Της Sylvie Kauffmann / LE MONDE
«Ο κανόνας επιβεβαιώνεται: όταν γυναίκες μπαίνουν μαζικά σε έναν κλάδο οι μισθοί μειώνονται. -30%». Ετσι συνόψισε στο twitter η Κατρίν Σατινιού, δημοσιογράφος στην «Echos», τον σχηματισμό της πρώτης κυβέρνησης του Φρανσουά Ολάντ και του Ζαν-Μαρκ Ερό, την ειρωνεία της πολιτικής σύμπτωσης να αποκτά για πρώτη φορά η Γαλλία μια κυβέρνηση με τόσους άνδρες όσες και γυναίκες (17 και 17) και να αποφασίζεται μια δρακόντεια περικοπή κατά 30% στους μισθούς όλων.
Περιέργως όμως, για μια ιστορική
πρεμιέρα, το γεγονός δεν χαιρετίστηκε εκτενώς στον γαλλικό Τύπο,
λιγότερο για παράδειγμα από ό,τι στα αγγλοσαξονικά μέσα ενημέρωσης.
Δύο λέξεις εξηγούν αυτή τη σχετική αδιαφορία: κόπωση και σκεπτικισμός.
Κόπωση μεταξύ των ανδρών, από τους οποίους στην πραγματικότητα λίγοι
είναι αληθινά πεπεισμένοι για τη χρησιμότητα ενός μέτρου, το οποίο
κατέληξαν να αποδεχθούν στο όνομα της πολιτικής ορθότητας. Κόπωση μεταξύ
των γυναικών, που το ακούν εδώ και τόσο καιρό, αλλά δεν το βλέπουν στην
πράξη παρά αλλού, στην Ισπανία, όπου η κυβέρνηση Θαπατέρο το εφήρμοσε
ήδη πριν από οκτώ χρόνια, στην Ελβετία ή στη Σκανδιναβία.
Σκεπτικισμός
επίσης, επειδή ακούσαμε πολλές ανακοινώσεις που δεν είχαν συνέχεια. Και η
συνέχεια είναι τώρα: τα ψηφοδέλτια των βουλευτικών εκλογών στις 10 και
τις 17 Ιουνίου αποκαλύπτουν ήδη πως, παρά τον νόμο, η ισότητα μεταξύ των
φύλων υποχωρεί σε σχέση με το 2007. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα τα πάει
πάντως σαφώς καλύτερα από το κεντροδεξιό UMP, το 70% των υποψηφίων του
οποίου είναι άνδρες.
Η μάχη δεν έχει όμως κερδηθεί ούτε στις χώρες που εφαρμόζουν εδώ και
δεκαετίες τις θετικές διακρίσεις. Στις ΗΠΑ, παρά τις προόδους που έχουν
επιτευχθεί, οι γυναίκες δεν κατέχουν ακόμη παρά μόνο το 3% των
διευθυντικών θέσεων και το 20% των εδρών στο Κογκρέσο. Στην τελετή
απονομής των πτυχίων του γυναικείου πανεπιστημίου Μπάρναρντ Κόλετζ, στις
14 Μαΐου, ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα δεν είχε παρά αυτή τη
συμβουλή να δώσει στις φοιτήτριες: «Αγωνιστείτε για να έχετε τη θέση σας
στο τραπέζι. Ακόμη καλύτερα: αγωνιστείτε για να έχετε την καλύτερη θέση
στο τραπέζι».
Η Χίλαρι Κλίντον η οποία έχει ασφαλώς την πιο ασυνήθιστη διαδρομή πρώτης κυρίας και ουδέποτε έπαψε να προωθεί την υπόθεση των γυναικών, εξομολογήθηκε στο CNN πως στα 64 της είναι επιτέλους ελεύθερη, ελεύθερη από το φαίνεσθαι. Μπορεί να αφήσει μακριά τα μαλλιά της και να κάνει αυτό που θέλει (μια απειλή που θέτει ολοένα και περισσότερο σε εφαρμογή), να αντικαταστήσει τους φακούς επαφής με γυαλιά πάχους 5 εκατοστών…
«Who
cares?» Η Χίλαρι υπήρξε επιμελής αναγνώστρια της Ελινορ Ρούζβελτ και
βρήκε σε αυτήν τόση έμπνευση ώστε ο Τύπος την υποψιαζόταν πως άκουγε
φωνές όταν ζούσε στον Λευκό Οίκο. Σίγουρα, από τον φεμινισμό της Ελινορ
μέχρι το Νιου Ντιλ του FDR που ονειρεύεται ο Φρανσουά Ολάντ, έχουμε τη
μεγάλη επιστροφή των Ρούζβελτ. Για τις γυναίκες, είναι μάλλον καλό
σημάδι. Για το επίπεδο των δημοσίων δαπανών, πολύ λιγότερο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου