Του Γιώργου Παυλόπουλου
Κοντά σε συμβιβασμό με την Τεχεράνη για το πυρηνικό της πρόγραμμα
φαίνεται πως βρίσκεται η «ομάδα των 6» - αποτελείται από τα πέντε μόνιμα
μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας και τη Γερμανία. Οι εκπρόσωποί της
συναντώνται από χθες με τους Ιρανούς αντιπροσώπους στη Βαγδάτη, στο
δεύτερο γύρο των απευθείας διαπραγματεύσεων που εγκαινιάστηκε στην
Κωνσταντινούπολη, τον Απρίλιο. Το κλίμα είναι καλό, ειδικά μετά τη
συμφωνία που επετεύχθη ανάμεσα στο Ιράν και την ΙΑΕΑ, για την επανάληψη
των επιθεωρήσεων στις εγκαταστάσεις όπου υπάρχει η υποψία πως
παρασκευάζεται η πρώτη ύλη για πυρηνικές κεφαλές.
Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, η προσέγγιση ανάμεσα στις δύο πλευρές
είναι, σε μεγάλο βαθμό, αναγκαστική, για δύο λόγους:
Αφενός, διότι οι
κυρώσεις τις οποίες έχουν επιβάλει ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ενωση δεν αποδίδουν
τα αναμενόμενα - και ούτε μπορούν να τα αποδώσουν από τη στιγμή που οι
χώρες της Ασίας, κυρίως δε η Κίνα και η Ινδία, συνεχίζουν να αγοράζουν
το φτηνό ιρανικό πετρέλαιο.
Aφετέρου, επειδή η Τεχεράνη έχει αρχίσει
να αισθάνεται τις συνέπειες του εμπάργκο και φοβάται το ενδεχόμενο αυτό
να οδηγήσει σε κοινωνικές αναταράξεις.
Σύμφωνα με ρεπορτάζ στο χθεσινό φύλλο των Financial Times, η Δύση προσήλθε στο τραπέζι με μία «προσφορά»: να επιτρέψει στα πλοία που μεταφέρουν ιρανικό πετρέλαιο προς ανατολάς να ασφαλίζονται στο Λονδίνο, απαλλάσσοντας έτσι τις ασιατικές χώρες να αναλαμβάνουν οι ίδιες το κόστος και την ευθύνη για την εγγύηση του πολύτιμου φορτίου . Αυτό, βεβαίως, διαφέρει σαφώς από μια άρση, έστω και μερική, του εμπάργκο στις εξαγωγές, όμως είναι προφανές ότι αν το σχέδιο «περπατήσει», ανοίγει ο δρόμος και για κάτι τέτοιο. Κι αυτό, με τη σειρά του, θα απομακρύνει (έστω και προσωρινά) τα σύνεφα του πολέμου από την περιοχή και θα οδηγήσει στη μείωση των τιμών του μαύρου χρυσού στις διεθνείς αγορές.
Από την πλευρά της, η Τεχεράνη καλείται να αποδεχθεί τη διακοπή του
εμπλουτισμού ουρανίου σε ποσοστό 20% - που θεωρείται «κατώφλι» για τον
περαιτέρω εμπλουτισμό, ο οποίος είναι απαραίτητος για στρατιωτική χρήση
(αντιθέτως, για την παραγωγή ενέργειας αρκεί ένα 5%). Όχι μόνο αυτό,
αλλά της ζητείται να παραδώσει στη Δύση τα περίπου 110 κιλά που έχουν
ήδη εμπλουτιστεί σε αυτό το βαθμό, με αντάλλαγμα την παροχή βοήθειας σε
τεχνογνωσία, ασφάλεια και πρώτες ύλες.
Θα δεχτεί, άραγε, το Ιράν; Κι αν πει το ναι, θα πειστεί το Ισραήλ; Και
αν όλα πάνε καλά τώρα, πόσο θα διαρκέσει η νέα ισορροπία;
HMΕΡΗΣΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου