Αναδημοσίευση απο το ANTINEWSΑπολύτως εγκωμιαστικές είναι οι παρουσιάσεις όλων των εφημερίδων και των υπολοίπων ΜΜΕ για το πρόσωπο του Χρήστου Λαμπράκη. Άπαντες, τηρώντας το πρωτόκολλο που επιβάλλει η πυραμίδα της εξουσίας, του απέδωσαν τις «πρέπουσες» τιμές.
Ο λαουτζίκος βέβαια, μπορεί να πιστεύει βέβαια ότι η κατεστημένη ελίτ φοράει πλερέζες, και δε τολμάει καν να αγγίξει το πρόσωπο Λαμπράκη, επειδή «ο νεκρός δεδικαίωται». Δεν είναι έτσι.
Ο Χρήστος Λαμπράκης και η «αυτοκρατορία» που δημιούργησε ο πατέρας του, Δημήτρης, με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, για την στήριξη του τότε Κέντρου, ήταν ο στυλοβάτης, ο εγγυητής και ο πλέον τυπικός εκπρόσωπος της Νέο-Φαναριώτικης ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης, όπως έγραψε χθες και ένας σχολιαστής του Antinews. Αυτό που θα προσθέσουμε εμείς είναι της κομπραδόρικης, συχνά λούμπεν, και πολλές φορές ξεπουλημένης σε ξένα μεγάλα συμφέροντα, «ελληνικής» αστικής τάξης.
Ο Χρήστος Λαμπράκης δεν ήταν απλώς ένα όνομα. Ήταν η προσωποποίηση του πολιτικο-οικονομικού διαπλεκόμενου συστήματος που διαμορφώθηκε στη μεταπολεμική και μεταπολιτευτική Ελλάδα. Ως εκ τούτου δεν πρόκειται για έναν απλό εκπρόσωπο, αλλά για τον «αυτοκράτορα». Τον εγγυητή του περάσματος από τη μια περίοδο στην άλλη, εκείνου, ο οποίος θα έπρεπε να δώσει την έγκρισή του είτε για πολιτικές αλλαγές, είτε για αλλαγές σε πρόσωπα στο εσωτερικό του συστήματος της ελίτ. Μέσα από ισορροπίες, συμμαχίες (και λυκο-συμμαχίες), συνεννοήσεις, ακόμα και κουμπαριές με άλλους ισχυρούς μεγαλοεπιχειρηματικούς και πολιτικούς παράγοντες, εξασφάλιζε την συνέχεια του συστήματος στην Ελλάδα.
Όταν μάλιστα, οι ισορροπίες του συστήματος αυτού καθεαυτού, ως έναν βαθμό απειλήθηκαν, όπως στην περίπτωση Ανδρέα Παπανδρέου με την «επιχείρηση Κοσκωτά», ήταν αυτός που ηγήθηκε της πεντάδας των μεγαλοεκδοτών (Τεγόπουλος, Αλαφούζος, Βαρδινογιάννης, Μπόμπολας) και οδήγησαν τον «σιδερένιο» μέσα από μια εξαιρετικά δύσκολη φάση για την υγεία του και την πολιτική του πορεία, στην αποστρατεία, χρησιμοποιώντας βέβαια, ως «εκτελεστή» την Αυριανή και τις γυμνές φωτογραφίες της Λιάνη.
Η τάση, την οποία στήριξαν ανέκαθεν οι Λαμπράκηδες, ανεξαρτήτως της κόντρας τους με τους Παπανδρέου, ήταν το Κέντρο και το ΠΑΣΟΚ. Οι διαφωνίες ανάμεσα στα δύο αυτά ονόματα, εκτός των διαφορετικών κύκλων, εντός και εκτός Ελλάδος που εκπροσωπούσαν, οφειλόταν στη διαφωνία τους για τα όρια του χωραφιού εξουσίας που ήθελε να έχει η κάθε πλευρά. Ήταν προφανές ότι ο Παπανδρέου παρέβη το «πρωτόκολλο» του συστήματος όταν επιχείρησε να μετατρέψει τον Κοσκωτά σε αντίβαρο της «ιερής Πεντάδας». Ο Λαμπράκης πάντως, ανέκαθεν εκπροσωπούσε το ευρωπαϊκό «λόμπυ» πολιτικής εξουσίας, ενώ στενότατες σχέσεις είχε ανέκαθεν και με τη Γερμανία.
Σήμερα βέβαια, η εκδοτική «πιάτσα» είναι γεμάτη νέο-Κοσκωτάδες, αλλά άπαντες σιωπούν, λόγω της ένδειας χρήματος που υπάρχει, αλλά και της απληστίας της παραδοσιακής διαπλοκής. Η τελευταία απαιτεί από τους νεοεισερχόμενους να πληρώσουν διόδια. Ακόμα κι’ αν κάποια από τα χρήματα αυτά είναι «βρώμικα». Σημάδια των καιρών κι’ αυτά. Σημάδια του κλεισίματος του κύκλου του ονομαζόμενου συστήματος της Μεταπολίτευσης. Ο κύκλος αυτός έχει κλείσει εδώ και χρόνια. Σηματοδοτείται με τις αλλαγές προσώπων στην Πολιτική, την βιολογική γήρανση και αποχώρηση της παραδοσιακής διαπλοκής και την διαδοχή της από τα παιδιά, τα οποία όμως, δεν δείχνουν ιδιαίτερες ικανότητες στη διαχείριση του συστήματος, και τέλος την είσοδο νέων προσώπων, ως επί το πλείστον εφοπλιστών και μεσαζόντων κεφαλαίων, στα ΜΜΕ και στα … σαλόνια.
Ο Χρήστος Λαμπράκης ήταν κοσμοπολίτης, αν και η ελληνική αστική τάξη μάλλον για τον επαρχιωτισμό της διακρίνεται. Δεν έκανε οικογένεια και έτσι ουδέποτε εξασφάλισε την συνέχεια του ονόματός του στο Συγκρότημα Λαμπράκη. Μάλλον, κάτι τέτοιο δεν τον ενδιέφερε. Φέρεται μάλιστα, να είχε καταλήξει σε αυτό ήδη από το μέσον της δεκαετίας του 1990, όταν έκανε κάποιες προσπάθειες να χρίσει διάδοχό του κάποιο συγγενικό του πρόσωπο. Φαίνεται ότι ήταν ένας άνθρωπος, από τους τελευταίους κλασσικούς εκπροσώπους της σύγχρονης «αριστοκρατίας», ερωτευμένος με την εξουσία, τις νέο-φαναριώτικες ίντριγκες, συνωμοσίες και παρασκηνιακά μαγειρέματα.
Όπως όλοι οι άνθρωποι αυτής της τάξης, αγαπούσε την Τέχνη, και ειδικά την κλασσική μουσική, ενώ είχε υψηλού επιπέδου παιδεία. Λέγεται ότι μέχρι τέλους έγραφε κλασσική μουσική και ότι κάποια έργα του είχαν παιχτεί στο Μέγαρο, χωρίς να φαίνεται το όνομά του. Ένας μοναχικός άνθρωπος, μεγαλωμένος με οικογενειακές ιδιαιτερότητες, ζώντας μέχρι τέλους με την υπέργηρη μητέρα του στην οδό Αναγνωστοπούλου, απέναντι από τον Κώστα Σημίτη, απόλαυσε την απόλυτη εξουσία. Κινήθηκε με αποκλειστικό γνώμονα τα συμφέροντα του ιδίου και του συστήματος που εκπροσωπούσε και ικανοποίησε τις προσωπικές του μεγάλες επιθυμίες –και με το Μέγαρο Μουσικής. Τώρα ο Λαμπράκης έφυγε, ο Τεγόπουλος πέθανε πριν από αυτόν, και οι υπόλοιποι παραδοσιακοί εκδότες είναι αρκετά μεγάλοι για να αισθάνονται πολύ καλά.
Η νέα Μεταπολίτευση έχει ξεκινήσει εδώ και τουλάχιστον μια πενταετία. Στόχος των Παπανδρέου-Σαμαρά και άλλων δυνάμεων, είναι να συνενωθούν, προκειμένου να οικοδομήσουν ένα καινούργιο πολιτικό σύστημα που δεν θα είναι οσφυοκάπμπτης στα συμφέροντα της διαπλοκής.
Ο βασιλιάς, λοιπόν, απέθανε. Καιρός να αποκαταστήσουμε τώρα και τη … Δημοκρατία!
Ο Χρήστος Λαμπράκης και η «αυτοκρατορία» που δημιούργησε ο πατέρας του, Δημήτρης, με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, για την στήριξη του τότε Κέντρου, ήταν ο στυλοβάτης, ο εγγυητής και ο πλέον τυπικός εκπρόσωπος της Νέο-Φαναριώτικης ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης, όπως έγραψε χθες και ένας σχολιαστής του Antinews. Αυτό που θα προσθέσουμε εμείς είναι της κομπραδόρικης, συχνά λούμπεν, και πολλές φορές ξεπουλημένης σε ξένα μεγάλα συμφέροντα, «ελληνικής» αστικής τάξης.
Ο Χρήστος Λαμπράκης δεν ήταν απλώς ένα όνομα. Ήταν η προσωποποίηση του πολιτικο-οικονομικού διαπλεκόμενου συστήματος που διαμορφώθηκε στη μεταπολεμική και μεταπολιτευτική Ελλάδα. Ως εκ τούτου δεν πρόκειται για έναν απλό εκπρόσωπο, αλλά για τον «αυτοκράτορα». Τον εγγυητή του περάσματος από τη μια περίοδο στην άλλη, εκείνου, ο οποίος θα έπρεπε να δώσει την έγκρισή του είτε για πολιτικές αλλαγές, είτε για αλλαγές σε πρόσωπα στο εσωτερικό του συστήματος της ελίτ. Μέσα από ισορροπίες, συμμαχίες (και λυκο-συμμαχίες), συνεννοήσεις, ακόμα και κουμπαριές με άλλους ισχυρούς μεγαλοεπιχειρηματικούς και πολιτικούς παράγοντες, εξασφάλιζε την συνέχεια του συστήματος στην Ελλάδα.
Όταν μάλιστα, οι ισορροπίες του συστήματος αυτού καθεαυτού, ως έναν βαθμό απειλήθηκαν, όπως στην περίπτωση Ανδρέα Παπανδρέου με την «επιχείρηση Κοσκωτά», ήταν αυτός που ηγήθηκε της πεντάδας των μεγαλοεκδοτών (Τεγόπουλος, Αλαφούζος, Βαρδινογιάννης, Μπόμπολας) και οδήγησαν τον «σιδερένιο» μέσα από μια εξαιρετικά δύσκολη φάση για την υγεία του και την πολιτική του πορεία, στην αποστρατεία, χρησιμοποιώντας βέβαια, ως «εκτελεστή» την Αυριανή και τις γυμνές φωτογραφίες της Λιάνη.
Η τάση, την οποία στήριξαν ανέκαθεν οι Λαμπράκηδες, ανεξαρτήτως της κόντρας τους με τους Παπανδρέου, ήταν το Κέντρο και το ΠΑΣΟΚ. Οι διαφωνίες ανάμεσα στα δύο αυτά ονόματα, εκτός των διαφορετικών κύκλων, εντός και εκτός Ελλάδος που εκπροσωπούσαν, οφειλόταν στη διαφωνία τους για τα όρια του χωραφιού εξουσίας που ήθελε να έχει η κάθε πλευρά. Ήταν προφανές ότι ο Παπανδρέου παρέβη το «πρωτόκολλο» του συστήματος όταν επιχείρησε να μετατρέψει τον Κοσκωτά σε αντίβαρο της «ιερής Πεντάδας». Ο Λαμπράκης πάντως, ανέκαθεν εκπροσωπούσε το ευρωπαϊκό «λόμπυ» πολιτικής εξουσίας, ενώ στενότατες σχέσεις είχε ανέκαθεν και με τη Γερμανία.
Σήμερα βέβαια, η εκδοτική «πιάτσα» είναι γεμάτη νέο-Κοσκωτάδες, αλλά άπαντες σιωπούν, λόγω της ένδειας χρήματος που υπάρχει, αλλά και της απληστίας της παραδοσιακής διαπλοκής. Η τελευταία απαιτεί από τους νεοεισερχόμενους να πληρώσουν διόδια. Ακόμα κι’ αν κάποια από τα χρήματα αυτά είναι «βρώμικα». Σημάδια των καιρών κι’ αυτά. Σημάδια του κλεισίματος του κύκλου του ονομαζόμενου συστήματος της Μεταπολίτευσης. Ο κύκλος αυτός έχει κλείσει εδώ και χρόνια. Σηματοδοτείται με τις αλλαγές προσώπων στην Πολιτική, την βιολογική γήρανση και αποχώρηση της παραδοσιακής διαπλοκής και την διαδοχή της από τα παιδιά, τα οποία όμως, δεν δείχνουν ιδιαίτερες ικανότητες στη διαχείριση του συστήματος, και τέλος την είσοδο νέων προσώπων, ως επί το πλείστον εφοπλιστών και μεσαζόντων κεφαλαίων, στα ΜΜΕ και στα … σαλόνια.
Ο Χρήστος Λαμπράκης ήταν κοσμοπολίτης, αν και η ελληνική αστική τάξη μάλλον για τον επαρχιωτισμό της διακρίνεται. Δεν έκανε οικογένεια και έτσι ουδέποτε εξασφάλισε την συνέχεια του ονόματός του στο Συγκρότημα Λαμπράκη. Μάλλον, κάτι τέτοιο δεν τον ενδιέφερε. Φέρεται μάλιστα, να είχε καταλήξει σε αυτό ήδη από το μέσον της δεκαετίας του 1990, όταν έκανε κάποιες προσπάθειες να χρίσει διάδοχό του κάποιο συγγενικό του πρόσωπο. Φαίνεται ότι ήταν ένας άνθρωπος, από τους τελευταίους κλασσικούς εκπροσώπους της σύγχρονης «αριστοκρατίας», ερωτευμένος με την εξουσία, τις νέο-φαναριώτικες ίντριγκες, συνωμοσίες και παρασκηνιακά μαγειρέματα.
Όπως όλοι οι άνθρωποι αυτής της τάξης, αγαπούσε την Τέχνη, και ειδικά την κλασσική μουσική, ενώ είχε υψηλού επιπέδου παιδεία. Λέγεται ότι μέχρι τέλους έγραφε κλασσική μουσική και ότι κάποια έργα του είχαν παιχτεί στο Μέγαρο, χωρίς να φαίνεται το όνομά του. Ένας μοναχικός άνθρωπος, μεγαλωμένος με οικογενειακές ιδιαιτερότητες, ζώντας μέχρι τέλους με την υπέργηρη μητέρα του στην οδό Αναγνωστοπούλου, απέναντι από τον Κώστα Σημίτη, απόλαυσε την απόλυτη εξουσία. Κινήθηκε με αποκλειστικό γνώμονα τα συμφέροντα του ιδίου και του συστήματος που εκπροσωπούσε και ικανοποίησε τις προσωπικές του μεγάλες επιθυμίες –και με το Μέγαρο Μουσικής. Τώρα ο Λαμπράκης έφυγε, ο Τεγόπουλος πέθανε πριν από αυτόν, και οι υπόλοιποι παραδοσιακοί εκδότες είναι αρκετά μεγάλοι για να αισθάνονται πολύ καλά.
Η νέα Μεταπολίτευση έχει ξεκινήσει εδώ και τουλάχιστον μια πενταετία. Στόχος των Παπανδρέου-Σαμαρά και άλλων δυνάμεων, είναι να συνενωθούν, προκειμένου να οικοδομήσουν ένα καινούργιο πολιτικό σύστημα που δεν θα είναι οσφυοκάπμπτης στα συμφέροντα της διαπλοκής.
Ο βασιλιάς, λοιπόν, απέθανε. Καιρός να αποκαταστήσουμε τώρα και τη … Δημοκρατία!
ΠΗΓΗ ANTINEWS
Οι ενδιαφερόμενοι ας ρίξουν μια ματιά και ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου