Γράφει ο Δαμωνίδης
Ο γόος από τα βάθη της Νεοελληνικής Ιστορίας θα αντηχεί και το Πνεύμα της Εθνικής Ανεξαρτησίας θα υπερίπταται των θόλων της Βουλής των Ελλήνων τη στιγμή που οι Patres Patriae (οι «Πατέρες του Έθνους»!) θα εγκρίνουν με την ψήφο τους το Καθεστώς της Νέας Υποτέλειας και θα επικυρώνουν εκ νέου το «Σύμφωνο της πωληθείσης Ελλάδος» (νυν «Μνημόνιο») στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το οποίο καθάπτεται των Εργασιακών και Ασφαλιστικών Δικαιωμάτων του Ελληνικού Λαού.
Τα «Τζάκια» και τότε, το καλοκαίρι του 1825 στη Γ' Εθνική Συνέλευση, έσυραν το Ελληνικό Έθνος εναντίον της θέλησης του «Λαού και των Αρμάτων», κατά τη μνημειώδη φράση του «Γέρου του Αγώνα», και έθεσαν «… εκουσίως την ιεράν παρακαταθήκην της αυτού Ελευθερίας, Εθνικής Ανεξαρτησίας και της πολιτικής αυτού υπάρξεως υπό την μοναδικήν υπεράσπισιν της Μεγάλης Βρεταννίας»!
Οι πολιτικές «Φαμίλιες» (αυτή η ιδιότυπη κοινοβουλευτική μοναρχία) σήμερα μετέρχονται τα ίδια μέσα και τρόπους για την αποδοχή «εκουσίως» εκ μέρους του Λαού της Νέας Ξενοκρατίας…
Τη στιγμή εκείνη, πριν από 185 χρόνια, ο πρώτος πρόεδρος της πρώτης Βουλής του Νεοελληνικού Κράτους, ο «αγνότερος και περισσότερον ανιδιοτελής…», ο Πατριώτης που «… εδαπάνησεν καθ' όλην την διάρκειαν του υπέρ Πατρίδος Πολέμου και τον έσχατον οβολόν του…», ο Δημήτριος Υψηλάντης, εκπλήρωσε το «κοινόν χρέος» και ύψωσε φωνή διαμαρτυρίας για την προωθούμενη από τα «Τζάκια» πράξη εθελοδουλείας.
Λέγεται ότι «Η Ιστορία διδάσκει»… Και στο πνεύμα αυτό επικαλούμεθα τη συνταρακτική κραυγή του Δημήτριου Υψηλάντη, τους αγώνες του οποίου καθώς και της οικογενείας του, λίγο αργότερα, ο Μπαρμπα-Γιάννης Μακρυγιάννης συνόψισε σε μερικές λέξεις: «Έπαθε για την λευτεριάν και θυσιάστη αυτό το σπίτι όλως διόλου…».
«Προς την Γ' Εθνικήν Συνέλευσιν των Ελλήνων
Κύριοι,
Και ως απλούς πολίτης και ως πρωταίτιος του σημερινού αγώνος, χρεωστώ εις το Έθνος μου, εις την οικογένειάν μου και εις εμέ τον ίδιον να εκφράσω παρρησία τα φρονήματά μου εις μίαν κρίσιμον περίστασιν, εκ της οποίας κρέμαται η μέλλουσα τύχη της Ελλάδος.
Η Εθνική Συνέλευσις, αποφασίζουσα να ζητήση την μοναδικήν μεσιτείαν του εν Κωσταντινουπόλει πρέσβεως της Αγγλίας, διά να συμβιβάση την Ελλάδα με τους τυράννους της, παρεκτρέπεται από τα ιερά χρέη της και από τον προς ον όρον της συγκροτήσεώς της.
Ο λαός, κύριοι, του οποίου παρρησιάζετε το πρόσωπον, δεν σας έδωσεν πληρεξουσιότητα να καταργήσετε την εθνικήν και πολιτικήν ανεξαρτησίαν του, αλλά να την στερεώσητε, να την διαιωνίσητε. Η Ιστορία θέλει μίαν ημέραν κρίνει αδεκάστως τας πράξεις σας.
Η Ευρώπη, κύριοι, ησθάνθη τώρα, πλέον παρά ποτέ, ότι η υπόθεσις των Ελλήνων είναι αρκετά προχωρημένη, διά να μην υποπέση εφεξής εις τας εναντιότητας της τύχης. Και πώς γίνεται, οι πληρεξούσιοι του ιδίου αυτού έθνους, διά μίας πράξεως ανηκούστου εις τα χρονικά των λαών , ν' αποδεικνύωσιν εις τον κόσμον ότι μόνον αυτοί δεν γνωρίζουσιν αυτήν την αλήθειαν!
Αν σας φοβίζει η πτώσις του Μεσολογγίου, αφιερωθήτε, ως και εις τας αρχάς του αγώνος, εις την χαρακτηριστικήν ενέργειαν και τον πατριωτισμόν των Ελλήνων. Το στήθος κάθε Έλληνος είναι δεύτερον Μεσολόγγι.
Αν θορυβεί η έλλειψις πόρων, καταφύγετε εις την γενναιοφροσύνην των πολιτών. Έλλην δεν εκώφευσε ποτέ εις την φωνήν της πατρίδος. Τέλος πάντων, χρήματα δεν έχομεν, ας επικυρώμεν τα χρέη μας.
Έχομεν, όμως, ανάγκην προστασίας, ας καταφύγωμεν εις τους ηγεμόνας όλων των εθνών. Εξ ίσου όλα έχουσι δικαίωμα εις την ευγνωμοσύνην μας. Αι περιστάσεις μας, αι θέσεις των, εγγυώνται την επιθυμητήν βοήθειαν.
Τα μεγάλα έθνη και οι καλοί πατριώται φαίνονται εις τας κρισίμους περιστάσεις της πατρίδος των. Δούλος είναι εύκολον να γένη τις, όταν θέλη. Αυθέντης, είναι δύσκολον. Επιθυμούμεν ειρήνην, ας τρέξωμεν εις τα όπλα.
Αν, εξ εναντίας, διά λόγους αποκρύφους εις εμέ, η Εθνική Συνέλευσις επιμένη εις την προλαβούσαν απόφασίν της, κρίνω χρέος μου ιερόν και απαραίτητον να διαμαρτυρηθώ, ως και ήδη διαμαρτύρομαι επισήμως κατ' αυτής, ενώπιον του ελληνικού λαού και όλων των λοιπών της χριστιανικής Ευρώπης, ως κατά μίας πράξεως παρανόμου, αντιελληνικής και διόλου ανταξίας ενός έθνους, το οποίον υπεδουλώθη μεν πολλάκις, πλην δεν εσυμβιβάσθη με τους τυράννους του
Έλλην, όμως, και φίλος άδολος της ελευθερίας του έθνους μου, δεν θέλω να συναγωνισθώ μετά των λοιπών συναδέλφων μου και να χύσω και την τελευταίαν ρανίδα του αίματός μου, εν όσω διαρκεί ο υπέρ ανεξαρτησίας πόλεμος.
Παρακαλώ δε να μοι δοθή επίσημον αντίγραφον της παρούσης μου διαμαρτυρήσεως.
Μένω με το ανήκον σέβας.
Εις Πιάδα τη 12 Απριλίου 1826
Ο πατριώτης
Δημήτριος Υψηλάντης».
Τα «Τζάκια», αντί άλλης απαντήσεως απέκλεισαν τον Υψηλάντη «από κάθε πολιτικόν και στρατιωτικόν υπούργημα» με το σκεπτικό ότι «καθυβρίζει αυθαδώς τους νομίμους πληρεξουσίους του έθνους και διαμαρτύρεται εναντίον αυτών διά τας πράξεις των»!
Οι καιροί αντιγράφουν αλλήλους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου