Πτυχία για κορνίζες

Της Βούλας Κεχαγιά

ΟΤΑΝ ΚΑΝΕΙΣ µία επένδυση προσδοκάς, σε βάθος χρόνου, να απο δώσει κέρδη. Ακόµη και οι έλληνες µεγαλοεπιχειρηµατίες της διασποράς (µε κάποιους εξ αυτών συναντήθηκε ο Πρωθυπουργός στο πλαίσιο της προσπάθειας της κυβέρνησης για εξεύρεση υποψήφιων επενδυτών) εµφανίζονται δύσπιστοι να επενδύσουν τα λεφτά τους στη µητέρα - πατρίδα.

Οταν κάνεις µία επένδυση πρέπει να γνωρίζεις καλά και ποιος είναι ο στόχος σου. Αυτές τις ηµέρες δεκάδες χιλιάδες ελληνικές οικογένειες περιµένουν την απόδοση µιας επένδυσης πολλών χρόνων. Και δεν είναι άλλη από την επιτυχία των παιδιών τους να εισαχθούν στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ. Ουσιαστικά, οι οικογένειες περιµένουν να εισπράξουν τα οφέλη από τα χρή µατα που διέθεταν επί πολλά χρό νια για µία θέση στο Πανεπιστήµιο.

Κατανοητό. Εκατοντάδες ώρες έχουν ξοδευτεί στην παρακολού θηση φροντιστηρίων, χιλιάδες ευρώ έχουν διατεθεί για την ενίσχυση των υποψηφίων, δεκάδες ξενύχτια έχουν γίνει για την επανάληψη της επανάληψης. Παλαιότερα αυτός ο οικογενειακός στόχος ίσως και να είχε κάποια βαρύτητα. Κοινωνική. Το να έχει κάποιος πτυχίο γιατρού, νοµικού ή µηχανικού ίσως και να αποτελούσε µία καλή µετοχή στο κοινωνικό χρηµατιστήριο.

Σήµερα όµως τα πράγµα τα έχουν αλλάξει. Και ενδεχοµένως ο στόχος να χρειάζεται ανακαθο ρισµό. Ενας καλός κοµπιουτεράς, για παράδειγµα, που δεν έχει πτυχίο είναι περιζήτητος σε αντίθεση µε έναν άριστο γιατρό που ξοδεύει µία δεκαετία µόνο για να ολοκληρώσει τον κύκλο των υποχρεώσεών του προτού διοριστεί σε ένα νοσοκοµείο. Τα ελληνικά πανεπιστήµια - µε ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις -, απαξιωµένα, προσφέρουν περιορισµένου επιπέδου γνώσεις.

Και οι νέοι που αποφοιτούν από αυτά βγαίνουν στην αγορά µε προοπτική να έρθουν αντιµέτωποι µε την ανεργία, µε ένα αβέβαιο µέλλον. Καθηµερινά µαθαίνουµε ότι χιλιάδες νέοι αναζητούν επαγγελµατικό καταφύγιο στο εξωτερικό αδυνατώντας να βρουν στην Ελλάδα ερ γασία. Ακόµη όσοι πτυχιούχοι βρί σκουν δουλειά, αυτή είναι κατώτερη των προσόντων τους και η αµοιβή τους τόσο περιορισµένη ώστε δεν επαρκεί για να ζήσουν άνετα.

Το πρόβληµα ξεκινάει από τον τρόπο µε τον οποίο το ίδιο το κράτος δίνει τις κατευθύνσεις στους µαθητές από τις πρώτες τάξεις του Γυµνασίου. Το κράτος θα πρέπει να αποφασίσει εάν επιθυµεί στρατιές πτυχιούχων ανέργων και οι οικογένειες εάν επιθυµούν κορνιζαρισµένα πτυχία στα παιδικά δωµάτια που δεν έχουν αδειάσει