Γράφει ο συνθέτης ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΝΑΚΑΣ
Τα γεγονότα το αποδεικνύουν περίτρανα ότι η Ελλάδα είναι η χώρα των χαμένων ευκαιριών. Κανείς στις μέρες αυτές δεν μπορεί να το αρνηθεί.
Αναφέρομαι στην ανεξήγητη (!) απροθυμία των καθ’ ύλην αρμοδίων να στρέψουν το βλέμμα τους (και) προς ανατολάς, να δουν, να ακούσουν, να ενθαρρύνουν όσα συμβαίνουν σε πολιτιστικό επίπεδο σε χώρες της Ανατολής και αφορούν τον ελληνικό πολιτισμό.
Δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις από τις πολλές που, ασφαλώς, υπάρχουν
Σε τμήματα σχετικού ενδιαφέροντος στα πανεπιστήμια της Αγκυρας και της Τεχεράνης λειτουργούν τομείς διαθρησκευτικής προσέγγισης της ελληνοβυζαντινής υμνογραφίας με μεγάλη συμμετοχή φοιτητών των χωρών αυτών. Προκαλεί εντύπωση, για παράδειγμα, ότι ο Ακάθιστος Υμνος διδάσκεται στο πρωτότυπο και αναλύεται σε βάθος από Τούρκους και Πέρσες διδάσκοντες, οι οποίοι γνώρισαν τη βυζαντινή μουσική στη διάρκεια των επισκέψεών τους στην Ελλάδα!
Μακρύτερα, στη μακρινή Κίνα, έχουν συσταθεί την τελευταία δεκαετία αναρίθμητοι όμιλοι προβολής του ελληνικού πολιτισμού στην πολυπληθή χώρα, χρηματοδοτούμενοι κυρίως από τα κατά τόπους επιμελητήρια και συνδέσμους.
Πολλοί Κινέζοι μαθαίνουν να παίζουν με πάθος ελληνικά λαϊκά μουσικά όργανα, όπως το λαούτο (!), το οποίο προσομοιάζουν στο δικό τους δημοφιλές όργανο σανσιάν!
Μη μονοπωλούμε το βλέμμα μας στο λυκόφως, αφού υπάρχει και το λυκαυγές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου