Του Αποστολου Λακασα
«Στα 31 χρόνια της δουλειάς μου στην εκπαίδευση, κανείς δεν μου έχει πει εάν αυτό το κάνω καλά ή το άλλο άσχημα. Δεν θέλω να συνεχιστεί αυτό. Θέλω να αντισταθώ σε αυτή τη νοοτροπία. Γι’ αυτό και υποστηρίζω την αξιολόγηση των σχολικών μονάδων».
Τα λόγια ανήκουν στον ιστορικό κ. Γιάννη Αντωνίου, διευθυντή του 2ου Πειραματικού Γυμνασίου Αθηνών. Ο σύλλογος διδασκόντων του σχολείου με σημαντική πλειοψηφία (38 υπέρ επί συνόλου 55 εκπαιδευτικών) αποφάσισε το σχολείο να συμμετάσχει στο πιλοτικό πρόγραμμα αυτοαξιολόγησης, που θα ξεκινήσει το υπουργείο Παιδείας από την επόμενη σχολική χρονιά. Με βάση τη σχετική εγκύκλιο, το πρόγραμμα θα αναπτυχθεί σε τέσσερις φάσεις, ξεκινώντας από την καταγραφή των υποδομών, ώστε να γίνει διάγνωση των ελλείψεων, και φθάνοντας στο σκέλος της αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου.
Το πρόγραμμα έχει δεχθεί την οξύτατη πολεμική της ΟΛΜΕ, η οποία ζητά από τους εκπαιδευτικούς γενική... ανυπακοή. Μάλιστα, σε πολλά σχολεία οι συνδικαλιστές παρενέβησαν για να αποτρέψουν μία υπέρ του προγράμματος απόφαση των καθηγητών, ενώ και η πλειονότητα των σχολικών συμβούλων είναι αρνητική και καχύποπτη με τα σχολεία-«προδότες». Ετσι, ελάχιστα έχουν δηλώσει συμμετοχή στο πρόγραμμα της αυτοαξιολόγησης. Είναι ενδεικτικό ότι στις πολυσυλλεκτικές κεντρικές γειτονιές της Αθήνας μόλις 3 σχολεία έχουν δηλώσει συμμετοχή από τα 230. Δηλαδή, λίγο περισσότερο από το 1%!
«Ο πολιτισμένος κόσμος έχει μάθει να μετράει και να αποτιμά από την εποχή του Γαλιλαίου», λέει ο κ. Αντωνίου, και ξεπερνά τις όποιες υπόνοιες για «φαγοπότι ημετέρων με ευρωπαϊκά κονδύλια» (το πρόγραμμα χρηματοδοτείται από το ΕΣΠΑ), τονίζοντας ότι «στην περίπτωση που υπάρχει κάποιο επιμίσθιο για τον διευθυντή του σχολείου, θα το καταθέσω στο ταμείο του σχολείου».
Το εντυπωσιακό, μάλιστα, είναι ότι οι συνδικαλιστές στην περίπτωση αυτή ρίχνουν τις μεταξύ τους διαχωριστικές γραμμές, με αποτέλεσμα το «Οχι στην αξιολόγηση» να αποτελεί προϊόν ομόθυμης διαπαραταξιακής σύμπλευσης ενός φάσματος που καλύπτει τον χώρο από τη Ν.Δ. μέχρι ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.
«Για κάποιους η συντεχνία μοιάζει να έχει τα χαρακτηριστικά της πατρίδας. Και αυτοί αντιλαμβάνονται τη συντεχνία ως ένα σύνολο που δεν μπορεί να ελέγχει κανείς», παρατηρεί ο κ. Αντωνίου. Αλλωστε, η άρνηση της αξιολόγησης αποτελεί «πάγια θέση του κλάδου» τα τελευταία 30 χρόνια. «Βέβαια, εάν κανείς προσπεράσει τη βαρετή κοινοτοπία του καταγγελτισμού για καθετί και της πιο σκοτεινής κινδυνολογίας, μένουν οι πραγματικές αιτίες που εξηγούν τη στάση της ΟΛΜΕ. Δηλαδή, η λυσσώδης υπεράσπιση του εξισωτισμού προς τα κάτω, η διατήρηση του συστήματος της αναξιοκρατίας και τα πελατειακά δίκτυα των κομμάτων, στη διαχείριση των οποίων οι συνδικαλιστικές ηγεσίες παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο», τονίζει ο ίδιος. Και συμπληρώνει: «Ξέρω ότι μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες ελάχιστα σχολεία θα συμμετάσχουν στο πρόγραμμα αξιολόγησης, ωστόσο η ένταση της αντιπαράθεσης με την άλλη όχθη, τα καθιστά ισχυρό αντιπαράδειγμα στον ισοπεδωτισμό και στον λαϊκισμό της συνδικαλιστικής νομενκλατούρας και του κομματικού συστήματος που την υποβαστάζει.
Είναι προφανές ότι η συντήρηση αυτού του πνιγηρού σκηνικού αναδεικνύεται για άλλη μια φορά σε οργανικό στοιχείο της παθογένειας της δημόσιας εκπαίδευσης».
πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου