«Κόβουν - ράβουν χωρίς ντροπή»...

Toυ Σταμου Zουλα
(stamoszoulas@gmail. com)

Aλήθεια, διάβασε κάποιος αρμόδιος πολιτικός παράγων μια λιτή επιστολή δέκα αράδων, που δημοσιεύθηκε την περασμένη Τρίτη στην «Κ»;

(Κύριε διευθυντά
Αρχισαν να καταφθάνουν τα ειδοποιητήρια για τα τέλη κυκλοφορίας, με προθεσμία εξόφλησης έως το τέλος του χρόνου. Επειδή τα νοικοκυριά περνούν πολύ δύσκολες ημέρες, σωστό είναι να καταβληθούν σε δόσεις.
Ας μην πούμε ότι είναι παράλογα αυξημένα, άλλωστε δεν τους ενδιαφέρουν κάτι τέτοια αφού αυτοί κυκλοφορούν με δωρεάν υβριδικά. Ο ένας κόβει και ο άλλος ράβει, χωρίς ντροπή και οι δύο.
Μαρινος Διον. Σιματος)

Ο αναγνώστης έλαβε το ειδοποιητήριο για τα τέλη κυκλοφορίας και ζητεί από την κυβέρνηση το ποσόν να καταβληθεί φέτος σε δόσεις, «επειδή τα νοικοκυριά περνούν πολύ δύσκολες μέρες».

Ας προσπαθήσουμε να σκιαγραφήσουμε το πορτρέτο του. Για να αποφασίσει να δημοσιοποιήσει ενυπόγραφα το αίτημά του, είναι φανερό ότι το «χρέος» του προς το κράτος τον απασχολεί βασανιστικά. Δηλαδή, είναι ένας συνεπής φορολογούμενος. Πρέπει να είναι κάτοχος ενός μικρού ή μεσαίου κυβισμού και παλαιού Ι. Χ. Οχι επειδή του αρέσουν οι αντίκες, αλλά πιθανότατα διότι δεν έχει τη δυνατότητα να το αντικαταστήσει. Ετσι φέτος, πέραν των υπέρογκων εξόδων της συντήρησής του, «τιμωρήθηκε» και με τα περιβαλλοντικά τέλη. Γι’ αυτό ζητεί από το κράτος να καταβάλει το ποσόν των 150 - 200 ευρώ σε δόσεις.

Εως εδώ προκύπτει ίσως η εντύπωση πως ο επιστολογράφος μας αντιμετωπίζει παθητικά και με κάποια μοιρολατρία το πρόβλημά του. Οχι. Οπως βλέπουμε στη δεύτερη και τελευταία παράγραφο της επιστολής του, διατυπώνει το αίτημά του με υπερηφάνεια και οργή. Αφού χαρακτηρίζει τις αυξήσεις των τελών παράλογες, προσθέτει: «Αλλωστε δεν τους ενδιαφέρει κάτι τέτοιο, αφού αυτοί κυκλοφορούν με δωρεάν υβριδικά. Ο ένας κόβει και ο άλλος ράβει, χωρίς ντροπή και οι δύο». Δεν διευκρινίζει καν ποιους υπονοεί. Αναφέρεται στους πολιτικούς των δύο κομμάτων εξουσίας, απαξιωτικά και με έκδηλη περιφρόνηση. Δείχνει να είναι εκ των προτέρων βέβαιος ότι ουδείς θα ενδιαφερθεί για το αίτημά του. Το καταθέτει, όμως, για να καταγραφεί έστω σαν διαμαρτυρία και αποδοκιμασία.

Υποθέτουμε ακόμη ότι προτού ο αναγνώστης ζητήσει (μέσα στις γιορτές) αυτή την έσχατη διευκόλυνση από το κράτος, ο ίδιος, όπως εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες, περιόρισε τις δαπάνες του στις απόλυτα αναγκαίες. Οτι ενημέρωσε συγγενείς και φίλους για τις «πολύ δύσκολες μέρες του νοικοκυριού του», αφού με το δώρο των εορτών θα ’πρεπε κυρίως να ξεχρεώσει οφειλές και λιγότερο να στραφεί σε αγορές και δώρα. Δεν αισθάνεται καμιά ταπείνωση για την κατάσταση αυτή. Για την ένδεια του νοικοκυριού του δεν ευθύνεται ο ίδιος, αφού έως τώρα είχε διαχειριστεί τον οικογενειακό του προϋπολογισμό με φρόνηση και φειδώ. Φταίνε αυτοί που διασπάθισαν ή καταλήστευσαν το δημόσιο χρήμα, αυτοί που υπερχρέωσαν τη χώρα, αυτοί που σήμερα τον υποχρεώνουν να πληρώνει στο κράτος (δηλαδή στους ίδιους), περισσότερα από όσα μπορεί και αντέχει. Ετσι, το αίτημα για τμηματική καταβολή ενός ποσού 150 - 200 ευρώ, δεν υποβάλλεται ως ικεσία, αλλά περισσότερο σαν χλευασμός, κατακραυγή και καταγγελία.

Η επιστολή του αναγνώστη συνέπεσε με τη συζήτηση του προϋπολογισμού. Ετσι διερωτώμεθα αν όλα αυτά που λέχθηκαν και ακούστηκαν στη Βουλή έχουν οποιαδήποτε σχέση με όσα προσπαθήσαμε να τεκμηριώσουμε από μια επιστολή δέκα αράδων. Για μια ακόμη φορά, οι δύο αντίπαλοι αλληλοκατηγορήθηκαν για το ποιος φταίει περισσότερο ή λιγότερο για την κατάντια της οικονομίας. Ποιος έχει τη μεγαλύτερη ή τη μικρότερη ευθύνη για τον διεθνή εξευτελισμό της χώρας. Ομως, το κακό είναι πως τα ενοχοποιητικά επιχειρήματα ήταν εκατέρωθεν πειστικά. «Ο ένας έκοβε και ο άλλος έραβε, χωρίς ντροπή και οι δύο», όπως σημειώνει και ο αναγνώστης…