλάδα ρε γαμώτο» της Βούλας Πατουλίδου, που χρυσώθηκε όταν ο από μηχανής θεός έβαλε τρικλοποδιά στην Αμερικανίδα Ντίβερς. Το 1992, στη Βαρκελώνη, «η Ελλάδα κατάλαβε τις δυνατότητές της» ήταν η ανόητη μετάφραση του συμβάντος από τα εθνικά μας επίκαιρα. Ακολούθησαν σκυταλοδρομίες ανάλογων πανηγυρισμών.
Αν ρωτήσεις σήμερα έναν «μέσο» Ελληνα πόσες φορές και «από τι» αισθάνθηκε περήφανος τα τελευταία χρόνια, η απάντηση θα αφορά σε θριάμβους που έλαβαν χώρα σε ποδοσφαιρικά γήπεδα και στίβους. Τίποτε άλλο.
Αν ρωτήσεις σήμερα έναν «μέσο» Ελληνα πόσες φορές και «από τι» αισθάνθηκε περήφανος τα τελευταία χρόνια, η απάντηση θα αφορά σε θριάμβους που έλαβαν χώρα σε ποδοσφαιρικά γήπεδα και στίβους. Τίποτε άλλο.
Αντιθέτως, εάν πιστέψεις τίτλους εφημερίδων και αφιερώματα δελτίων ειδήσεων, το ομαδικό μας πένθος αποτυπώνεται πιο πλουραλιστικά. Η θλίψη μας εκδηλώνεται σε απώλειες ποιητών, ζωγράφων, συγγραφέων, κι αυτή η διαπίστωση αναιρεί την εκτίμηση μιας κάστας κομψευόμενων πνευματικών ανθρώπων, που λένε ότι ως λαός δεν διαβάζουμε, ότι έχουμε μόνον υλιστικές ανησυχίες κ. λπ.
Εχοντας επιδερμική γνώση για το έργο του Γιάννη Μόραλη, ρώτησα ανθρώπους που δήλωναν θλιμμένοι από το χαμό του για να μάθω περισσότερα. Ομολογώ ότι δεν φωτίστηκα, σκόνταψα σε αμηχανία και άγνοια.
Πάντως, η ευλογία της φτωχής μας χώρας είναι ότι γεννάει συνεχώς σπουδαίους ανθρώπους, παρά την κατάχρηση του όρου «ο τελευταίος μεγάλος».
Και δεν είναι το μόνο παρήγορο. Την ίδια ώρα που έκλειναν τα Τέμπη από την κατολίσθηση, σε ένα από τα τεχνολογικά θαύματα του 20ού αιώνα, στο τούνελ της Μάγχης, έγινε «μπλακ άουτ», οι επιβάτες αμαξοστοιχιών αντιδρούσαν σαν Ελληνες. Παράλληλα, τα πιο σύγχρονα ευρωπαϊκά αεροδρόμια έκλειναν από το χιονιά, «το κράτος παραδόθηκε» που λέμε κι εμείς.
Ο από μηχανής θεός της Ψωροκώσταινας δοκιμάζει την πίστη μας κι εκτός συνόρων.
πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου