Mέρες πέρασαν από τις εκλογές κι ακόμη εκπλήσσομαι με εκείνους που εκπλήσσονται από το αποτέλεσμα.
Υστερα από όσα συνέβησαν τα τελευταία δυόμισι χρόνια και όσα απειλούνται να συμβούν, πώς περίμεναν άραγε να ψηφίσουν οι Ελληνες; Ως ελβετοί εισοδηματίες;
Εκείνο που πραγματικά εκπλήσσει, λοιπόν, δεν είναι το αποτέλεσμα. Είναι η αδυναμία (ή μήπως η ανικανότητα;) του πολιτικού συστήματος να το διαχειριστεί.
Αντιλαμβάνομαι ότι κάποιοι ψήλωσαν απότομα και δεν έχουν προλάβει να αλλάξουν νούμερο σακακιού. Οπως αντιλαμβάνομαι ότι κάποιοι άλλοι κόντυναν απότομα κι ακόμη δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι έπεσαν κατηγορία.
Το αποτέλεσμα, όμως, είναι ότι δεν έχουμε καν κυβέρνηση και, όπως φαίνεται, θα αργήσουμε πολύ να βρούμε μια.
Διότι αυτά τα περί «καθαρής εντολής» που δήθεν διαχειρίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ τα ακούω βερεσέ.
Αν η εντολή είναι καθαρή, τότε γιατί ψάχνουμε για κυβέρνηση; Και ποια εντολή είναι καθαρή όταν το μεγαλύτερο κόμμα πήρε 18,8%;
Αρα, το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό: ότι την περασμένη Κυριακή ο ελληνικός λαός δεν έδωσε καμία καθαρή εντολή και τα κόμματα αποδεικνύονται ανίκανα να βρουν λύσεις χωρίς τυφλοσούρτη.
Ευτυχώς Ή δυστυχώς, όμως, αυτούς έχουμε. Αυτούς ψηφίσαμε. Αυτούς ενδεχομένως θα ξαναψηφίσουμε. Και με αυτούς θα πρέπει να σωθεί η χώρα - λέμε και κανένα καλαμπούρι για να σπάσει η κατάθλιψη…
Δεν είμαι, λοιπόν, καθόλου αισιόδοξος. Και το κακό προαίσθημά μου γίνεται εντονότερο όταν αναλογίζομαι ότι επτά στους δέκα νέους κάτω των 25 ετών ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ ή Χρυσή Αυγή ή Καμμένο ή άκρα Αριστερά - χωρίς, προς Θεού, να εξομοιώνω αυτές τις επιλογές!
Και τι ήθελες να ψηφίσουν, θα με ρωτήσετε, όταν μουντζώνουν στις παρελάσεις; Ή όταν οι δάσκαλοι κι οι οικογένειές τους δεν τους έχουν μπολιάσει στοιχειωδώς με την έννοια της δημοκρατικής και κοινωνικής τάξης;
Διότι, για να είμαι ειλικρινής, μπορώ θαυμάσια να καταλάβω και να συμμεριστώ την απελπισία του άνεργου πενηντάρη που ξέρει ότι δύσκολα θα ξαναβρεί δουλειά, του επαγγελματία που αντιμετωπίζει πρόβλημα επιβίωσης, του συνταξιούχου που πένεται ή του έμπορου που αναγκάστηκε να βάλει λουκέτο στο μαγαζί του.
Αλλά ένας νέος είκοσι ή είκοσι δύο χρόνων πότε πρόλαβε να απελπιστεί; Τι είναι εκείνο που δεν μπορεί να παλέψει και να κατακτήσει; Πότε αποφάσισε ότι δεν του αξίζει η κοινωνία, όταν ακόμη δεν ξέρει τι αξίζει ο ίδιος;
Για μένα αυτό είναι το ουσιαστικό πρόβλημα. Μια γενιά που απελπίστηκε πριν ελπίσει. Η οποία προετοιμαζόταν χαρωπά να ζήσει μια φούσκα που έσκασε.
Και τώρα που καλείται να προσαρμοστεί σε χαμηλότερα επίπεδα προσδοκιών και ευημερίας, βιώνει την προσπάθεια ως κακοτυχία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου