Ρετρό

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Αν είχε κανείς τη δύναμη να βγει από τον ίλιγγο που προκαλεί η θέα του γκρεμού, αν είχε την ψυχραιμία να δει την τροχιά μας από μακριά, θα διέκρινε ότι ζούμε στιγμές ρετρό. 

Δεν είναι μόνο τα ανδρεϊκά συνθήματα που ζουν μια δεύτερη άνθηση στο συλλογικό υποσυνείδητο. Είναι η εμμονή με το μοντέλο που χρεοκόπησε. Η ψευδαίσθηση ότι η προμνημονιακή Ελλάδα είναι ένας τόπος από τον οποίο εξοριστήκαμε, η Εδέμ που υπάρχει ακόμη και μας περιμένει τάχα να επιστρέψουμε.

Δεν είναι τυχαία η ενσάρκωση αυτής της αυταπάτης. Ενας πολιτικός αρχηγός συνομήλικος της μεταπολίτευσης διεκδικεί το μονοπώλιο της κοινωνικής ευαισθησίας. Αντιλαμβάνεται τους πολίτες ως μεταφυσικό υποκείμενο, ως υπερούσιο Λαό που αξίζει μόνο κολακεία. Αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως τον μόνο αυθεντικό εκπρόσωπο αυτού του Λαού. 

Τι κι αν οι αριθμοί τον τοποθετούν σε θέση μειοψηφίας; Τόσο το χειρότερο για τους αριθμούς. Θα στείλει τους αριθμούς να διορθωθούν ξανά στις κάλπες.

Αν είχε κανείς την πολυτέλεια, αν δεν ένιωθε τον βρόχο του κινδύνου, θα ήθελε να δει αυτόν τον αρχηγό να εκλέγεται αυτοδύναμος.  

Να τον δει να προσπαθεί να κυβερνήσει μόνος του χωρίς συναινέσεις και συμβιβασμούς. Να τον δει να προσπαθεί να δώσει στον Λαό του ό,τι υποσχέθηκε: μισθούς, συντάξεις, διορισμούς. Να μοιράζει τον πλούτο που δεν παράγεται. 

Θα ήθελε κανείς να τον δει να σύρεται από ιδεασμούς που έχει παντού στον κόσμο θεραπεύσει η Ιστορία.

Θα ήθελε να τον δει κανείς. Αλλά δεν έχει rewind η Ιστορία.