Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ Ακούω για τη χρεοκοπία της Ελλάδας και τρομοκρατούμε. Όλοι τρομοκρατούμαστε. Η ενοχή για ό,τι κακό έχει γίνει σ’ αυτή τη χώρα είναι ασήκωτη, ενδοβάλλεται και μου συντρίβει την ψυχή.
Διάβαζα, μάλιστα, χθες, ότι είμαι «Μια χώρα που ζει ξοδεύοντας και δανείζεται για να ξοδέψει, μια χώρα χρεωμένη πολύ πάνω από το εισόδημά της, μια χώρα…»(Γ. Πρετεντέρης-Το Βήμα).
Άραγε η χώρα είμαι εγώ ως φυσικό πρόσωπο, που τρώει και τα σπάει στα μπουζούκια ή περιπλέει με τα κότερα τη Μύκονο, όλα με δανεικά;
Είμαι εγώ «μια χώρα που ζει ξοδεύοντας και δανείζεται για να ξοδεύει…»;
Κοιτάζομαι στον καθρέφτη! Ώστε εγώ ευθύνομαι για όλα;
Παθαίνω κρίση λόγω ενοχών. Σκέφτομαι τα παιδιά, τις μελλοντικές γενιές, κι επειδή δεν θέλω η ιστορική μας χώρα, η πηγή του πολιτισμού να υφίσταται τέτοιον εξευτελισμό, σκέφτομαι να παραδοθώ στο δικαστήριο της Χάγης! Όμως, σκέφτομαι αίφνης ότι εγώ δεν έχω πάει ποτέ στα μπουζούκια. Και στη Μύκονο πέρασα με το καράβι της γραμμής (κατάστρωμα) απ’ έξω. Πολύ περισσότερο δεν έχω δανειστεί παρά για ένα αυτοκίνητο που είχα μεράκι για να κάνω μόστρα στο χωριό.
Γι’ αυτό, αν ευθύνομαι για το δάνειο αυτό, το οποίο έχει αποπληρωθεί εδώ και μία πενταετία, να τιμωρηθώ παραδειγματικά ως… χώρα και ως πρόσωπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου