Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΥ
Το Νοέμβριο του 1956 η Βρετανία και η Γαλλία εισέβαλαν στο Σουέζ,
λίγους μήνες μετά την εθνικοποίηση της διώρυγας από το Νάσερ, μια
επιχείρηση που κατέληξε σε ένα εξευτελιστικό φιάσκο που τερμάτισε την
παρουσία του Λονδίνου και του Παρισιού στη Μέση Ανατολή.
Σήμερα η Τουρκία του Ερντογάν φαίνεται να κυριαρχείται από την ψύχωση
μιας επέμβασης στη Συρία καθώς στην Αγκυρα τη θεωρούν κλειδί για την
κατοχύρωση περιφερειακού ρόλου:
Αν η Τουρκία πρωταγωνιστήσει στην ανατροπή του Ασαντ και της
Αλαουιτικής μειοψηφίας που κυβερνά τη χώρα, πιστεύει ότι μπορεί να
ελέγξει τους πολυδιασπασμένους Σουνίτες για να διαμορφωθεί μια ηγεσία
που θα είναι πιο κοντά στο ΑΚΡ του Ερντογάν παρά στη Μουσουλμανική
Αδελφότητα της Αιγύπτου ή πολύ περισσότερο στο υπερσυντηρητικό
Βαχαμπιτικό Σουνιτικό Ισλάμ της Σαουδικής Αραβίας. Ετσι για μια
μεταβατική περίοδο η Αγκυρα θα διασφαλίσει τη μετατροπή της Συρίας, το
λίκνο του αραβικού εθνικισμού που αμφισβήτησε την οθωμανική κυριαρχία,
σε τουρκικό προτεκτοράτο.
Εδώ και μήνες παρασκηνιακά η τουρκική διπλωματία και παραδιπλωματία
επιχειρεί να διασφαλίσει το «πράσινο φως» της Ουάσιγκτον και την ανοχή
του Τελ Αβίβ. Υπόσχεται την εκρίζωση της επιρροής του Ιράν στη Δαμασκό
και στο Λίβανο και επιμένει ότι μια επιρροή της Σουνιτικής Κυβέρνησης θα
είναι πιο θετική στην προοπτική μιας συνολικής διαπραγμάτευσης με το
Ισραήλ.
Ετσι οι Ερντογάν - Νταβούτογλου προσπαθούν να συνδυάσουν τη
μεγαλεπήβολη νεοθωμανική πολιτική περιφερειακής ηγεμονίας στη Μέση
Ανατολή με τη διασφάλιση ρόλου εγγυητή ζωτικών συμφερόντων της
Ουάσιγκτον αλλά και του Ισραήλ.
Τότε το Λονδίνο και το Παρίσι που στα μάτια της αραβικής κοινής γνώμης
ήταν οι αποικιακοί δυνάστες στη Μέση ανατολή και στη Βόρεια Αφρική
παρουσιάσθηκαν σαν εγγυητές της διεθνούς νομιμότητας.
Σήμερα οι διάδοχοι της Υψηλής Πύλης ετοιμάζονται να επέμβουν σε μια
χώρα που ήταν οθωμανική επαρχία μέχρι το 1918 και από την οποία το
Κεμαλικό Καθεστώς υφάρπασε με τη συνενοχή της Γαλλίας το 1938 την
επαρχία της Αλεξανδρέτας.
Με δύο λόγια η Τουρκία κινδυνεύει να παρουσιασθεί σε μια μεγάλη μερίδα
της αραβικής κοινής γνώμης ως ο κατακτητής που επανέρχεται, να
εξαγριώσει την Τεχεράνη που θα δει να χάνονται τα ερείσματά της στη
Συρία και στο Λίβανο, αλλά και τη Μόσχα που έχει διαμηνύσει με κάθε
δυνατό τρόπο ότι για να εγκαταλείψει το καθεστώς Ασαντ θέλει διασφάλιση
της σημερινής της βαρύνουσας επιρροής στη Δαμασκό και για την επόμενη
μέρα.
Ακόμη ένα σουνιτικό καθεστώς στη Δαμασκό είναι αυτόματα έναυσμα για
απόσχιση των Σουνιτών του Ιράκ, μια εξέλιξη που με τη σειρά της μπορεί
να οδηγήσει στην Ντε Γιούρε ανεξαρτησία των Κούρδων στο βόρειο Ιράκ.
Τα παραπάνω θα έχουν μοιραία σοβαρές παρενέργειες στο εσωτερικό της
Τουρκίας:
Πρώτον στρατιωτική εμπλοκή εκτός συνόρων δίνει ρόλο στη
Στρατιωτική Ηγεσία,
Δεύτερον η υποταγή των Αλαουιτών στους Σουνίτες θα
ξεσηκώσει τους Αλεβήδες, και
Τρίτον ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν στο βόρειο
Ιράκ μαζί με την εξέγερση των Κούρδων της Συρίας θα περιπλέξει το
Κουρδικό εντός συνόρων.
ΗΜΕΡΗΣΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου