«Ηρθαν ντυμένοι “φίλοι” αμέτρητες φορές οι εχθροί μας…»

Της ΖΕΖΑΣ ΖΗΚΟΥ

Αυτή τη μεγαλειώδη φράση του Ελύτη από το «Αξιον Εστί» μας επαναλάμβαναν συχνά η μάνα μας και η γιαγιά μας για τη Μικρασιατική τραγωδία και το τουρκικό πογκρόμ της 6ης - 7ης Σεπτεμβρίου 1955 που αφάνισε τον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης και για την κατοχή της μισής Κύπρου από τον τουρκικό «Αττίλα». Η Ελλάδα «πρόδωσε» τον Ελληνισμό της Διασποράς. Tο ελληνικό κράτος δεν στάθηκε ικανό μετά τον Eλευθέριο Bενιζέλο να προστατεύσει αποτελεσματικά τον ευρύτερο Eλληνισμό και να αναστείλει τη συρρίκνωση ή τον αφανισμό του. Kαι ήδη βαθμηδόν φανερώνεται ανήμπορο να προστατεύσει και το έθνος που βρίσκεται εντός των συνόρων του.

Η Ελλάδα βρίσκεται σε πόλεμο και η κοινωνία στην κόλαση. Η διαπραγματευτική ισχύς της χώρας βρίσκεται στο ναδίρ σε όλα τα επίπεδα. Σημαίνει ότι στον διαρκή διπλωματικό πόλεμο θέσεων η απώλεια κύρους και διαπραγματευτικής δύναμης αντανακλάται στον τρόπο που την αντιμετωπίζουν εταίροι, γείτονες και δανειστές. Οσο για τα περί «αναδιαπραγμάτευσης» του Μνημονίου, όλοι μάς λένε ψέματα. Η χώρα είναι πλήρως εξαρτημένη από τις αποφάσεις της τρόικας. Οσοι κρύβονται πίσω από τον Ολάντ αποσιωπούν ότι ο Γάλλος υποψήφιος πρόεδρος αναφέρεται αποκλειστικά και μόνο στο Δημοσιονομικό Σύμφωνο της φράου Μέρκελ.

Μια πολιτική κοινωνία δεν ζει για να ασκεί εξωτερική πολιτική. Ασκεί εξωτερική πολιτική για να μπορεί να ζει. Τη ρήση του Τζορτζ Κέναν, του πατέρα της στρατηγικής της ανάσχεσης, καλό θα ήταν να τη θυμηθούν αυτοί που διαπραγματεύονται στα Ελληνοτουρκικά. Η ελλαδική κοινωνία σήμερα δεν έχει αντανακλαστικά θέλησης για ιστορική επιβίωση – είναι περισσότερο από φανερό. Και η πιστοποίηση τεκμηριώνεται κυρίως στην περίπτωση των σχέσεων με την Τουρκία. Η διαφορά πολεμικής ισχύος των δύο κρατών είναι δεδομένα αμείλικτα που η ελλαδική κοινωνία τα παραβλέπει ανέμελη. Οι αντοχές της σημερινής άρρωστης Ελλάδας είναι πενιχρές έως ανύπαρκτες.

Υπενθυμίζουμε τα πλήγματα εναντίον της ελληνορθόδοξης μειονότητας στην Κατοχή, το πογκρόμ εναντίον του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης το 1955 όταν η Ελλάδα ήταν ακέφαλη λόγω της ασθένειας του Αλέξανδρου Παπάγου, την εισβολή στην Κύπρο το 1974 όταν η χούντα ψυχορραγούσε και, βεβαίως, την κρίση για τα Ιμια όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ημιθανής και ο Κώστας Σημίτης έκανε τα πρώτα του βήματα ως πρωθυπουργός. 

Οι ελληνικοί εθνικοί στόχοι έχουν de facto σβήσει από το 1922 και μετά, αλλά οι Νεοέλληνες αρκούνταν στην τροφή και την ασφάλεια που τους παρείχε η E.E. H Tουρκία, ανισομερής και αντιφατική αλλά με ακμαίες πηγές γεωπολιτικής ενέργειας, κοιτάζει αδιάκοπα πέρα από τα σύνορά της σε ευρύτατους χώρους προς τους οποίους την ωθούν πολύ νωπές και εν ενεργεία ηγεμονικές μνήμες, καθώς ακόμη και φυλετικές, γλωσσικές και ιστορικές συγγένειες. Σήμερα, πλέον, στο οπλοστάσιο της Τουρκίας έχει προστεθεί και η οικονομική ισχύς της γειτονικής χώρας· και την παράμετρο αυτή αξιοποιεί σπουδαία ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Ενας ετερόκλητος θίασος πολιτικών υπερασπίζεται σθεναρά αύριο μια σαθρή ευκαιρία, την ευκαιρία της νομής της εξουσίας. Bεβαίως, σοβαρή διεκδίκηση εξουσίας με τέτοιους εξωφρενικούς -μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς- ισχυρισμούς είναι έννοια ασυμβίβαστη. Eνώ συνεχίζονται καταιγιστικώς οι... τομές και οι ρήξεις από πολιτικούς που είναι πρόθυμοι να πουν τα πάντα και να κάνουν όλους τους συμβιβασμούς, τους εξευτελισμούς και να παραποιήσουν την αλήθεια. Aρχίζει τότε να κυριεύει τη μνήμη μου η φράση του Ελύτη...