Η κορδωμένη bonus Αριστερά

Της Λιανας Kανελλη

Τα φαινόμενα ενίοτε απατούν. Στην πονηρή και συνάμα ζοφερή τούτη άνοιξη του πολυδιαφημισμένου ως μοιραίου 2012, «νότιον σέλας» δεν υπάρχει. Δεν πνέει κανένας αριστερός άνεμος από τον φτωχό μεσογειακό Νότο ικανός να φέρει στο έδαφος της Ε.Ε. κάτι περισσότερο από μερικές δεκάδες χιλιάδες Λίβυους μετανάστες, Σουδανούς φυγάδες και τεράστιες ομάδες συμφερόντων που χαράσσουν ΑΟΖ στο τρίγωνο του ενεργειακού διαβόλου από τα ανοιχτά της Γάζας στο Αιγαίο και το υπογάστριο της Κρήτης.

Ο εφιάλτης του φτωχού Νότου απαιτεί συνάμα έναν εξορκιστή κι έναν αποδιοπομπαίο τράγο. Και τραγωδία χωρίς Ελλάδα δεν γίνεται. Αλλωστε χωρίς όρνιθες πώς να κατανοήσεις τα... πετεινά του ουρανού. Σαβαρακατρανέμια κι αλληλούια. Το σύγχρονο λεξιλόγιο ερμηνείας της θλιβερής πραγματικότητας σε κομματικό επίπεδο και στον ορυμαγδό των επικοινωνιακών ρουκετών που διασταυρώνονται στο στερέωμα της φτώχειας για ολοένα και περισσότερους, συνθλίβεται ανάμεσα στις δύο αυτές λέξεις.

Η διεθνοποιούμενη καπιταλιστική κρίση, η ντόπια και ευρωπαϊκή ύφεση, τα αναιμικά σπαράγματα της αμερικανικής ανάκαμψης, το νομισματικό «game of thrones», το αβυσσαλέο άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ πλούσιων και φτωχών, η προετοιμασία των νέων πολέμων, έχουν εξαφανιστεί από τον δημόσιο λόγο, την κριτική σκέψη, τον εθνικό σχεδιασμό επιβίωσης και ζωής.  

Διεξάγουμε μια προεκλογική εκστρατεία σε επίπεδο τρεχουσών πετυχημένων διαφημίσεων. Και η συνιστώσα Τσίπρας αναφώνησε «όλοι, όταν λέω όλοι εννοώ όλοι, εκτός από...» Και πέτυχε. Οπότε ο Ελλην γάιδαρος λαός και ευρωυποζύγιο παραμένει και το gps του έχει και τις απώλειές του μαθαίνει να μετράει.

Η Ελλάδα σκόρπισε. Μισόν αιώνα μετά τη χούντα, όταν αναπτυσσόταν με «κάθε πόλη και στάδιο κάθε χωριό και γυμναστήριο» τώρα δίνει τη δήθεν ευφάνταση απάντησή της στην αφόρητη για τις λαϊκές μάζες κρίση, με το θλιβερό, «κάθε χαμένος και μεταγραφόμενος, κάθε δοκιμασμένος κι ιδρυτής κόμματος». Ευέλικτα, ευάερα, ευήλια, αποβιομηχανοποιημένη, με ερημοποιημένο το 30% του γόνιμου εδάφους της, με γηρασμένο πληθυσμό, η χώρα Ελλάδα, αιχμάλωτη από ιδρύσεως νεοελληνικού κράτους μιας δομής προτεκτοράτου, περνάει τον Αχέροντα χωρίς περατατζίδικα. 

Κι όμως το δίλημμα παραμένει ψευδές κι αδιάφορο στον Χάρο. Ευρώ ή δραχμή. 

Το πολύ πολύ οι δράκοι των αγορών να μας πεθάνουνε και τζάμπα. Η κραταιά Ε.Ε. των μονοπωλίων αντιμέτωπη με το κομπραδόρικο, μεταπρατικό ελληνικό κεφάλαιο από τη μια και τον θηριώδη ανταγωνισμό πληθυσμιακών και εξαγωγικών γιγάντων όπως η Ινδία και η Κίνα και πάντα οι ΗΠΑ από την άλλη, δεν θα διστάσει να το καταπιεί. Αφήνοντας και τον ελληνικό λαό χωρίς μέσα παραγωγής και χρηματοπιστωτικά εργαλεία άντλησης πλούτου να μαραζώσει σε μια γωνιά, σ’ ένα gauss, έναν υπέροχο φυσικό και ιστορικό χώρο της οικονομικής Ευρωζώνης. 

Οσο κι αν αλλάξει η δομή του κόσμου όλου, όσο κι αν θεσμοθετηθεί η νέα δουλεία ως τάχαμου επιβιωτική προσαρμογή των βίαια προλεταριοποιούμενων μαζών στην παμπάλαιη νέα τάξη πραγμάτων, ο πόλεμος κεφαλαίου-εργασίας μόνον ως ταξικός μπορεί να διεξαχθεί ένθεν κακείθεν. Οχι ως κατ’ επίφαση αριστεροδέξιος και κεντροτίποτα.

Το «νότιον σέλας» λοιπόν δεν θα φωτίσει τα μαύρα μεσαιωνικά σκοτάδια της ανασφάλειας και της φτώχειας, της υποταγμένης στις ανάγκες του κεφαλαίου μερικής, εναλλακτικής, προσωρινής, ευέλικτης, απασχόλησης-εργασίας. Δεν είναι συνεκτικός κρίκος αριστερών συνειδήσεων και αλύγιστων κομμουνιστών, άνεργων μικροαστών και καταπτοημένων νέων, το αστικό κατασκεύασμα της πριμοδότησης εδρών ως μόνος ορατός κι εφικτός στόχος μιας κυβερνώσας Αριστεράς με τον λαό στη γωνία.  

Προσωρινά μοιάζει με σούπερ κόλλα. Κάτι σαν δούρειος ίππος που θα φέρει τη βολική Αριστερά στην καρδιά του ευρωκαπιταλισμού και θα σώσει τις μάζες. Καβάλα στη χρυσή σέλα του μπόνους. Αυτή η κορδωμένη Αριστερά που θέλει για λοφίο της το ΚΚΕ, λάμπει ως σέλας. Νότιο και μεσογειακό. 

Μα ό,τι λάμπει δεν είναι πάντα χρυσός. Κίβδηλο το νόμισμα χωρίς ταξικό αντίκρισμα. Κι ίσως λαγός για να κατηγορηθεί και πάλι ο λαός που αναποδογύρισε τάχαμου την κατσαρόλα, αλλά πάλι άδεια έμεινε κι αυτή και η κοιλιά του...