Ο «καλός θεός της Ελλάδας» αφήνει την τύχη μας στα ΧΕΡΙΑ μας

Της ΤΑΣΟΥΛΑΣ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ

Ακατόρθωτη θεωρεί η Le Monde τη διάσωση της Ελλάδας, την οποία χαρακτηρίζει άρρωστο μέλος και λαθρεπιβάτη της Ευρωζώνης, δηλητήριο που παραλύει την Ευρώπη, εστία μόλυνσης για όλα τα σοβαρά προβλήματα της Ε. Ε., πρόσκομμα και συμφορά για τον Ολάντ.

Περισσότερο... διπλωματική είναι η στάση των εταίρων μας. Απαξάπαντες κόπτονται για τη διάσωση της χώρας μας, άσχετα αν όλοι προεξοφλούν την καταστροφή της. Ενόσω η Ελλάδα εσωτερικά καταρρέει και οι πολίτες της αγωνιούν για το αύριο - το σχέδιο «δεν βγαίνει», οι φόροι, οι περικοπές, η λιτότητα τους βυθίζουν βαθύτερα στην κρίση...

Ομως τι εννοούν σωτηρία της Ελλάδας όσοι την ανέλαβαν, εντός κι εκτός χώρας, οι κατ’ ευφημισμόν σωτήρες και σωζόμενοι; 

Σίγουρα, διαφορετικά πράγματα. Οι ευαγγελιστές της διάσωσης της Ελλάδας επισήμως περιγράφουν τη σωτηρία ως πλέγμα παράλληλων πρακτικών - προγράμματα οικονομικής στήριξης, σκληρή λιτότητα, διαρθρωτικές αλλαγές, αυστηρή παρακολούθηση ανά βήμα. Ομως, όσο κι αν εμφανίζονται συνεπείς με τα σχέδια, στην πορεία αναφύονται προβλήματα, ίσως λόγω δομής και λειτουργίας του συστήματος, που οι ίδιοι αδυνατούν ή δεν θέλουν να λύσουν. Είναι κάπως όπως με τα στεγαστικά δάνεια. Ενώ θεωρούνται ως ο πλέον ασφαλής τρόπος για την απόκτηση κατοικίας, μπορεί να αποδειχθούν (όπως στην κρίση του 2008 στις ΗΠΑ) ότι αυξάνουν τον αριθμό των ατόμων χωρίς κατοικία... Και η πιο μικρή απόκλιση μπορεί να προκαλέσει καταιγίδα που θα φέρει τον κατακλυσμό, από τον οποίο θα διασωθεί όχι βεβαίως ο δανειζόμενος.

Οι μισοί Ευρωπαίοι θεωρούν απώλεια χρόνου την προσπάθεια διάσωσης της Ελλάδας, μια «αυταπάτη», και επιμένουν στην έξοδο της χώρας μας από το ευρώ. «Η έλλειψη ανταγωνιστικότητας, ο φθηνός δανεισμός που διόγκωσε τεχνητά μισθούς και τιμές μπορούν να αντιστραφούν μόνο με την υιοθέτηση νέου νομίσματος και τη δραστική του υποτίμηση» (Χανς Βέρνερ Σιν, πρόεδρος του γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών). Αλλοι μας έχουν ήδη ξεγράψει: «Οι σκληρές θυσίες κάνουν όλο και περισσότερους να υιοθετούν την απόλυτη άρνηση, γεγονός που θέτει την Ελλάδα οριστικά στο περιθώριο» (γερμανικός Τύπος).

Οι πολίτες ερμηνεύουν με διαφορετικούς όρους τη σωτηρία της χώρας. Αλλοι ως παραμονή στο ευρώ και στο Μνημόνιο, όμως με λιγότερο επαχθείς όρους, άλλοι ως παραμονή στο ευρώ, αλλά έξοδο από το Μνημόνιο, κι άλλοι ως έξοδο από το ευρώ και «θα τα καταφέρουμε».

Αυτή δεν μπορεί παρά να είναι η ολόθερμη ευχή και η στόχευση όλων, να τα καταφέρουμε. Αλλά ας βγάλουμε από το μυαλό μας την εικόνα του «καλού Θεού της Ελλάδας» (υποστηρικτικά ρουσφετολογικά δίκτυα), να ρίχνει σίγουρη ζαριά -μετά την οικεία παλινδρόμηση της χούφτας και το φτύσιμο- και να μας σώζει από το χείλος της καταστροφής, να μας ξεμπλέκει, να μας ξελασπώνει, να μας ξελεκιάζει, να μας ξενοιάζει - ανώδυνα. 

Ο «καλός θεός της Ελλάδας», άσχετα με το τι υπόσχεται, δεν μπορεί πλέον παρά να παρατήσει την ευθύνη της «τύχης», στα χέρια μας. Δυστυχώς, μαζί και με όλα του τα τραγικά, τα ολέθρια λάθη.

Η καταφυγή σε έναν νέο θεό, για να ξεκουραστούμε στη σκιά των νεότευκτων εντολών και των ταγμένων θαυμάτων του, θα αποτελούσε ίσως ένα νέο, εξίσου μοιραίο, βήμα προς το κενό.