Του Ρούσσου Βρανά
Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ, στον οποίο αποδίδεται η ιδέα πως τα ιδιωτικά συµφέροντα πρέπει να υποκαταστήσουν τις κυβερνήσεις, έλεγε πως ο κόσµος µας βρίσκεται στο κατώφλι µεγάλων και παγκόσµιων αλλαγών. Το µόνο που χρειαζόµαστε, εξηγούσε, είναι µια κρίση µεγάλης κλίµακας που θα κάνει τους ανθρώπους να αποδεχθούν τη νέα παγκόσµια τάξη.
Η µεγάλη κρίση ήρθε. Και είναι µια κρίση χρέους. Τα ιδιωτικά συµφέροντα τη θεωρούν µια σπουδαία ευκαιρία που ανέµεναν από καιρό για ακόµη περισσότερα κέρδη. Οµως, µολονότι η κρίση ήταν αναµενόµενη, το ευρωπαϊκό διευθυντήριο επιµένει να χαρακτηρίζει «εξαίρεση» κάθε χώρα που προσφεύγει στο Διεθνές Νοµισµατικό Ταµείο γονατισµένη από τα βάρη των χρεών της. Και να την υποβάλλει σε έναν δηµοσιονοµικό µαζοχισµό που είναι η χαρά κάθε τραπεζίτη. Παρατηρώντας από το βορειοανατολικό άκρο της Ευρωπαϊκής Ενωσης τον Γολγοθά των υπερχρεωµένων χωρών του ευρωπαϊκού Νότου, οι βαλτικές χώρες αναγνωρίζουν σε αυτές κάτι από τον εαυτό τους. Γιατί ήταν οι πρώτες που εφάρµοσαν δρακόντεια µέτρα λιτότητας χωρίς να µπορούν ακόµη να βγουν από τη µαύρη τρύπα.
Θύµα του συνδρόµου της Στοκχόλµης (κυριολεκτικά, αφού η χώρα χρωστάει σε σουηδικές τράπεζες), η κυβέρνηση της Λιθουανίας έσφιξε υποτακτικά το ζωνάρι των πολιτών της, τόσο πολύ που το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της µειώθηκε 17%.
«Πήραµε το µάθηµά µας πολύ επώδυνα» έλεγε ο πρωθυπουργός της χώρας, Αντριους Κουµπίλιους, στο Γαλλικό Πρακτορείο. «Καταλάβαµε πως η δηµοσιονοµική σταθερότητα είναι ο µόνος τρόπος για να επιβιώσουµε». Οµως, ένα µεγάλο µέρος των συµπατριωτών του τον βλέπουν σαν έναν σύγχρονο Κουίσλινγκ.
Το ίδιο συνέβη και στη Λετονία. Αντί για την ευηµερία που τους είχαν υποσχεθεί µετά την ανεξαρτησία τους από τη Σοβιετική Ενωση, οι βαλτικές χώρες επέβαλαν στους πολίτες τους τη φτώχεια. Οταν το λετονικό Κοινοβούλιο ψήφισε λιτότητα τον Δεκέµβριο του 2008, οι κοινωνικές διαµαρτυρίες έριξαν την κυβέρνηση τον επόµενο µήνα. Οµως, στη θέση της ήρθε άλλη µια νεοφιλελεύθερη «κατοχική κυβέρνηση», όπως τη χαρακτηρίζει ο Μάικλ Χάντσον, καθηγητής των Οικονοµικών στο Πανεπιστήµιο του Μιζούρι, που λειτουργεί για λογαριασµό των διεθνών τραπεζικών συµφερόντων.
Ενας κοινωνικός πόλεµος έχει ξεσπάσει σε παγκόσµια κλίµακα, τέτοιος όπως τον είχε επιθυµήσει ο Ροκφέλερ, ένας πόλεµος του χρηµατιστικού κεφαλαίου εναντίον ολόκληρων οικονοµιών, εναντίον κυβερνήσεων και εναντίον του κόσµου της εργασίας. Τα θύµατά του δεν είναι η εξαίρεση. Είναι ο κανόνας. Ολόκληρα κράτη µετατρέπονται σε σκιώδεις οντότητες που δεν λειτουργούν πια για το µακροπρόθεσµα εθνικό συµφέρον, αλλά για λογαριασµό του χρηµατιστικού κεφαλαίου και των ξένων δυνάµεων που διαρπάζουν τα περιουσιακά στοιχεία των χωρών.
Το µεγάλο διακύβευµα είναι σήµερα αν οι χώρες και οι οικονοµίες τους θα κυβερνώνται στο εξής από τους δανειστές τους ή από τους λαούς τους, που θα δρέπουν αυτοί τους καρπούς της εργασίας τους. Κατοχικές κυβερνήσεις οι λαοί γνώρισαν πολλές, αλλά όλες τους είχαν περιορισµένη ηµεροµηνία λήξεως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου