Άρθρο ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Tης Μαριαννας Τζιαντζη
«Μας έμειναν μόνο τα στηθοσκόπια». Τι εννοεί ο ποιητής ή μάλλον τι εννοεί ο νοσοκομειακός γιατρός που δεν έχει τα απαραίτητα υλικά για να κάνει τη δουλειά του;
Επρεπε να φτάσει ο κόμπος στο χτένι για να θυμηθούμε ότι εκτός από τα μαύρα ταμεία της Siemens υπάρχει και η μαύρη αλήθεια των δημόσιων νοσοκομείων. Σε απόγνωση διαρκείας βρίσκονται οι γιατροί το ΕΣΥ, οι ασθενείς και οι συγγενείς τους. Από την Παρασκευή το πρωί, τα ρεπορτάζ των ενημερωτικών εκπομπών έδειχναν ότι κάτι δεν πάει καλά, ενώ τις τρεις επόμενες ημέρες διαπιστώσαμε ότι η Ελλάδα δεν ηττήθηκε μόνο στο Πορτ Ελίζαμπεθ από τη Νότια Κορέα, αλλά κινδυνεύει να χάσει -στον δημόσιο στίβο- την πιο σοβαρή και ευγενική μάχη, τη μάχη της υγείας και της ζωής. Και αυτή η ήττα, η καθημερινή, είναι πολύ πιο οδυνηρή και ταπεινωτική και από τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική πανωλεθρία.
Χειρουργεία αναβάλλονται (2.000 ονόματα στη λίστα αναμονής στο Τζάννειο). Στο μεγαλύτερο νοσοκομείο των Βαλκανίων, στο Ιπποκράτειο της Θεσσαλονίκης, μια βαριά τραυματισμένη κοπέλα (κατάγματα στη σπονδυλική στήλη) μπήκε στο χειρουργείο ύστερα από δύο εικοσιτετράωρα. Επίσης εδώ υπάρχει αδυναμία διεξαγωγής ακόμα και των αιματολογικών εξετάσεων, όπως καταγγέλθηκε χθες στην εκπομπή της Πόπης Τσαπανίδου («ΣΚΑΪ τώρα»). Το πρόβλημα είναι πανελλαδικό. Υπάρχουν ελλείψεις σε νοσηλευτικό προσωπικό αλλά και στα πιο απλά υλικά, όπως γάζες, καθετήρες, χειρουργικές μπλούζες, ενώ χιλιάδες γιατροί παραμένουν απλήρωτοι για τις υπερωρίες και τις εφημερίες τους.
Από τις χθεσινές ενημερωτικές εκπομπές μάθαμε ότι εκτός από τα συνήθη «επείγοντα περιστατικά», υπάρχουν και τα «άκρως επείγοντα» και, δυστυχώς, τις τελευταίες μέρες, μόνο με αυτά αναγκάζονται να ασχολούνται οι γιατροί.
Φταίει η κυβέρνηση, φταίνε οι προμηθευτές, ποιο είναι το ποσοστό ευθύνης του καθενός; Ποιος πρέπει να ντρέπεται πιο πολύ - αν και υπάρχουν κάποιοι που δεν ντρέπονται καθόλου…
«Σήμερα είναι η πρώτη φορά που ατενίζω το μέλλον με αισιοδοξία», είπε την Παρασκευή στη Βιέννη ο πρωθυπουργός μας, ενώ ο υπουργός Οικονομικών μάς διαβεβαιώνει ότι «μπορούμε να αρχίσουμε να είμαστε πιο αισιόδοξοι».
Μα σε ποια χώρα ζουν, μόνο μέσω των δημοσκοπήσεων επικοινωνούν με τον έξω κόσμο;
«Πώς είναι δυνατό να κοιμάστε;» φώναζε, μια άγρια νύχτα του Νοέμβρη, ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου Δημήτρης Παπαχρήστου. Σήμερα, 37 χρόνια μετά, ένας γιατρός, που μάλλον εκείνη τη νύχτα ήταν παιδί, αναρωτιέται: «Απορούμε πώς η κοινωνία δεν έχει ξεσηκωθεί».
Τα νοτιοαφρικανικά στάδια πέφτουν μακριά, επομένως άλλες βουβουζέλες, άλλα πλαστικά χωνιά, σκεπάζουν με τον εκκωφαντικό αχό τους τα σήματα της απόγνωσης που εκπέμπονται από τα δημόσια νοσοκομεία.
Ερμο στηθοσκόπιο, σκοτεινό,
τι σ’ έχω ’γω στο χέρι;
Οπου συ μου ’γινες βαρύ
και ο Αγαρηνός -συγγνώμη το ΔΝΤ- το ξέρει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου