Του Α. ΛΥΚΑΥΓΗ
ΔΕΝ υπάρχει ασφαλώς τίποτε που να δικαιολογεί το ισραηλινό εν ψυχρώ έγκλημα κατά αμάχων, και μάλιστα εκτός του χώρου κρατικής κυριαρχίας του. Είτε αυτό αφορά περιστασιακώς τους ειρηνικούς ακτιβιστές είτε μονίμως τον άμοιρο λαό της Γάζας, που ζει ένα δικό του Άουσβιτς.
Δεν μπορεί όμως κάποιος να παραμείνει μόνο στην ισραηλινή βαναυσότητα. Όχι ασφαλώς κατά συγκυρίαν, ρόλο αντιπάλου δέους και πρωταγωνιστικού αντιλόγου στην ισραηλινή εκτροπή έρχεται να υποδυθεί παρά φύσιν η Τουρκία!
Αυτοαναγορεύεται Εισαγγελεύς και εξαπολύει κεραυνούς, προαναγγέλλοντας σταυροφοριακά την περίπου μέχρις εσχάτων προάσπιση της διεθνούς νομιμότητας (!) και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που το Ισραήλ όντως καταπατά κατά τον επαχθέστερο (και απεχθέστερο) τρόπο.
Αλλά μόλις μερικές δεκάδες ναυτικά μίλια από τον τόπο της καταγγελλόμενης ισραηλινής αυτουργίας και της αγριότητας στέκουν κραυγαλέα τα ομοιότυπα εγκλήματα του Αττίλα, τα οποία και στηρίζουν οι σαράντα και βάλε χιλιάδες γυμνές λόγχες της τουρκικής βαναυσότητας, παραβιάζοντας κάθε έννοια διεθνούς νομιμότητας και κρεουργώντας γεωπολιτικά μια χώρα μέλος των Ηνωμένων Εθνών και ενσωματωμένη στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Με χιλιάδες αμάχους νεκρούς στο ενεργητικό της άνανδρης επιδρομής. Και με κυπριακά εδάφη ακόμα υπό στυγνή κατοχή.
Άλλοι λοιπόν να μιλήσουν για τις ισραηλινές αμαρτίες. Όχι αυτοί που τις αναπαράγουν στην ίδια περιοχή με τις ίδιες ακριβώς μεθοδεύσεις και προπαντός με την αυτή βαναυσότητα. Και δυστυχώς με την ανοχή της διεθνούς κοινότητας. Όπως και στην περίπτωση της κακουργίας εις βάρος του παλαιστινιακού λαού.
Φυσικά, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ούτε ασφαλώς αίφνης ο Αττίλας μεταμορφώνεται σε θεματοφύλακα της νομιμότητας ούτε και όσα έγιναν –και αυτά που συνέπονται– σχετίζονται ακριβώς με αυτές τις αρχές, με τις οποίες οι μαξιμαλιστικές στρατηγικές της Άγκυρας έχουν τόση σχέση όση η νύχτα με τη μέρα.
Όσα συνέβησαν τις τελευταίες μέρες στα φαινομενικώς ήσυχα νερά της Μεσογείου αποτελούν ένα στρατηγικό παίγνιο αναδείξεως ισχύος και επιρροής ανάμεσα στους δύο δυνάμει περιφερειάρχες του Ατλαντισμού. Με την Τουρκία να αναδεικνύεται τελικά πρωταγωνιστής, με μόνο –προς το παρόν– κόστος εκείνο του αίματος κάποιων ακτιβιστών.
Γιατί μετά τη σφαγή ο μεν ισραηλινός Γολιάθ μπορεί να συνέτριψε τον Δαβίδ των άοπλων ειρηνιστών και να έδωσε το μήνυμα της αποφασιστικότητάς του, αλλά ο έτερος Καππαδόκης απέβη εκ των πραγμάτων ο θεματοφύλακας αρχών και αξιών, τις οποίες όμως και ο ίδιος κατά τα άλλα καταπατεί.
Έτερον εκάτερον. Γιατί για τον αραβικό κόσμο (που δεν ήθελε να δει ζωγραφιστούς τους επιγόνους του Οθωμανισμού) και ευρύτερα για τον μουσουλμανικό η Άγκυρα ήδη αναδεικνύεται σε προασπιστή τους και περίπου δυναμικό εγγυητή. Αυτή είναι η πραγματικότητα.
Και το μήνυμα Ερντογάν (και Νταβούτογλου) προς το μέγα υπερατλαντικό αφεντικό είναι ότι από την Άγκυρα θα περνούν στο εξής οι στρατηγικές της υπερδυνάμεως καθόσον αφορά την Εγγύς και τη Μέση Ανατολή. Όχι από το Τελ Αβίβ. Ή, τουλάχιστον, όχι μόνο από το Τελ Αβίβ.
Εμείς είμεθα βέβαιοι ότι τα δύο αυτά κρατικά κέντρα που σήμερα αντιμαχούν τελικά θα τα βρουν. Οι δρόμοι τους θα επαναδιασταυρωθούν γιατί τους ενώνει σαφής ρόλος, που εντάσσεται στο πλαίσιο ενιαίου σχεδιασμού, όπως αυτός προσδιορίζεται από τον «μεγάλο ταγό». Απλώς ο καθένας από δύο περιφερειάρχες προσπαθεί να πάρει μεγαλύτερο μερίδιο από το συμμαχικό κεκτημένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου