Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ μας θυμίζει ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ στίχους...
Κοιτάζουμε τριγύρω μας απορημένοι, διστακτικοί, έκπληκτοι. Πώς γινήκαν όλα αυτά;
Φταίμε κι εμείς, είναι η αλήθεια. Αργήσαμε, εφησυχάσαμε (άλλοι παραιτήθηκαν ή ενσωματώθηκαν). Όλα όσα συνέβησαν φαντάζουν τραγικά έξαφνα μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας. Ακόμη και των πιο υποψιασμένων.
«Λυπάμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι
μέσα από τα δάκτυλά μου
χωρίς να πιω ούτε μια στάλα.
Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.
Ένα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,
δεν έχω άλλη συντροφιά.
Ό,τι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια
που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι
και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου».
(Γιώργος Σεφέρης).
Βέβαια, από την άλλη, είναι γεγονός πως «γνωρίζουμε τον ένοχο, κι είναι γνωστή η αιτία»:
«Δεν έχεις πια Όλυμπε θεούς,
μηδέ λεβέντες η Όσσα,
μόνο ραγιάδες έχεις πια,
σκυφτούς για το χαράτσι.
Των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.
Και χορό τριγύρω σου θα στήσουν
με βιολιά και με ζουρνάδες
γύφτοι, Εβραίοι, αράπηδες, πασάδες.
Και τα γόνατά τους θα λυγίσουν οι τρανοί σου
και θα γίνουν των ραγιάδων οι ραγιάδες».
(Κωστής Παλαμάς)
Παρ' όλα ταύτα, συνεχίζουμε το ταξίδι, άλλοτε ατομικό, άλλοτε συλλογικό, με αντίθετες και αλληλοσυγκρουόμενες σκέψεις και απόψεις, με κουράγιο και περίσκεψη, προς την Αυτογνωσία και προς ένα νέο Συλλογικό όνειρο (μια νέα Αυταπάτη;):
«Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή
που δεν αρμενίσαμε ακόμα.
Το πιο όμορφο παιδί δε μεγάλωσε ακόμα.
Τις πιο όμορφες μέρες,
Τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Κι ό,τι πιο όμορφο θα 'θελα να σου πω,
Δεν σ' το 'χω πει ακόμα»
(Ναζίμ Χικμέτ).
Αλλά προσοχή: Για να μη νομιστεί ότι ξεχάστηκε ο ΘΥΜΟΣ μας, κλείνω ως εξής:
«Πάρε ένα σβώλο Μήτρο
και διώξε εκείνα τα σκυλιά που μας χαλούν το φύτρο».
(Αριστοτέλης Βαλαωρίτης).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου