Η αφαίμαξη της ελληνικής νεολαίας

Του ΘΑΝΑΣΗ ΔΡΙΤΣΑ

(Καρδιολόγου στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο)

Ακουσα πρόσφατα να ωρύεται, διαμαρτυρόμενος σε γνωστό ραδιοφωνικό σταθμό, εκπρόσωπο της Νομαρχίας Αρτας, επειδή προέκυψε ότι το Γενικό Επιτελείο Στρατού πρόκειται να καταργήσει το κέντρο Στρατιωτικής Εκπαίδευσης Υγειονομικού (μαζί με άλλα ίσως περιφερειακά κέντρα στρατιωτικής εκπαίδευσης), το οποίο εδώ και πολλές δεκαετίες είχε την έδρα του στην Αρτα.  Και η οξύτατη αντίδραση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης βασίζεται στο γεγονός ότι η οικονομία π.χ. της Αρτας, όπως και πολλών άλλων επαρχιακών πόλεων, βασίζεται στον φαντάρο.

Ο σημερινός φαντάρος είναι πιο εύπορος και γερά χαρτζιλικωμένος από την οικογένειά του (σε αντίθεση με το μίζερο και φτωχό φανταράκι της δεκαετίας του '60-'70), έτσι ώστε αφήνει πολύ χρήμα στις καφετέριες, τις ψησταριές και τα σουβλατζίδικα της επαρχίας, εκτός από τα ενοίκια που αφήνει στους ιδιοκτήτες, αφού συνήθως νοικιάζει και γκαρσονιέρα. Δεν είμαι ειδικός σε στρατιωτικά ζητήματα και σίγουρα δεν έχω καταλάβει βάσει ποίας εθνικής στρατηγικής παρουσιάζεται τόσο μεγάλος αριθμός στρατιωτών σε κέντρα εκπαίδευσης με έδρα μη συνοριακές επαρχιακές πόλεις, όμως το εύλογο ερώτημά μου είναι: γιατί τελικά αποφάνθηκαν σήμερα οι επιτελείς (έπειτα από τόσες μεταπολεμικές δεκαετίες) ότι τα κέντρα αυτά είναι οικονομικά ασύμφορα και πρέπει να σταματήσει τώρα η λειτουργία τους;

Δεν είναι καθόλου απίθανο, η λειτουργία τόσων κέντρων στρατιωτικής εκπαίδευσης στην επαρχία να εξυπηρετεί περισσότερο την τοπική οικονομία παρά την εθνική άμυνα, όπως και η λειτουργία μεγάλου αριθμού αμφίβολης αξίας πανεπιστημιακών σχολών και ΤΕΙ σε επαρχιακές πόλεις να εξυπηρετεί μια τοπική οικονομία, που απομυζεί τόσο τον φοιτητή όσο και τον φαντάρο. Εδώ βρισκόμαστε απέναντι σε μια απίστευτη αστοχία και εκτροπή της αποστολής και των δύο ακρογωνιαίων λίθων της ζωής κάθε λαού, δηλαδή της παιδείας και της εθνικής άμυνας.

Στην αφαίμαξη του φοιτητή και του στρατιώτη μπορεί σίγουρα να προστεθεί και η αφαίμαξη του μαθητή από την χωρίς όρια παραπαιδεία σε συνδυασμό με την ανεπάρκεια του εκπαιδευτικού συστήματος. Και, δυστυχώς, η παραπαιδεία αφορά επίσης μαθητές που φοιτούν σε ιδιωτικά σχολεία, αφού ακόμη και για τους μαθητές ιδιωτικών σχολείων αναγκάζονται οι γονείς να συμπληρώνουν την προετοιμασία των παιδιών με φροντιστήρια εκτός σχολείου, προφανώς διότι η πλειονότητα και των ιδιωτικών σχολείων δεν παρέχει επαρκή κατάρτιση.

Αναζητώντας πρόσφατα Γυμνάσιο-Λύκειο για να γράψω τα παιδιά μου, ρώτησα τον λυκειάρχη δημόσιου γειτονικού σχολείου αν ελέγχει καθόλου το διδακτικό έργο των καθηγητών του και η απάντησή του ήταν αποστομωτική: Μα δεν έχω κανένα δικαίωμα αξιολόγησης και, επιπλέον, οι καθηγητές του σχολείου είναι πολύ κουρασμένοι από τα ιδιωτικά μαθήματα που κάνουν σε φροντιστήρια!

Η αφαίμαξη του στρατιώτη, του φοιτητή και του μαθητή έχει γίνει αυτονόητη, κάτι σαν ανίατη ασθένεια που έχει περάσει ανώδυνα μέσα στην πέτσα του Νεοέλληνα -έτσι ο τόπος μας ουσιαστικά αυτοκαταστρέφεται, αφού απογοητεύει τους νέους. Αποτελεί πλέον πρώτιστο μέλημα κάθε σύγχρονης πολιτείας να προσφέρει ουσιώδεις προτάσεις ανάπτυξης στις τοπικές οικονομίες, μακριά από το τεμπέλικο, το προσωρινό, το εύκολο.

Η ελληνική τοπική επαρχιακή οικονομία ίσως θα πρέπει να επιβιώσει στο μέλλον με λιγότερες καφετέριες, σουβλατζίδικα και ψησταριές. Ας αφήσουμε όμως απερίσπαστους και ανέγγιχτους τους μαθητές, τους φοιτητές, τους στρατιώτες μας. Μοναδική και ιερή αποστολή τους είναι η απόκτηση παιδείας και η ενίσχυση της εθνικής άμυνας.