ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Ο πλήρης εξευτελισμός ως υποψία ήττας

Γραφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Πόσες φορές την έχει γλιτώσει η καημένη η τηλεόρασή μου από το ποτήρι ή τη σταχτοθήκη, που κάποια στιγμή θα εκτοξεύσω στην οθόνη της! Η τελευταία ήταν χθες το βράδυ, στο δελτίο ειδήσεων, όταν άκουσα τον μπαρμπα-Φώτη, με την πάντα άψογη εκφορά του λόγου (ως και τα διπλά σύμφωνα διακρίνεις, έτσι όπως προφέρει τα ελληνικά σαν ηθοποιός του Εθνικού της δεκαετίας του 1950...) να αρνείται να συναινέσει στον σχηματισμό κυβέρνησης προσωπικοτήτων, επειδή -άκουσον, άκουσον!- κάτι τέτοιο θα ήταν «ήττα της πολιτικής»!

Είναι το θράσος, αναρωτιέμαι, ή μήπως η αφέλεια, που του επιτρέπουν να προκαλεί τη νοημοσύνη του ακροατηρίου του με τέτοιο κατάφωτο τρόπο. Γιατί όλη αυτή η παράσταση θεάτρου σκιών, που παρακολουθήσαμε να εκτυλίσσεται τόσο καιρό στο Προεδρικό Μέγαρο, τι ακριβώς ήταν, αν όχι ήττα της πολιτικής;  

Νομίζει -όχι μόνον ο πρόεδρος της Δημοκρατικής Αριστεράς, αλλά και οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί, που πιπίλισαν την ίδια καραμέλα- ότι ο κόσμος δεν κατάλαβε και δεν οργίσθηκε;  

Υπάρχει κανείς, πέραν του στενού κομματικού περιβάλλοντος των αρχηγών, που δεν έχει αντιληφθεί το είδος του αισχρού παιχνιδιού που παίχθηκε και μάλιστα επάνω στο χείλος μιας άτακτης χρεοκοπίας, που θα ξεκινήσει με ένα ανεξέλεγκτο bank run;  

Νομίζουν ότι η δικηγορίστικη τυπολατρία και ο επαρχιώτικος σχολαστικισμός ήσαν αρκετά για να κρύψουν την κομματική ιδιοτέλεια; 

Πού είναι, τέλος πάντων, ο πατριωτισμός αυτών των ανθρώπων, όταν υπεράνω όλων θέτουν το στενό κομματικό συμφέρον τους; Πού είναι ο στοιχειώδης κοινός νους, για να εκτιμήσουν τον κίνδυνο της κατάστασης;

Προφανώς, κοινός νους δεν υφίσταται πλέον σε αυτούς τους ανθρώπους. Εχει νεκρωθεί, καθώς οι ίδιοι απορροφήθηκαν στον μικρόκοσμο της πολιτικής πόκας και στον ναρκισσισμό της μεγαλομανίας. Αν τους είχε απομείνει ένα ίχνος από δαύτη, θα καταλάβαιναν ότι αυτό που φοβούνται ως ενδεχόμενο «ήττας της πολιτικής» είναι για τους πολίτες -στους οποίους αύριο θα απευθυνθούν για να ζητήσουν την ψήφο τους- ο ήδη τετελεσμένος εξευτελισμός της.  

Ενα παράδειγμα του σχήματος λιτότητος (που μαθαίναμε στη γραμματική) είναι η επίκληση του κινδύνου «ήττας της πολιτικής» -βουτηγμένο σε πικρή ειρωνεία μάλιστα, που στρέφεται όλη εναντίον τους. Αλλά και από τη στενή οπτική γωνία του ψιλικατζίδικου που αγωνίζεται να διασώσει ο μπαρμπα-Φώτης αν το δούμε, και πάλι η τυφλότητά του καταπλήσσει. Διότι δεν υπάρχει άνθρωπος να μην καταλαβαίνει ότι οι υπεκφυγές και οι ελιγμοί του υπαγορεύονται από την προσπάθεια να επιβιώσει από την απειλή του ΣΥΡΙΖΑ. Μα, αν βάζει το μαγαζάκι του πάνω από το κοινό συμφέρον, ποια χρησιμότητα του κόμματός του θα επικαλεσθεί αύριο για να ζητήσει την ψήφο του κόσμου;

Ξέρετε το ανέκδοτο με την καλή νεράιδα, που εμφανίσθηκε σε τρεις ναρκομανείς, πρόθυμη να κάνει πραγματική τη μεγαλύτερη επιθυμία τους; Λοιπόν, ο χασισοπότης τής ζήτησε μια φυτεία ολόκληρη από ινδική κάνναβη, να έχει να φουμάρει για πάντα· ο κοκαϊνομανής ζήτησε έναν τόνο κόκας, να του κρατήσει για όλη τη ζωή του· και ο φουκαράς ο ηρωινομανής τής ζήτησε ένα ευρώ, ώστε να συμπληρώσει για τη δόση του. Τόσο κακομοίρηδες έχουν καταντήσει οι πολιτικοί «ταγοί»...

Θυσίες του ΠΑΣΟΚ

Μικρό μεν, άκρως εκνευριστικό δε, ώστε να το αφήσω να περάσει. Μιλούσε ο Βαγγέλης ο Βενιζέλος σε ένα κοινό, το οποίο -αν κατάλαβα καλά- αποτελούσαν οι υποψήφιοι βουλευτές του κόμματος· και, ως συνήθως τον τελευταίο καιρό, αυτομαστιγωνόταν. (Αυτό το έκανε τόσο συχνά στην προεκλογική περίοδο, ώστε φαίνεται ότι άρχισε να του αρέσει και δεν λέει πια να το κόψει...) Συγκεκριμένα, απαριθμούσε τις θυσίες του ΠΑΣΟΚ προς χάριν του έθνους, ώσπου εκστόμισε και το εξής ανεπανάληπτο: «Το ΠΑΣΟΚ θυσίασε τη σχέση του με τους μισθωτούς του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα». 

Τι βολική ανακρίβεια! Η πραγματικότητα είναι ότι το ΠΑΣΟΚ θυσίασε τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα, από τον οποίο προέρχονται οι στρατιές των ανέργων, προκειμένου να περισώσει την πελατεία του στον δημόσιο τομέα. Μόλις τις προάλλες δεν υποστήριζε ο ίδιος ότι έδιωξε την τρόικα το περασμένο καλοκαίρι, με τον σκοπό να ματαιώσει τις περικοπές που ζητούσε στο Δημόσιο;

Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ

Γεγονός: η ώριμη κυρία ιδρωκοπούσε επάνω στον διάδρομο του γυμναστηρίου, καθώς έδινε τον ωραίο, πλην μάταιο, αγώνα εναντίον της συντονισμένης επίθεσης των δυνάμεων του σκότους: της πτώσης του μεταβολισμού που έρχεται με την ηλικία, της δύναμης της βαρύτητας που τραβάει προς τα κάτω όλα εκείνα που κάποτε στέκονταν στο ύψος τους κ.λπ.  

«Και τι δεν θα ’δινα να ήμουνα νέα, ψηλή και λεπτή», αναστέναξε με διάθεση αυτοσαρκασμού και, για να μην παρεξηγηθεί από τον ηλικιωμένο κύριο, που υπέφερε παρομοίως στον διπλανό διάδρομο, πρόσθεσε ότι απλώς ονειρευόταν. 

«Αυτό δεν είναι όνειρο, κυρία μου», σχολίασε εκείνος. «Είναι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ»...