Περί... δημοσιογραφίας

Του ΚΩΣΤΑ ΠΛΙΑΚΟΥ

«Παρασκευή, Αγγελική, Επαμεινώνδα, ζητούμε συγγνώμη. Συγγνώμη για τη σιωπή μας, για την ανοχή μας, για την αδιαφορία μας, για τον ωχαδερφισμό μας, για την ψήφο μας. Φταίμε κι εμείς που χάσατε τη ζωή σας σήμερα. Ολοι μας». Το παραπάνω το ’γραψε ο συνάδελφός μου Κώστας Π. στην ιστοσελίδα του αλλά είναι σαν να το γράψαμε μαζί.

Ντρέπομαι για το κατήφορο που έχει πάρει η χώρα μου και για την ανικανότητά της να μετατρέψει σε πολιτική απάντηση όλον αυτό το θυμό που με το δίκιο της νιώθει.

Ντρέπομαι και για το σινάφι μας και βάζω και τον εαυτό μου μέσα, που τόσα χρόνια αφήσαμε τους «διαμορφωτές της κοινής γνώμης» να αποχαυνώνουν τους συμπολίτες μας κάνοντας το άσπρο μαύρο και παπαγαλίζοντας αυτά που τους σφύραγε ο υπουργός ή ο εργοδότης τους. Χθες, όπως σχολίαζε άλλος συνάδελφος, έβαλαν τα καλά τους και «συγκλονίστηκαν» μπροστά στις κάμερες, όπως κάνουν πάντα. Μόνο που άλλα έλεγε το ρεπορτάζ που τους έδιναν οι ρεπόρτερ τους και άλλα έλεγαν αυτοί.

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ που τόσο χρόνια δεν σήκωσα τη φωνή στους από πάνω μου να τους πω «ρεεεε, τι λέτε εδώ… δεν βλέπετε την είδηση ή γιατί, ρε, μου πετάτε το θέμα».

ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ που γέμιζα σελίδες επί σελίδων υποβαθμίζοντας ειδήσεις και θέματα που θα συνέβαλαν στη πολύπλευρη ενημέρωση του πολίτη και αντί αυτού τους ενημέρωνα για το βρακί της μίας και το μπούστο της άλλης. Που όταν μου έλεγαν «γράψ’ το αλά life style», το ’γραφα και περιοριζόμουν στο να μονολογώ «τι γράφω, Θεέ μου…».

Ντρέπομαι που μια μέρα σαν τη χθεσινή αφήσαμε από το πρωί τον κόσμο χωρίς ενημέρωση στο όνομα της… εργασιακής αλληλεγγύης.

Σήμερα σε κρίση δεν βρίσκεται μόνο η ελληνική οικονομία αλλά όλο το πολιτικό οικοδόμημα και όσα το περιβάλλουν. Μαζί και η δημοσιογραφία. Οι στιγμές μεγάλων κοινωνικών γεγονότων όπως αυτές που ζούμε αποτελούν ευκαιρία για μεγάλες αλλαγές. Δεν ξέρω αν μπορούμε να αλλάξουμε αυτό που αποκαλούμε μίντια. Μπορούμε να ξεκινήσουμε όμως αλλάζοντας τους εαυτούς μας.

ΠΗΓΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ