Μνημονίων καταγγελία

Toυ Γ.Κ.ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ

Απέραντο φρενοκομείο η χώρα. Ό,τι απειλεί να καταγγείλει ο κ. Τσίπρας είναι ήδη καταγγελμένο. Η ελληνική κρίση δημοσιοποιήθηκε κατά Σεπτέμβριο του 2009, με την προκήρυξη των εκλογών. Από Μαΐου 2010 γνωρίσαμε: δύο μνημόνια, οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, φορομπηχτικές επιδρομές. Παρά ταύτα, όπως πληροφορεί η "Καθημερινή" της 15^ης τρέχοντος …«…τα ταμειακά διαθέσιμα του κράτους μετά βίας φθάνουν έως τα τέλη Ιουνίου…»…, χωρίς ευρωπαϊκή βοήθεια. Επομένως, μετά τρία, σχεδόν, χρόνια ανελέητης λιτότητας δεν ρυθμίσαμε ούτε χρέος ούτε έλλειμμα. 

Ακόμη χειρότερα: Στερέψαμε από θετικές χρηματοροές, προς αντιμετώπιση και στοιχειωδών ακόμη αναγκών μας (!). Η Ελλάς είναι υποβαθμισμένη από τηνFitch, στην κατηγορία (ccc), που σημαίνει επικείμενη ολική κατάρρευση.

Σαφές το συμπέρασμα. Τα "μνημόνια" έχουν αποδειχθεί - συνολικά - άχρηστα, ή ανεφάρμοστα και, πάντως, απρόσφορα για την ανάταξη της χώρας μας. Δηλαδή, (έχουν) - στην πράξη - καταγγελθεί από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων που μαςκυβέρνησαν στην τριετία. Κατά δήλωσή τους, από το σύνολο των αστικών δυνάμεων.

Λιτότητα - Ανάπτυξη. Δεν υπάρχει μεταξύ τους αντίφαση. Η λιτότητα είναι, παγίως, μέσο. Άγει στην εξοικονόμηση πόρων. Δι' αυτών, έπειτα, επιδιώκεται ανάπτυξη. Η τελευταία (ανάπτυξη) αποτελεί, αντιθέτως, διαρκή σκοπό.

Το άνω απλό σχήμα δεν μας άρεσε. Επιδιώξαμε πόρους λεηλατώντας τους ομολογιούχους μας. Δεν προσέξαμε ό,τι είχε υποστηρίξει, στουςTimesκαι Βήμα, ο κ. Παπαδημος (πριν γίνει πρωθυπουργός). Ότι, δηλαδή, δικαιούχοι των ομολόγων ήσαν - κυρίως - ημεδαποί φορείς (Τράπεζες, Ασφαλιστικά ταμεία) που θα έπρεπε, ύστερα, ν' αποζημιώσουμε. Τελικώς και στην ατιμία προχωρήσαμε και τα δημόσια οικονομικά δεν εξυγιάναμε. Επείγει η ανακεφαλαιοδότηση των τραπεζών μας. Έχουν καταταγεί, ομοίως από τηνFitch, σε βαθμίδα διεθνούς ανυποληψίας (c.c.c.). Είναι στο όριο του κλεισίματος.

Συμπερασματικά: Χωρίς αποκαταστατικό δημοσιονομικό όφελος, χάσαμε τις αγορές. Ουδείς μας εμπιστεύεται. Ουδείς μας δανείζει. Μέχρι του 2025 δεν είναι πιθανή, εκεί, επιστροφή. Αναγκαστικά, λοιπόν, ελπίζουμε στην λιτότητα. Αποτελεί, σήμερα, την μόνη ενδεχόμενη πηγή εσόδων για να επιδιωχθεί η πολυπόθητη ανάπτυξη.

Η δυσχέρεια: Το σύστημα της 30ετίας στηρίχθηκε στο κράτος. Οι κομματικοί μισθοφόροι έβρισκαν εκεί βιοπορισμό. Οι αποκρατικοποιήσεις και οι προμήθειες (εργολαβίεςSiemensκλπ.) εξασφάλισαν μαύρο χρήμα, πολύ, σε παρατάξεις και ηγεσίες. Αν το κράτος δεν μικρύνει, ώστε, οικονομικώς, να εξορθολογισθεί, δεν θ' αποδεσμευθούν, αντιστοίχως, και πόροι αναπτυξιακοί.

Οι μέσω του κράτους, όμως, δημιουργημένες σχέσεις διαπλοκής εγείρουν αντιστάσεις. Είναι χαρακτηριστικό: ότι 

i) επί τριετία δεν προχωρήσαμε σ' αναγκαίεςαπολύσεις,

ii) ότι ουδένα κόμμα προβάλλει την ανάγκη σμίκρυνσης του κράτους,

iii) ότι ακόμη και σήμερα υπάρχουν υπάλληλοι του δημοσίου αποσπασμένοι σε κόμματα και πολιτικά γραφεία κλπ. (!!!).

Υπό ψευδαίσθηση κυριαρχίας, οι εναλλασσόμενες στην Αρχή δυνάμεις της 30ετίας, θυσίασαν στον βωμό του κομματισμού κάθε έννοια νομιμότητας και ήθους. 

Σήμερα στα ίχνη τους είναι ο κ. Τσίπρας. Κοντρα σε Σύνταγμα, νόμους και διεθνείς μας δεσμεύσεις, υπόσχεται στους ψηφοφόρους ό,τι ο καθ' ένας θέλει ν' ακούσει. Ζούμε νέα εκδοχή της "αλλαγής" και του "Τσοβόλα δώστα όλα". Οι υπεράριθμοι του δημοσίου, λέει, θα προστατευθούν. Οι άνεργοι, εκεί, θα προσληφθούν. Οι τράπεζες θα κρατικοποιηθούν. Άρα και εκεί - έτσι - θ' ανακύψουν νέες θέσεις μισθοδοσίας. Λέει, ακόμη, ότι και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί θα πρέπει να προσαρμοστούν στις λαϊκίστικες εμπνεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Αναθεωρημένη αντίληψη, δηλαδή, του "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο Συνδικάτο".

Κοντολογίς, ο κ. Τσίπρας συνεπαρμένος από τον οίστρο της μεγαλομανίας του θέτει ένα μέγα ερώτημα. Καλούμαστε να επιλέξουμε: Είτε την "Ευρώπη" με τους θεσμούς της. Είτε τον Σύριζα με τις οπτασίες του.

Η προσγείωση προεικάζεται ανώμαλη. Είθε να μην αποβεί συντριπτική για τον τόπο.