Περίσσεια µίσους

Του Κώστα Γεωργουσόπουλου

Είναι κανείς αφελής σε αυτήν την έρµη χώρα που να µην περίµενε να συµβεί ό,τι απεχθές συνέβη προχθές;

Είναι στατιστική σχεδόν βεβαιότητα ότι το σταµνί πολλές φορές θα πάει στη βρύση, αλλά κάποτε θα σπάσει. Οταν µια ολόκληρη κοινωνία γνωρίζει και υφίσταται χωρίς αντιστάσεις την ανάπτυξη καρκινωµάτων και δεν καυτηριάζει τις εστίες, η µετάσταση και η διασπορά είναι γεωµετρικής προόδου νοµοτέλεια. Αφήσαµε µε την ανοχή όχι µόνο της Πολιτείας να φουντώσει η τροµοκρατία των ελαχίστων δειλών, των συµπλεγµατικών, των υστερικών της βίας, των στερηµένων, των ευνούχων, των παντοιοτρόπως ανικάνων, να προσβάλλουν τα άγια δικαιώµατα των ανθρώπων για διαµαρτυρία και αντίσταση.

Η εγκληµατολογία µάς έχει προικίσει µε τεκµηριωµένα παραδείγµατα πώς οι ειδεχθείς δολοφόνοι, οι αρχάγγελοι της καταστροφής, άτοµα προβληµατικά, ανισόρροπα, καταπιεσµένα από µειονεξίες κληρονοµικές ή οικογενειακές, από ταπεινώσεις, από ήττες, από ανικανότητες και αδιέξοδα εκδικούνται στο πρόσωπο των θυµάτων τους τούς ταλαντούχους, τους ελεύθερους, τους δηµιουργικούς, τους ερωτικούς, τους ανεξάρτητους, τους επιτυχηµένους και τους χαρισµατικούς.

Οπου ο µέσος άνθρωπος χτίζει µια καριέρα µε µόχθο, ιδρώτα και υγιή ανταγωνισµό, όπου ο µέσος άνθρωπος παλεύοντας µε αντιξοότητες και εµπόδια διαπλέει τον κοινωνικό ωκεανό µε τη βαρκούλα, όπου διασχίζει το άγριο κοινωνικό δάσος ανοίγοντας δρόµο µε τα χέρια του, ο τροµοκράτης γκρεµίζει, του βγάζει τον πίρο από τη βάρκα και σπέρνει δηλητηριώδη σαρκοβόρα φυτά στα µονοπάτια.

Σε µια εποχή όπου το µίσος των ελαχίστων περίσσεψε, η χριστιανική αγάπη δεν αρκεί για να το εξολοθρεύσει.