Λογοδοτεί κανείς;

Tης Γιωτας Συκκα

Εντεκα χρόνια στις σκαλωσιές και κανείς δεν λογοδοτεί. Από τα βυζαντινά μνημεία της πρώτης γραμμής, η Μονή Δαφνίου είναι θύμα του σεισμού του 1999 και κανείς δεν ασχολήθηκε ουσιαστικά μαζί της. Εντεκα μόλις χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας, στο Χαϊδάρι πάνω στον κεντρικό οδικό άξονα, πέρασμα και σταθμός προς την Ελευσίνα, παραμένει με τις ίδιες ζημιές.

Χτισμένη τον 6ο αιώνα στα ερείπια του ναού του Δαφναίου Απόλλωνα, με κίονες ιωνικού ρυθμού που χρησιμοποιήθηκαν από το αρχαίο ιερό, από τους οποίους σήμερα ένας διασώζεται, αφού οι υπόλοιποι μεταφέρθηκαν στο Λονδίνο από τον Ελγιν, έχει μεγάλη ιστορία.

Από τα τρία κορυφαία βυζαντινά μνημεία μαζί με τη Μονή Οσίου Λουκά και τη Νέα Μονή Χίου, συνδέεται με μεγάλες αυτοκρατορικές δωρεές και ξεχωρίζει για την αρχτεκτονική της, τον εσωτερικό της διάκοσμο και τα υψηλής τέχνης ψηφιδωτά. Και αντί οι υπηρεσίες του ΥΠΠΟΤ να φροντίσουν για την αποκατάστασή της έφεραν στο ΚΑΣ προχθές μελέτη ωρίμασης για την αποκατάσταση του περιβόλου της μονής.

Είναι πραγματικά ντροπή γιατί ένα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς και τέτοιας σπουδαιότητας περιμένει τόσα χρόνια λύσεις. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. δεν το έβαλε στις προτεραιότητές της, όταν της ζητήθηκε να προχωρήσει πρότυπες μελέτες σε κοινοτικά προγράμματα και σαν να μην έφτανε αυτό, προέκυψαν και επιστημονικές κόντρες.

Ακόμη και η γ.γ. του υπουργείου και πρόεδρος του ΚΑΣ Λίνα Μενδώνη αιφνιδιάστηκε όταν έμαθε ότι η μελέτη που παρουσιάστηκε αφορούσε μόνο τον περίβολο. «Αυτή η κατάσταση είναι από το 2004. Εκεί το άφησα, εκεί το βρίσκω».

Η μελέτη εγκρίθηκε μετ’ επαίνων γιατί ήταν πράγματι καλή. Ομως είναι τόσο δύσκολο να συνεννοηθούν οι υπηρεσίες του υπουργείου όταν φέρνουν ένα θέμα στο Συμβούλιο;

Τα μνημεία δεν είναι πεδίο υπηρεσιακών διαφορών. Ούτε μπορούν να μένουν έκθετα στο έλεος του χρόνου και ελπίζουμε όχι των φυσικών φαινομένων όπως η Μονή Δαφνίου. Σε ένα νέο σεισμό μπορεί κανείς να εγγυηθεί την τύχη της;